Κείμενο-φωτογραφία:
Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης
Η Ιαπωνία εξακολουθεί να τις προβάλλει ως μια από τις χαρακτηριστικές της εικόνες, μαζί με το όρος Φούτζι, τα γρήγορα τρένα σίνκανσεν και τις κερασιές. Και για κάποιο λόγο, όχι ακριβώς ιστορικά σωστό, τις πιστώνεται το Κιότο, παρόλο που αυτή τη στιγμή μάλλον περισσότερες από αυτές ζουν στο Τόκιο και ειδικά στο ανατολικό Τόκιο, στις περιοχές που κάποτε λέγονταν «σιταμάτσι», δηλαδή «κέντρο της πόλης» (κυριολεκτικά, «κάτω πόλη»). Και παρόλο που σαφώς έχουν ξεπεραστεί από την τρέχουσα πραγματικότητα, οι ιάπωνες μάλλον θα δυσκολεύονταν να φανταστούν τη χώρα τους χωρίς αυτές.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι γκέισα, οι «γυναίκες/άνθρωποι της τέχνης» είναι ένα από τα στερεότυπα της Ιαπωνίας. Και από μια άποψη είναι. Όμως όπως πολλά στερεότυπα, είναι και ένα από τα σύμβολα της χώρας και αυτό το βλέπει κανείς στο σεβασμό με τον οποίο τις αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι όταν περπατούν στο δρόμο, πηγαίνοντας από το σπίτι τους σε κάποιο ραντεβού, συνήθως σε ένα από τα ειδικά εστιατόρια της περιοχής πίσω από τον ναό Σενσότζι στην Ασακούσα. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό δε, είναι η περηφάνια που βλέπει κανείς να ξεχειλίζει από τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν διασταυρώνονται μαζί τους.
Δεν είναι εύκολο μια γυναίκα να αποφασίσει να γίνει γκέισα –σήμερα πιο πολύ από ό,τι ποτέ. Η μελέτη είναι σκληρή, η δουλειά είναι άβολη και άχαρη και οι προοπτικές σαφώς μικρότερες από αυτές που ήταν κάποτε, όταν μια γκέισα μπορούσε να κάνει καριέρα αντίστοιχη με αυτή ενός διάσημου ηθοποιού. Όμως κάποιες γυναίκες, όπως αυτή στη φωτογραφία (η οποία, παρεμπιπτόντως τραβήχτηκε στην Ασακούσα) εξακολουθούν να επιλέγουν αυτό το δρόμο και να το βαδίζουν με μια χάρη πρωτοφανή ακόμα και για τα ιαπωνικά δεδομένα, παρά τον 21ο αιώνα που έρχεται κατά πάνω τους με όλη του την ταχύτητα· ίσως γι αυτή τη χάρη να τις αποκαλούσαν και «ιτιές» την εποχή του Έντο.
