Οι πηγές δε συμφωνούν ως προς την ακριβή προέλευσή του· συμφωνούν για τον τόπο γέννησής του (είναι ο νομός Τοκουσίμα στο νησί Σικόκου), αλλά κανείς δεν είναι ακριβώς σίγουρος πότε ξεκίνησε και γιατί. Αυτό που είναι βέβαιο πάντως είναι ότι το Άουα Οντόρι (阿波踊り) είναι ό,τι κοντινότερο έχει η Ιαπωνία στο καρναβάλι του Ρίο: Για τέσσερις μέρες, η πόλη Τοκουσίμα, η πρωτεύουσα του νομού μετατρέπεται σε μια τεράστια πίστα χορού και χιλιάδες κάτοικοι, οργανωμένοι σε «ρεν», πληρώματα με εντυπωσιακά πολύχρωμα κοστούμια από άλλες εποχές χορεύουν ένα φρενήρη χορό συνοδεία τυμπάνων, σαμισέν και φλάουτων. Ακόμα και αν, όπως λένε οι ιστοριοδίφες, το σημερινό Άουα Οντόρι δεν έχει καμία σχέση με το απόλυτα αχαλίνωτο όργιο του 16ου και του 17ου αιώνα, αυτό που μπορεί να δει κανείς στη σημερινή του εκδοχή παραμένει μια μοναδική εμπειρία για όποιον βρεθεί στην Ιαπωνία στα μέσα/τέλη του Αυγούστου.
Δεν έχω καταφέρει να πάω ακόμα στην Τοκουσίμα όμως είχα την τύχη να δω Άουα Οντόρι στο Κοέντζι του Τόκιο και στο Γιαμάτο της Καναγκάουα· και στις δύο περιοχές, κοινότητες μετοίκων από την Τοκουσίμα έχουν μεταφέρει το έθιμο και το κλίμα στις νέες τους πατρίδες και έχουν καταφέρει να το καθιερώσουν σαν κομμάτι της τοπικής κουλτούρας. Και δε νομίζω ότι δυσκολεύτηκαν: οι ιάπωνες αποδέχονται πολύ εύκολα κάθε ευκαιρία για γιορτή, ειδικά αν αυτή είναι συνδεδεμένη με το Ο-μπον, την περίοδο κοντά στη μέση του Αυγούστου που είναι αφιερωμένη στους νεκρούς κάθε οικογένειας –μια από τις εκδοχές περί της γέννησης του Άουα Οντόρι μιλάει για τη σχέση του με το Μπον Οντόρι, τους χορούς που γίνονται για να καλωσορίσουν τα πνεύματα των προγόνων που επιστρέφουν για να επισκεφθούν του ζωντανούς.
Αν τα παραπάνω ακούγονται μακάβρια και προδιαθέτουν για κάτι βαρύ και αργό, τίποτα δε θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Η ζωντάνια που έχει ένα Άουα Οντόρι είναι από τα πιο έντονα πράγματα που μπορεί να βιώσει κανείς στην Ιαπωνία, μια πραγματική βουτιά μέσα στον ήχο και στα χρώματα, –ιδιαίτερα στα ρούχα των γυναικών, των πρωταγωνιστών της γιορτής με τα χαρακτηριστικά χορευτικά βήματα στις μύτες των τσόκαρων γκέτα- στις φωνές και στο ρυθμό των τυμπάνων, στα ακροβατικά και στα πειράγματα από και προς ένα κοινό 1,2 εκατομμυρίου που παρακολουθεί υπνωτισμένο, έτοιμο να πεταχτεί και να μπει στο χορό. Και επειδή αυτό σπάνια γίνεται την ώρα της παρέλασης των ρεν, γίνεται μετά, όταν τα μέλη τους, φορώντας ακόμα τα κοστούμια της παρέλασης, επισκέπτονται τα μπαρ και τα ιζακάγια της περιοχής, πίνουν, χορεύουν, παίζουν μουσική και απλώνουν το πάρτι σε όλη την πόλη μέχρι νωρίς το πρωί, αποχαιρετώντας μαζί με τα πνεύματα των προγόνων το καλοκαίρι που παίρνουν μαζί τους.
