Μεταξύ των αμέτρητων εμμονών των ιαπώνων, λίγες είναι τόσο ευδιάκριτες όσο αυτή με τον αθλητισμό· αν βρεθεί κανείς στην Ιαπωνία σε χρονιά και περίοδο Ολυμπιακών Αγώνων, θα αναρωτηθεί σοβαρά αν οι αγώνες φιλοξενούνται εδώ. Για να προλάβω δε τους τυχόν κακοπροαίρετους, δεν πρόκειται για τη γνωστή παγκόσμια υστερία με τα μετάλλια και τις πρωτιές: οι ιάπωνες σχεδόν στο σύνολό τους ενδιαφέρονται για όλα τα σπορ, επαγγελματικά και ερασιτεχνικά, δώδεκα μήνες το χρόνο. Και δεν υπάρχει, νομίζω, πιο αδιαμφισβήτητη απόδειξη για το ενδιαφέρον αυτό, από την ανταπόκριση του κοινού στο καλοκαιρινό εθνικό γυμνασιακό πρωτάθλημα μπέιζμπολ που διαδραματίζεται (γιατί αυτή είναι η σωστή λέξη) στο γήπεδο Κοσιέν του Κόμπε, έδρα της επαγγελματικής ομάδας «Τίγρεις του Χάνσιν».
Δεν είναι απλώς ότι οι ιδιαίτερα δημοφιλείς έτσι κι αλλιώς «Τίγρεις» αλλάζουν το πρόγραμμά τους, μεσούσης της σεζόν του επαγγελματικού πρωταθλήματος μπέιζμπολ, προκειμένου να γίνει το σχολικό πρωτάθλημα –αν και αυτό από μόνο του λέει κάτι. Ούτε είναι η πλήρης ραδιοτηλεοπτική κάλυψη από το εθνικό δίκτυο ΝΗΚ. Ούτε ότι τα 80.000 καθίσματα του Κοσιέν γεμίζουν σχεδόν καθημερινά, προφανώς όχι μόνο από γονείς. Ούτε ότι την περίοδο αυτή, οι δημοφιλέστατοι σκόρερ των επαγγελματικών ομάδων παραχωρούν τη θέση τους στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων σε τινέιτζερ που κατέφεραν να προωθήσουν το σχολείο τους στον επόμενο γύρο. Είναι όλα τα παραπάνω, συν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα: το «Καλοκαιρινό Κοσιέν» (γιατί υπάρχει και ένα ακόμα σχολικό πρωτάθλημα που γίνεται την άνοιξη) είναι πανταχού παρόν στις συζητήσεις όλων –γονιών και μη.
Η προσδοκία του Κοσιέν είναι ορατή κάθε σαββατοκύριακο, ακόμα και μέσα στο αποπνικτικό ιαπωνικό καλοκαίρι: εκατοντάδες παιδικές ομάδες μαζεύονται από νωρίς το πρωί σε συνοικιακά, δημοτικά ή περιφερειακά γήπεδα και κάνουν προπονήσεις και αγώνες –μεταξύ σχολείων, μεταξύ πόλεων ή μεταξύ γειτονιών. Όλοι, από τους άρτια εξοπλισμένους πιτσιρικάδες ως τους προπονητές τους και ως τους γονείς και τους γείτονές τους, ελπίζουν ότι κάποια στιγμή ο μικρός Χιρόσι θα σταθεί πάνω στις βάσεις του θρυλικού γηπέδου και ότι θα πετύχει το χόουμ-ραν που θα δώσει τη νίκη στο σχολείο του και που θα τον κάνει βασιλιά για την υπόλοιπη σχολική χρονιά. Ή ότι θα επιστρέψει μετά το πρωτάθλημα, φέρνοντας μαζί του μια χούφτα χώμα από το Κοσιέν, σημάδι ότι έχασε κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσε και αναμνηστικό από το σημαντικότερο καλοκαίρι της σύντομης ζωής του –το Κοσιέν, αναπόσπαστο κομμάτι του ιαπωνικού καλοκαιριού, είναι, ίσως, η μόνη διοργάνωση στον κόσμο όπου ηττημένοι και νικητές προκαλούν την ίδια ακριβώς συγκίνηση.
