Τρία δίχτυα, ένας βούδας, δυο ναοί και μια πόλη

Φωτογραφία © Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης

Ο θρύλος λέει ότι πριν από 1300 χρόνια περίπου, δύο ψαράδες βρήκαν στον ποταμό Σουμίντα (ένα από τα ποτάμια που περνούν μέσα από το Τόκιο), ένα μικρό χρυσό άγαλμα της βουδιστικής «θεότητας» Κάνον και ότι ένας πλούσιος της περιοχής τους κατήχησε στο βουδισμό και τους προέτρεψε να χαρίσουν το άγαλμα που βρήκαν σε ένα μικρό ναό της περιοχής. Ο ναός ήταν το Σενσότζι της σημερινής Ασακούσα και οι τρεις άντρες έγιναν σύμβολα και λατρεύονται στο γειτονικό στο Σενσότζι σιντοϊστικό τέμενος, στο Ασακούσα Τζίντζα· σύμβολο του τεμένους είναι τα τρία δίχτυα που παραπέμπουν στο ψάρεμα του αγάλματος. Αποκορύφωμα της λατρείας προς τους ιδρυτές του Ασακούσα Τζίντζα και (ουσιαστικά) του Σενσότζι, είναι το Σάντζα Ματσούρι, ένα από τα μεγαλύτερα λαϊκά πανηγύρια που γίνονται στο Τόκιο.

Όμως όλα αυτά είναι το τεχνικό μέρος. Και σε καμία περίπτωση δεν αποδίδουν την ατμόσφαιρα του Σάντζα, την τρίτη εβδομάδα κάθε Μαΐου και ειδικά το τρίτο σαββατοκύριακο του μήνα, όταν το πανηγύρι φτάνει στο αποκορύφωμά του με τα τρία ομικόσι του Ασακούσα Τζίντζα (ένα για κάθε ένα από τα τρία τιμώμενα πρόσωπα) να κυκλοφορούν στους δρόμους συνοδευόμενα από πολυάριθμες ομάδες βαστάζων και να μπλέκονται με άλλα εκατό περίπου ομικόσι από μικρότερα σιντοϊστικά τεμένη της ευρύτερης περιοχής της Ασακούσα· και μόνο ο αριθμός των «ρεν» των «πληρωμάτων» των διαφόρων ομικόσι θα αρκούσε για να πνίξει τη σχετικά μικρή Ασακούσα, όμως το πράγμα δε σταματάει εκεί: δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι της περιοχής συνοδεύουν τα ομικόσι και ανακατεύονται τους εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες (κυρίως ιάπωνες), πλανόδιους πωλητές φαγητών, ποτών και παιχνιδιών, περιπλανώμενους μουσικούς, οδηγούς τζίνρικσα, γιακούζα, απατεώνες, γκέισα, ζογκλέρ, ιερείς, πόρνες, φωτογράφους, τοπικές καλλονές και δανδήδες, ζητιάνους, τρελούς και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Φωνές, μουσικές, γέλια, αυτοσχέδια μπαρ και εστιατόρια, χρώματα σε ρούχα και σε χάρτινα φανάρια, τραγούδια, τύμπανα, σουβενίρ, μυρωδιές από φαγητά και γλυκά γίνονται ένας κυκεώνας που επιτίθεται στις αισθήσεις και τις κατακλύζει· ασυναίσθητα αρχίζεις να ακολουθείς ένα πλήθος, να στριμώχνεσαι σε στενά δρομάκια, να πιάνεσαι αγκαλιά και να ξεκινάς κουβέντα με αγνώστους σαν να τους ήξερες από χρόνια, να πίνεις από ποτήρια και μπουκάλια που απλώς έρχονται μπροστά σου και να βγάζεις ιαχές ενθάρρυνσης σε μια ακατάληπτη γλώσσα, αιώνες παλιότερη από τα ιαπωνικά που μιλιούνται κάθε μέρα στα γραφεία των εταιρειών στους ουρανοξύστες του Μαρουνοούτσι. Όσο κινείσαι δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα· μόνο όταν κάθεσαι κάτω για μια ανάσα και ένα τσιγάρο το συνειδητοποιείς: μπορεί το πνεύμα του Τόκιο να έχει μετακομίσει στο Σιντζούκου, όμως η καρδιά του χτυπάει πάντα δίπλα στο ποτάμι.

ENGLISH

Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει συνεργαστεί με πλειάδα εφημερίδων, περιοδικών (τόσο του γενικού όσο και του ειδικού τύπου) και εκδοτικών οίκων και με ειδίκευση στο Ίντερνετ, τις πολεμικές τέχνες και την Ιαπωνία όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Από το 2012 μέχρι το 2016 έγραφε την εβδομαδιαία στήλη στο GreeceJapan.com "Γράμματα από έναν αιωρούμενο κόσμο" και το 2020 κυκλοφόρησε το ομότιτλο βιβλίο του. Περισσότερα στη συνέντευξη που είχε δώσει στο GreeceJapan.com.

Η αναδημοσίευση περιεχομένου του GreeceJapan.com (φωτογραφιών, κειμένου, γραφικών) δεν επιτρέπεται χωρίς την εκ των προτέρων έγγραφη άδεια του GreeceJapan.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Πρόσφατα