Εφημερίδες και περιοδικά και βεβαίως μάνγκα απλωμένα σε σταντ ώστε να μπορείς να τα διαβάσεις όρθιος. Μηχανήματα ΑΤΜ για να σηκώσεις λεφτά από οποιαδήποτε τράπεζα. Όλα τα αναψυκτικά. Λευκά πουκάμισα για να αντικαταστήσεις την τελευταία στιγμή πριν το μίτινγκ αυτό που λερώθηκε. Ψητό χέλι ουνάγκι (το καλοκαίρι) και ζεστή σούπα οντέν (το χειμώνα). Φορτιστές για τα κινητά. Γαλλικά κρασιά. Φωτοτυπίες. Φρέσκα φρούτα. Καφετιέρες για να φτιάξεις καφέ επιτόπου. Φούρνοι μικροκυμάτων για να ζεστάνεις το πακεταρισμένο φαγητό/ο-μπέντο που αγόρασες. Βραστήρες νερού για να κάνεις τα αποξηραμένα ράμεν, κανονικό γεύμα (ειδικά αν είσαι άστεγος ή βιαστικός σαραρίμαν). Στιλό και χαρτικά. Καλλυντικά. Κάρτες για να ευχηθείς συγχαρητήρια σε ένα γάμο ή συλλυπητήρια σε μια κηδεία. Αχνιστά κινεζικά ψωμάκια νίκουμαν. Σούσι ημέρας. Δημόσιες τουαλέτες. Εισιτήρια για συναυλίες. Γραβάτες. Ομπρέλες. Πληρωμή λογαριασμών ΔΕΚΟ. Τσιγάρα. Ουίσκι, ιαπωνικά και εισαγόμενα. Ψωμί. Γλυκά. Παγωτά. Φακοί. Και –επιτέλους!- κάδοι απορριμμάτων.
Δεν είναι μόνο αυτά, όμως αμφιβάλλω αν εκτός από τους υπαλλήλους τους μπορεί κανείς να απαριθμήσει όλα όσα προσφέρει ένα convenience store ή «κονμπίνι» (コンビニ) στην Ιαπωνία, 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο και σχεδόν σε κάθε γωνιά της –συνδυάζοντας τις διαθέσιμες πληροφορίες ο αριθμός τους αυτή τη στιγμή πρέπει να έχει ξεπεράσει τις 45.000. 45.000 καταστήματα από 30 μέχρι 250 τετραγωνικά, κάποια των ίδιων των εταιρειών και κάποια φραντσάιζ αλλά όλα αναπόσπαστο κομμάτι της ιαπωνικής καθημερινότητας. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι στο μισό αιώνα ζωής τους (κατ’ εκτίμηση, καθώς υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με το πότε ξεκίνησαν) και ειδικά μετά την εποχή της οικονομικής φούσκας, τα κονμπίνι έγιναν πια ένα ακόμα σύμβολο της σύγχρονης Ιαπωνίας κατακτώντας ισότιμη θέση δίπλα στα αστυνομικά φυλάκια κομπάν, τα καραόκε και τα πατσίνκο, άλλοτε στις λεωφόρους του Τόκιο και άλλοτε στους μικρούς επαρχιακούς δρόμους των αμέτρητων κωμοπόλεων της χώρας.
Όπως όλες οι εισαγόμενες ιδέες, τα κονμπίνι άλλαξαν δραστικά κατά την ενσωμάτωσή τους στην Ιαπωνία –οι Αμερικανοί, στους οποίους ανήκει και η πατρότητα της ιδέας συχνά εντυπωσιάζονται από το πόσα περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες προσφέρουν τα ιαπωνικά μίνι-μάρκετ σε σχέση με αυτά που έχουν συνηθίσει στην πατρίδα τους και πόσο ψηλότερο είναι το επίπεδο εξυπηρέτησης. Πιθανότατα επειδή δε συνειδητοποιούν ότι, προκειμένου η λέξη «convenience» να έχει νόημα για τους Ιάπωνες, θα πρέπει να περιλαμβάνει κάτι πολύ πέρα από τα υπόλοιπα καταστήματα –στόχος όχι εύκολα επιτεύξιμος σε μια κοινωνία όπου ο «άλλος» έχει πάντα μεγαλύτερη σημασία. Πείθοντας έμπρακτα το κοινό ότι μέσα στα λίγα τετραγωνικά μέτρα τους διαθέτουν όλα όσα μπορεί να χρειαστεί κανείς, όποτε και αν τα χρειαστεί, δεν ικανοποιούν απλώς την καταναλωτική μανία των κατοίκων αυτής της χώρας αλλά και την ανάγκη τους για θύλακες σταθερότητας και σιγουριάς.
