Τις επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου στο εξωτερικό έρχεται να συμπληρώσει η βράβευση μιας ταινίας μικρού μήκους στην Ιαπωνία. Ο «Τέταρτος Τοίχος» του Δημήτρη Γκότση κέρδισε το ένα από τα 2 βραβεία στην κατηγορία Save the Earth! στο Short Shorts Film Festival & Asia, το μεγαλύτερο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ιαπωνία και ένα από τα μεγαλύτερα στην Ασία.
Η απονομή του J-Wave Award στον Δημήτρη Γκότση πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 29 Μαΐου 2019 στα εγκαίνια του φεστιβάλ στη Σιμπούγια του Τόκιο. Η κατηγορία Save the Earth! στην οποία διαγωνίσθηκαν 626 ταινίες από όλον τον κόσμο υποστηρίζεται από την εταιρεία RINREI, το ιαπωνικό Υπουργείο Περιβάλλοντος και τον ραδιοφωνικό σταθμό J-Wave.
Παρόντες στην απονομή ήταν ο Πρέσβης της Ελλάδας στο Τόκιο κ. Κωνσταντίνος Κακιούσης (δεξιά στη φωτογραφία) και ο Πρόεδρος του Ελληνο-Ιαπωνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου στην Ιαπωνία κ.Tony Andriotis.
Ο Δημήτρης Γκότσης μετά τη βράβευσή του μιλάει στο GreeceJapan.com
Συνέντευξη στη Τζούνκο Ναγκάτα
Καλωσορίσατε στην Ιαπωνία και συγχαρητήρια για το βραβείο. Πως αποφασίσατε να συμμετάσχετε σε ένα ιαπωνικό φεστιβάλ;
Το Short Shorts Film Festival & Asia είναι ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ της Ασίας και γενικά ένα πολύ σημαντικό φεστιβάλ για τις ταινίες μικρού μήκους. Κάνοντας μία ταινία μικρού μήκους, είναι τιμή για οποιονδήποτε σκηνοθέτη να συμμετέχει σε αυτό το φεστιβάλ.
Γιατί ονομάσατε την ταινία «Τέταρτος Τοίχος»;
Ο «Τέταρτος Τοίχος» πραγματεύεται τις τύχες των λαών του Τρίτου Κόσμου και το σενάριο βασίστηκε στο ημερολόγιο και τις σημειώσεις που κρατούσα σε κάθε μου ταξίδι για την ταινία. Γυρίζοντας, όταν έφτασε η ώρα να κάνουμε το μοντάζ, κατάλαβα ότι οι σημειώσεις μου μιλάνε περισσότερο από τις εικόνες. Στον κινηματογράφο ο τέταρτος τοίχος είναι η πλευρά που δεν βλέπει ποτέ ο φακός. Ήθελα να συσχετίσω μεταφορικά τον όρο αυτό με την πραγματικότητα που εισπράττεις, τα πράγματα τα οποία δεν βλέπεις στην πραγματικότητα.
Μου άρεσε ο τρόπος που χρησιμοποιήσατε τους ανθρώπους. Περιγράφουν άμεσα και δυνατά την καταστροφή με τη σιωπή τους ή με τα ελάχιστα λόγια τους. Πως διαλέξατε τα μέρη για τα γυρίσματα; Και τους πρωταγωνιστές σας;
Για δέκα μήνες ταξίδευα μόνος μου για να μαζέψω το υλικό που χρειαζόμουν και κάθε μέρος που πήγαινα με οδηγούσε σε κάτι καινούργιο. Είχα τη βοήθεια μιας παραγωγού από το εξωτερικό και μιας δεύτερης στην Ελλάδα, της Ghalia Fayad από το Λίβανο και της Αλεξάνδρας Αλεξανδράκη (η οποία είχε αναλάβει το project από την Stefi & Lynx Productions) και μαζί διερευνώντας την κοινωνική υποβάθμιση του κόσμου μέσα από την κλιματική αλλαγή οδηγηθήκαμε σε αυτές τις χώρες. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η κλιματική αλλαγή δεν είναι μόνο το λιώσιμο των πάγων ή η αύξηση της θερμοκρασίας. Ακόμα και ο πόλεμος στη Συρία οφείλεται και σε φαινόμενα κλιματικής αλλαγής. Το 2011 οι αναταραχές με τους αγρότες που συνέπεσαν με την Συριακή Επανάσταση, οφείλονταν στο ότι είχε να βρέξει στη χώρα τρία χρόνια. Όλα τα κλιματολογικά ή εν γένει τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα, συνδέονται άμεσα και απειλούν την τύχη του κόσμου. Θέλαμε να πούμε μια ιστορία που θα αφορά τον άνθρωπο, τις επιπτώσεις για τον ίδιο τον άνθρωπο και γι’ αυτό στην ταινία στοχευμένα αφοσιωνόμαστε σε έναν άνθρωπο, μεταφορικά πάντα. Δεν έχει σημασία από που είναι ο καθένας ούτε αναφέρουμε τις χώρες όπου έχουν γίνει τα γυρίσματα γιατί θέλουμε να δείξουμε πως το πρόβλημα ενός ανθρώπου στην Αιθιοπία και ενός ανθρώπου στην Ιαπωνία είναι και πρόβλημα ενός ανθρώπου στην Ελλάδα.
Οι δύο πρώτες ταινίες σας ήταν μυθοπλασίας. Πως αποφασίσατε να κάνετε ντοκιμαντέρ;
Η προσπάθεια που έκανα στις δύο πρώτες ταινίες ήταν να καταφέρω να τονίσω την πραγματικότητα καταγράφοντάς την σαν άσκηση ρεαλισμού, να είναι η κάμερα τοποθετημένη με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην την παρατηρεί κανείς, κάτι το οποίο είναι σχεδόν αδύνατο γιατί το σενάριο βασίζεται σε μυθοπλαστικά στοιχεία. Θυμάμαι μια ωραία ατάκα που έχω ακούσει, ότι οι μεγαλύτερες ταινίες μυθοπλασίας είναι τα ντοκιμαντέρ. Είναι αλήθεια ότι η πραγματικότητα κάποιες φορές έχει μεγαλύτερη φαντασία απ’ ό,τι οι ιστορίες στις ταινίες. Κάνοντας τον «Τέταρτο Τοίχο» ανακάλυψα ότι το ντοκιμαντέρ είναι ένας κόσμος μαγικός, ένας κόσμος δύσκολος, όπου πρώτα έρχεται η ταινία και μετά ο εαυτός σου. Σε αντίθεση με τη μυθοπλασία, είναι κάτι μοναχικό, το οποίο ίσως μου ταίριαξε. Πάντως είναι σίγουρα μια κινηματογραφική μορφή που απόλαυσα και θα ήθελα να ξαναδοκιμάσω.
Το επόμενο βήμα σας θα είναι μια ταινία μεγάλου μήκους;
Έχουν ήδη ξεκινήσει εδώ και κάποιους μήνες τα βήματα για μια μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας. Σίγουρα η μεγάλου μήκους ταινία απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο, πολύ περισσότερα χρήματα, αλλά έχουμε την ευτυχία να υπάρχει υποστήριξη και έτσι πιστεύουμε ότι σύντομα θα έχουμε καλά νέα για την υλοποίησή της.
Παράλληλα με την ανάπτυξη της μεγάλου μήκους ταινίας καθημερινά ξυπνάνε στο μυαλό μου διάφορες ιδέες για ντοκιμαντέρ. Νομίζω το ντοκιμαντέρ είναι η στιγμή της ημέρας που φεύγει το άγχος και σκέφτομαι δημιουργικά. Παράλληλα με την ταινία μυθοπλασίας συζητάω και για ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ.
Σας αρέσει ο ιαπωνικός κινηματογράφος; Μου λέτε ένα Ιάπωνα σκηνοθέτη που προτιμάτε και μια ιαπωνική ταινία;
Φυσικά και μου αρέσει ο ιαπωνικός κινηματογράφος. Η απάντηση είναι δύσκολη γιατί δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα σκηνοθέτη και μία ταινία, θα ήταν άδικο. Ο ιαπωνικός κινηματογράφος έχει πολλές τάσεις και ρεύματα που μας έχουν επηρεάσει. Όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο κάναμε μαθήματα για τον κινηματογράφο της Άπω Ανατολής και με είχε μαγέψει η ιαπωνική παράδοση στην κινηματογραφία. Κάτι που θυμάμαι και εκτιμούσα πολύ ήταν που η μηχανή παρέμενε ακίνητη, είχε μια στιβαρότητα που μου τράβηξε πολύ το ενδιαφέρον. Θέλω να αναφέρω και κάτι πολύ σημαντικό μιας και μιλάμε για την Ελλάδα στην Ιαπωνία, τη στενή φιλία του Θόδωρου Αγγελόπουλου με τον Ακίρα Κουροσάουα. Και εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι βρίσκομαι στην Ιαπωνία και είναι ένας ακόμα συνδαιτυμόνας στη βαθιά παράδοση και κουλτούρα που έχουμε ως χώρες.
Πως διαλέξατε το δρόμο του σκηνοθέτη;
Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με κάτι δημιουργικό, αλλά δεν ήξερα με τι. Στην τελευταία χρονιά του σχολείου είχα την ευτυχία να έχω μια καθηγήτρια την οποία εμπιστευόμουν και μάλλον κάτι είδε σε μένα και μου πρότεινε να δω κάποιες ταινίες. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να ανακαλύπτω τι είναι κινηματογράφος και νομίζω μου άλλαξε τη ζωή και την ευχαριστώ πολύ.
Σας ευχαριστούμε πολύ.
Ο Δημήτρης Γκότσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Είναι απόφοιτος του τμήματος Film Studies and Broadcast Media του Πανεπιστήμιο του Derby. Η δεύτερη μικρού μήκους ταινία του, «Spectrum», συμμετείχε στο Φεστιβάλ της Δράμας και σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έλαβε Ειδική Μνεία στο Interfilm – Berlin International Short Film Festival το 2015.
Φιλμογραφία:
2012 Hidden Life
2014 Spectrum
2018 Τέταρτος Τοίχος
O Τέταρτος Τοίχος
Σκηνοθεσία:Δημήτρης Γκότσης
Σενάριο: Δημήτρης Γκότσης, Μαρία Κανελλοπούλου
Διεύθυνση φωτογραφίας: Δημήτρης Γκότσης
Μοντάζ: Che Πανουσόπουλος, Χρήστος Καρέτσος
Ήχος: Oxyzed, Μικές Μπίλλης & Λεωνίδας Πετρόπουλος (σχεδιασμός ήχου)
Μουσική: Μικές Μπίλλης, Λεωνίδας Πετρόπουλος
Διεύθυνση Παραγωγής: Ghalia Fayad
Παραγωγή: Stefi & Lynx Productions, Αλεξάνδρα Αλεξανδράκη
Έτος Παραγωγής: 2018
Διάρκεια: 10΄
Φωτογραφίες-video: Junko Nagata / GreeceJapan.com
