Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο που έλεγε ότι ένα από τα σημάδια που κάνουν να ξεχωρίζει ένας νεοφερμένος στο Τόκιο είναι ότι αισθάνεται ότι τα ρούχα του είναι άκομψα και εκτός μόδας∙ το άρθρο αναφερόταν σε νεοφερμένους από την επαρχία (η περίοδος αυτή είναι η αρχή του ακαδημαϊκού και οικονομικού έτους οπότε υπάρχουν πολλές μετακινήσεις για δουλειά ή σπουδές) όμως ισχύει, πιστεύω, για όλους: γενικά μιλώντας, οι άνθρωποι στο Τόκιο προσέχουν πολύ την εμφάνισή τους –ακόμα και όταν δεν το κάνουν με επιτήδευση- και έχουν μια αίσθηση στιλ που οι περισσότεροι έχουμε ταυτίσει με το Παρίσι ή το Μιλάνο. Παρότι δε μερικές φορές τα στοιχεία που αποτελούν το στιλ αυτό είναι αρκετά ετερόκλητα (και μερικές φορές απίστευτα ετερόκλητα), όταν κανείς εξοικειωθεί με τις αντιφάσεις τους, συνειδητοποιεί ότι διαπνέονται από μια κομψότητα που σπάνια βλέπει κανείς σε ανθρώπους που δεν ξοδεύουν παράλογα πολύ χρόνο στην εμφάνισή τους.
Κανείς θα μπορούσε βεβαίως εδώ να αντιπαραθέσει ότι οι Ιάπωνες έτσι κι αλλιώς δίνουν μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες οπότε λογικό είναι να προσέχουν Πολύ και τι φορούν –και θα είχε δίκιο- όμως αυτό που βλέπω γύρω μου, μοιάζει να είναι πιο ενστικτώδες: είτε πρόκειται για δυτικού τύπου ρούχα, είτε για ιαπωνικού (και ο διαχωρισμός έχει νόημα αφού τα ιαπωνικά ρούχα δεν έχουν καταργηθεί εντελώς –το αντίθετο μάλιστα: αμφιβάλλω αν υπάρχει σπίτι που να μην έχει μερικά στις ντουλάπες του) οι περισσότεροι άνθρωποι δείχνουν να έχουν μια φυσική αντίληψη του στιλ ακόμα και όταν οι επιλογές τους είναι ακραίες. Αυτός είναι πιστεύω ο λόγος που τα τελευταία χρόνια το street fashion έχει γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή εξαγώγιμα αγαθά της Ιαπωνίας αλλά και που δύσκολα πιάνει έξω από τη χώρα: κάτι που δείχνει κομψό στους Ιάπωνες δε δείχνει πάντοτε εξίσου κομψό στους Δυτικούς –ίσως επειδή οι τελευταίοι δεν έχουν αυτή την ιδιαίτερη ευαισθησία που μοιάζουν να διαθέτουν οι πρώτοι.
Αν τελικά τα παραπάνω ισχύουν –και προσωπικά είμαι απόλυτα πεπεισμένος γι αυτό- αξίζει να αναρωτηθεί κανείς γιατί. Καίτοι κάθε άλλο παρά ειδικός είμαι στα ενδυματολογικά θέματα (πάντα είχα σαν πρώτη μου προτεραιότητα τι είναι πρακτικό και βολικό και όχι τι είναι κομψό), θα έλεγα ότι πρόκειται για μια συνέπεια της πολυσυλλεκτικότητας που χαρακτηρίζει σχεδόν τα πάντα σε αυτήν εδώ την κουλτούρα: από την αρχή της ιστορικής τους ύπαρξης οι Ιάπωνες δέχονταν επιρροές από την ασιατική ενδοχώρα (και αργότερα από τον υπόλοιπο κόσμο) και επέλεγαν τα στοιχεία που τους έκαναν περισσότερο∙ προϊόντος του χρόνου λοιπόν ανέπτυξαν ένα κριτήριο σχετικά με το ποια είναι τα πιο αξιόλογα στοιχεία και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τα συνδυάσει κανείς ώστε και να διατηρήσουν την αξία τους και να αναδείξουν καλύτερα (και πιο κολακευτικά) το κριτήριο –και κατ’ επέκταση την προσωπικότητα- αυτού που κάνει την επιλογή. Σε κάθε περίπτωση και όποιος και αν είναι ο λόγος, το αποτέλεσμα πέρα από την οπτική ευχαρίστηση, προσθέτει ενδιαφέρον ακόμα και σε μια απλή βόλτα σε ένα εμπορικό κέντρο.