Αν και οι προσδοκίες των περισσότερων δυτικών που έρχονται για πρώτη φορά στην Ιαπωνία διαψεύδονται θεαματικά, υπάρχει τουλάχιστον μια που επαληθεύεται σχεδόν κάθε μέρα: το να δει κάποια γυναίκα να κυκλοφορεί στο δρόμο φορώντας κιμονό, το κλασσικό φόρεμα που έχει ταυτιστεί με τη χώρα και την παράδοσή της ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και στις πιο μοντέρνες περιοχές του Τόκιο, στους δρόμους ή στα τρένα, είναι δύσκολο να κυκλοφορήσει κανείς και να μη διασταυρωθεί με κάποια, νεώτερη ή μεγαλύτερη που να φοράει το πολύπλοκο αυτό ρούχο, άλλοτε στην κλασσική του μορφή με τα πιο απαλά χρώματα και την πλατιά ζώνη που λέγεται «όμπι» (帯) ή στην πιο σύγχρονη με τα πολύ φαρδιά μανίκια, τα έντονα χρώματα και συνοδευμένο από την παντελόνα-φούστα που λέγεται «χακάμα» (袴).
Μια ακόμα εισαγωγή από την Κίνα, το κιμονό καθιερώθηκε στην Ιαπωνία πάνω από δώδεκα αιώνες πριν και κατάφερε να παραμείνει ως βασικό ρούχο για άντρες και γυναίκες μέχρι τον εκσυγχρονισμό του αυτοκράτορα Μέιτζι στα τέλη του 19ου αιώνα∙ ο οραματιστής μονάρχης δε χρειάστηκε να προσπαθήσει και πολύ καθώς η επαφή με τα δυτικά ρούχα είχε ήδη κάνει πολλούς ιάπωνες και γιαπωνέζες να τα προτιμούν, κυρίως λόγω της πρακτικότητάς τους. Και δεν είχαν άδικο: με μίνιμουμ τέσσερα στρώματα (που μπορούν να φτάσουν και να ξεπεράσουν τα δέκα) βαμβακιού και μεταξιού ή μαλλιού, με ειδικές απαιτήσεις (και περιορισμούς) ως προς το πώς κινείται και πώς κάθεται κανείς και με τιμές που εύκολα ξεπερνούν τις 3.000 ευρώ, το κιμονό ήταν καταδικασμένο να μην αντέξει την προέλαση της Δύσης.
Κι όμως άντεξε! Παρότι σε οποιοδήποτε άλλο πολιτισμό θα είχε πάρει τη θέση του στα λαογραφικά μουσεία, στην Ιαπωνία κατάφερε να παραμείνει στη συνείδηση του λαού και να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι πολλών περιστάσεων, επίσημων και μη∙ ιδιαίτερα η καλοκαιρινή, βαμβακερή και σημαντικά φθηνότερή του εκδοχή, η «γιουκάτα» (浴衣) μάλλον δεν απουσιάζει από κανένα ιαπωνικό βεστιάριο, ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας. Και παρόλο που κινδυνεύω να ακουστώ σαν τουρίστας που μόλις πάτησε το πόδι του στην Ιαπωνία, το φευγαλέο πετάρισμα ενός κιμονό μέσα στο πλήθος θεσμικών και εθιμικών στολών των ιαπώνων δεν μπορεί παρά να συγκινήσει ακόμα και τον πιο εξοικειωμένο θεατή –αν δεν το πετύχει το υπέροχο σχέδιό του, θα το πετύχει σίγουρα η φυσική χάρη με την οποία φοριέται.
