Έχει πρωταγωνιστήσει σε αμέτρητα ποιήματα και εικόνες –από τις πιο κλασσικές ως τις πιο σύγχρονες και από τις πιο καλαίσθητες ως τις πιο κακόγουστες. Έχει γίνει ονομασία για εκατοντάδες εταιρείες και προϊόντα, είναι αντικείμενο λατρείας για διάφορες θρησκευτικές ομάδες και έχει ταυτιστεί με την ίδια την Ιαπωνία. Κάθε καλοκαίρι, την περίοδο που «ανοίγει», δηλαδή που επιτρέπεται η ανάβαση, χιλιάδες ιάπωνες καταφθάνουν στους πρόποδές του και ξεκινούν την πολύωρη πορεία που οδηγεί στην κορυφή του∙ οι περισσότεροι προτιμούν να το ανεβαίνουν νύχτα για να δουν την ανατολή του ήλιου από εκεί και όσοι το έχουν κάνει λένε ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή εμπειρία. Φυσικά αναφέρομαι στο Φούτζι-σαν, το ψηλότερο από τα χίλια και παραπάνω βουνά της Ιαπωνίας και σίγουρα το μεγαλοπρεπέστερο.
Κάποτε το Φούτζι-σαν ήταν ορατό από το Τόκιο∙ τα 3776 μέτρα του ύψους του ήταν αρκετά για να επιβληθούν στα λιγότερα από 100 χιλιόμετρα που το χωρίζουν από τη μητρόπολη και μια ματιά στις άφθονες εικόνες που υπάρχουν (από τη διάσημη σειρά των 36 ξυλοτυπιών του Χοκουσάι ως τις προπολεμικές φωτογραφίες) αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα δέσποζε σχεδόν σε όλο το Κάντο. Ακόμα και σήμερα, αν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή –δηλαδή το φθινόπωρο και το χειμώνα- μπορεί να το δει κανείς, ολόκληρο ή τουλάχιστον την κορυφή του από χιλιάδες σημεία σε όλο το κεντρικό Χονσού. Και δεν υπάρχει ιάπωνας που να μη συγκινείται όταν καταφέρει να το δει –λέω «καταφέρει» γιατί άλλοτε εξαιτίας της παροιμιώδους υγρασίας της Ιαπωνίας, άλλοτε λόγω των σύννεφων που κατεβαίνουν στην κορυφή του και άλλοτε λόγω της ανεξέλεγκτης δόμησης, είναι δυσανάλογα ακριβοθώρητο για τον τεράστιο όγκο του.
Αναλόγως του πώς βλέπει κανείς τα πράγματα θα δώσει τη δική του ερμηνεία σχετικά με το γιατί το Φούτζι-σαν έχει τη θέση που έχει στη συλλογική συνείδηση των Ιαπώνων. Το ύψος του, το μέγεθος του, το ότι είναι ηφαίστειο (και δη ενεργό), η γεωγραφική του θέση σε σχέση με μερικές από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, ο παγανισμός του Σίντο –όλα παίζουν το ρόλο τους. Η εκδοχή που προτιμώ εγώ περισσότερο έχει να κάνει με το σχήμα του: σε έναν κόσμο που τίποτα δεν είναι τέλειο, το απόλυτα συμμετρικό τρίγωνο του Φούτζι-σαν μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από το πινέλο ενός ζωγράφου. Αυτό δε που κάνει την τελειότητά του φυσική είναι το κομμάτι που λείπει από την κορυφή του και που υπενθυμίζει διαρκώς σε όλους ότι ακόμα και κάτι τόσο συμπαγές μπορεί να αλλάξει κατάσταση ανά πάσα στιγμή.
