Οι γυναίκες της τέχνης

00004_Greecejapan_Geisha
Φωτογραφία © Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης

Η Ιαπωνία εξακολουθεί να τις προβάλλει ως μια από τις χαρακτηριστικές της εικόνες, μαζί με το όρος Φούτζι, τα γρήγορα τρένα σίνκανσεν και τις κερασιές. Και για κάποιο λόγο, όχι ακριβώς ιστορικά σωστό, τις πιστώνεται το Κιότο, παρόλο που αυτή τη στιγμή μάλλον περισσότερες από αυτές ζουν στο Τόκιο και ειδικά στο ανατολικό Τόκιο, στις περιοχές που κάποτε λέγονταν «σιταμάτσι», δηλαδή «κέντρο της πόλης» (κυριολεκτικά, «κάτω πόλη»). Και παρόλο που σαφώς έχουν ξεπεραστεί από την τρέχουσα πραγματικότητα, οι ιάπωνες μάλλον θα δυσκολεύονταν να φανταστούν τη χώρα τους χωρίς αυτές.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι γκέισα, οι «γυναίκες/άνθρωποι της τέχνης» είναι ένα από τα στερεότυπα της Ιαπωνίας. Και από μια άποψη είναι. Όμως όπως πολλά στερεότυπα, είναι και ένα από τα σύμβολα της χώρας και αυτό το βλέπει κανείς στο σεβασμό με τον οποίο τις αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι όταν περπατούν στο δρόμο, πηγαίνοντας από το σπίτι τους σε κάποιο ραντεβού, συνήθως σε ένα από τα ειδικά εστιατόρια της περιοχής πίσω από τον ναό Σενσότζι στην Ασακούσα. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό δε, είναι η περηφάνια που βλέπει κανείς να ξεχειλίζει από τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν διασταυρώνονται μαζί τους.

Δεν είναι εύκολο μια γυναίκα να αποφασίσει να γίνει γκέισα –σήμερα πιο πολύ από ό,τι ποτέ. Η μελέτη είναι σκληρή, η δουλειά είναι άβολη και άχαρη και οι προοπτικές σαφώς μικρότερες από αυτές που ήταν κάποτε, όταν μια γκέισα μπορούσε να κάνει καριέρα αντίστοιχη με αυτή ενός διάσημου ηθοποιού. Όμως κάποιες γυναίκες, όπως αυτή στη φωτογραφία (η οποία, παρεμπιπτόντως τραβήχτηκε στην Ασακούσα) εξακολουθούν να επιλέγουν αυτό το δρόμο και να το βαδίζουν με μια χάρη πρωτοφανή ακόμα και για τα ιαπωνικά δεδομένα, παρά τον 21ο αιώνα που έρχεται κατά πάνω τους με όλη του την ταχύτητα· ίσως γι αυτή τη χάρη να τις αποκαλούσαν και «ιτιές» την εποχή του Έντο.

ENGLISH

Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει συνεργαστεί με πλειάδα εφημερίδων, περιοδικών (τόσο του γενικού όσο και του ειδικού τύπου) και εκδοτικών οίκων και με ειδίκευση στο Ίντερνετ, τις πολεμικές τέχνες και την Ιαπωνία όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Από το 2012 μέχρι το 2016 έγραφε την εβδομαδιαία στήλη στο GreeceJapan.com "Γράμματα από έναν αιωρούμενο κόσμο" και το 2020 κυκλοφόρησε το ομότιτλο βιβλίο του. Περισσότερα στη συνέντευξη που είχε δώσει στο GreeceJapan.com.

Η αναδημοσίευση περιεχομένου του GreeceJapan.com (φωτογραφιών, κειμένου, γραφικών) δεν επιτρέπεται χωρίς την εκ των προτέρων έγγραφη άδεια του GreeceJapan.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ένα τόξο και ένα άλογο

Ανάλογα ποια πηγή θέλει να πιστέψει κανείς, πρόκειται για την πιο παλιά πολεμική τέχνη της Ιαπωνίας∙ χρησιμοποιώ εδώ τη λέξη «πολεμική» κυριολεκτικά καθώς ως...

Υγιεινή διατροφή

Ζώντας στην περιοχή που οι περισσότεροι θα χαρακτήριζαν τον κορυφαίο τουριστικό προορισμό του Τόκιο, πρόκειται για ένα θέαμα που το βλέπω σχεδόν καθημερινά: επισκέπτες...

Ανοίγοντας τον καθρέφτη

Ένα γράμμα σχετικά με το οσέτσι δε θα μπορούσε παρά να ακολουθηθεί από ένα σχετικά με το καγκάμι-μότσι (鏡餅) το απόλυτο, ίσως, σύμβολο της...

Ακούγοντας τη ζέστη

Την πρώτη φορά που διάβασα το “Γκέντζι Μονογατάρι” τα ιαπωνικά μου ήταν θλιβερά ανεπαρκή για να αντιληφθώ γιατί η συγγραφέας είχε  χρησιμοποιήσει τη λέξη...

Σαν σφαίρα

Παραφράζοντας τον Ντίκενς, ήταν η καλύτερη εποχή –και μόνο: είχαν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τον πόλεμο, η Ιαπωνία είχε επουλώσει τις πληγές της...

Η Ιαπωνία πίνει και πάει σπίτι (*)

Πίνουν. Πολύ. Πίνουν στα πανηγύρια, στα εστιατόρια, στα καφέ, στα καραόκε, στα ονσέν, στα μπαρ, στα κλαμπ, στο δρόμο, στο σπίτι, μαζί με το...

Το ίκι του Έντο

Οι βιβλιόφιλοι προσπαθούν να το αντιληφθούν μέσω του «’Ικι νο Κόζο» (「いき」の構造) ή «Η δομή του ‘ίκι’», της πραγματείας του Σούζο Κούκι από το...

Αυτός ο τόπος

Από  όλες τις συζητήσεις που μπορεί να κάνει ένας μη Ιάπωνας με έναν Ιάπωνα, αυτή που θα προκαλέσει στον τελευταίο την περισσότερη αμηχανία και...

Πρόσφατα