Φέτος στο Μαραθώνιο του Τόκιο, την Κυριακή 3 Μαρτίου, έτρεξαν 10 δρομείς από την Ελλάδα (3 γυναίκες και 7 άνδρες). Το GREECEJAPAN.COM όπως κάθε χρόνο ήταν εκεί και τους παρουσιάζει:
Για την Μαρία Ελουίζα Σταβάρα ο Μαραθώνιος του Τόκιο είναι ο καλύτερος που έχει τρέξει ποτέ, τόσο ως προς το αγωνιστικό μέρος του όσο και ως προς τη σύντομη αυτή ιαπωνική εμπειρία συνολικά. Παράλληλα εδώ ολοκλήρωσε τη σειρά των 6 Marathon Majors!
Είχα αφήσει για τελευταίο σταθμό του υπέροχου ταξιδιού των World Marathon Majors Challenge, το Τόκιο. Ήταν για μένα ο πιο μακρινός προορισμός -και ο πιο άγνωστος.
Στην συνήθη νευρικότητα που προηγείται ενός μεγάλου αγώνα, είχα να προσθέσω και νέες παραμέτρους. Οι άγνωστες συνήθειες και τρόπος ζωής ενός λαού που είναι γνωστός όχι μόνο για την μακραίωνη ιστορία του αλλά και για τον μεγάλο σεβασμό που τρέφει για τους κανόνες και την τάξη με έκαναν να αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω, μέσα από τον φραγμό της πιθανής αδυναμίας επικοινωνίας, να ενταχθώ, να κινηθώ και να αγωνιστώ χωρίς απρόοπτα. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Ναρίτα διαπίστωσα από την πρώτη στιγμή το μεγαλείο της φιλοξενίας των Ιαπώνων.
Δεν υπήρξε στιγμή αμφιβολίας για μένα και τους συναθλητές μου από την Ελλάδα ότι στην παραμικρή μας δυσκολία θα υπήρχε πάντα κάποιος πρόθυμος κοντά μας να μας βοηθήσει, είτε επρόκειτο για διερχόμενο Ιάπωνα πολίτη, είτε για εθελοντή στην Marathon Expo και καθ’όλη τη διάρκεια της μεγάλης γιορτής του Μαραθωνίου.
Η ημέρα του αγώνα ήταν κρύα και βροχερή. Έχοντας τρέξει ένα χρόνο νωρίτερα στην Βοστώνη με τις χειρότερες καιρικές συνθήκες που έχουν καταγραφεί ποτέ, ήμουν έτοιμη ψυχολογικά αλλά και ως προς τον εξοπλισμό μου. Ήταν μάλιστα αρκετά ευχάριστα για μένα, γεγονός που συνέβαλλε ίσως στην καλύτερή μου έως τώρα επίδοση στον Μαραθώνιο. Το γεγονός αυτό δεν αντικατοπτρίζεται στον τελικό μου χρόνο, καθώς διήνυσα περίπου 2 χλμ επιπλέον και έκανα και στάση σε port a potty, η οποία κράτησε περισσότερο απ’ότι θα ήθελα καθώς έπρεπε να βάλω/βγάλω τα διπλά γάντια και να επανατακτοποιήσω τα στρώματα ρούχων που φορούσα.
Τρέχοντας ένιωθα συνολικά ότι ζούσα μία από τις πιο άνετες οργανωτικά αγωνιστικές μου εμπειρίες. Υπήρχε τροφοδοσία κάθε 2.5 χλμ και είχα σχεδόν πάντα οπτική επαφή με κάποιον από τους χιλιάδες εθελοντές, έτοιμοι να πάρουν τα ρούχα που αφαιρούσαμε ή να δεχτούν στις σακούλες τους τα απορρίμματά μας. Παρά το κρύο και την βροχή, οι θεατές ήταν με θέρμη στις θέσεις τους, άνθρωποι κάθε ηλικίας, από καλοντυμένες ηλικιωμένες κυρίες μέχρι μικρά παιδιά. Ο ενθουσιασμός τους ήταν γνήσιος και με έκανε να σκεφτώ πόσο βαθειά συνδεδεμένοι είναι οι Ιάπωνες με το δρομικό κίνημα και πως δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν από παλιά τόσο σπουδαίοι Ιάπωνες δρομείς, γυναίκες και άντρες.
Ο τερματισμός μου έγινε με ανάταση ψυχής με ενθάρρυνση από τους θεατές, που αναγνώριζαν τη σημαία που κρατούσα και επευφημούσαν την χώρα μου. Οι πολυάριθμοι φωτογράφοι κατά την διάρκεια της διαδρομής έβγαλαν κατά γενική ομολογία τις αξιολογότερες φωτογραφίες σε διοργάνωση αυτού του επιπέδου, αποτυπώνοντας με μοναδικό τρόπο τις σπουδαίες στιγμές που ζήσαμε. Θεωρώ τον Μαραθώνιο του Τόκιο τον καλύτερο που έχω τρέξει ποτέ, τόσο ως προς το αγωνιστικό μέρος του όσο και ως προς τη σύντομη αυτή ιαπωνική εμπειρία συνολικά.
Ήδη αναπολώ τις μέρες και στιγμές που έζησα πριν μόλις μία εβδομάδα και είναι βέβαιο πως θα επιστρέψω σε αυτήν την υπέροχη χώρα, καθώς γνωρίζω πως υπάρχουν ακόμη περισσότεροι θησαυροί προς ανακάλυψη, πέρα από τα σύνορα του Τόκιο. Το τελικό μου συναίσθημα είναι ευγνωμοσύνη προς την Διοργάνωση του Μαραθωνίου και προς τους Ιάπωνες πολίτες οι οποίοι μας προσέφεραν την ευκαιρία να βιώσουμε με αυτόν τον τρόπο μία από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες.
Μαρία Ελουίζα Σταβάρα