Μετά τους σεισμούς, το φυσικό φαινόμενο που προκαλεί την ανησυχία των εκτός Ιαπωνίας φίλων και γνωστών όσων ζουν εδώ είναι οι τυφώνες –ιδιαίτερα όσοι ζουν στην Ευρώπη όπου το φαινόμενο σπανίζει, εντυπωσιάζονται πολύ κάθε φορά που τα διεθνή Μέσα ανακαλύπτουν ότι κάποιος τυφώνας πέρασε από τα ιαπωνικά νησιά, αφήνοντας πίσω του θύματα και υλικές ζημιές. Όπως συχνά συμβαίνει σε ό,τι σχετίζεται με την Ιαπωνία, η ανησυχία οφείλεται κυρίως σε άγνοια τόσο του ίδιου του φαινομένου όσο και της συχνότητας με την οποία εμφανίζεται: αν και πρόκειται επίσης για ένα είδος άγριας καταιγίδας, ο τυφώνας δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον σίφωνα (αυτό που στα αγγλικά ονομάζεται “tornado” ή “twister”) και οι καταστροφές που προκαλεί είναι συνήθως μικρής έκτασης, ειδικά στις πόλεις. Όσο για τη συχνότητά τους, οι τυφώνες είναι τόσο συνηθισμένη υπόθεση στην Ιαπωνία ώστε οι περισσότεροι Ιάπωνες να αναφέρονται πολύ φυσικά σε “εποχή τυφώνων” (χοντρικά από τον Αύγουστο ως τον Νοέμβριο) –κάθε χρόνο, στο διάστημα αυτό περνούν από διάφορα σημεία της χώρας (κυρίως από την Οκινάουα αλλά και αρκετά ψηλότερα, σχεδόν ως το βόρειο Χονσού) κατά μέσο όρο 20 τέτοιες θύελλες. Εξ ου και, αντίθετα με τους Αμερικανούς, οι Ιάπωνες δεν τους δίνουν ονόματα αλλά μόνο αριθμούς.
Αυτό που θα εντυπωσιάσει όποιον ζήσει έναν τυφώνα στην Ιαπωνία και παρακολουθήσει τα ιαπωνικά Μέσα δεν είναι το ίδιο το φαινόμενο όσο η κάλυψή του· ίσως ακουστεί σαν υπερβολή όμως θα έλεγα ότι πρόκειται για την καλύτερη απόδειξη ότι οι Ιάπωνες δεν έχουν καμία αίσθηση του μέτρου. Καθώς ο τυφώνας είναι ένα ιδιαίτερα προβλέψιμο φαινόμενο ως προς την πορεία, την εξέλιξη και την έντασή του, μόλις καταγραφεί η γέννησή του στον Ειρηνικό ωκεανό, τα μετεωρολογικά δελτία αρχίζουν μια καμπάνια λεπτομερέστατης παρουσίασης όλων του των χαρακτηριστικών και από τη στιγμή που θα ακουμπήσει στο ιαπωνικό έδαφος, οι πληροφορίες αυτές συνοδευόμενες από δεκάδες ζωντανά ρεπορτάζ μετακομίζουν στα δελτία ειδήσεων παραγκωνίζοντας σχεδόν οποιαδήποτε άλλη είδηση. Πλάνα δύσμοιρων νεαρών δημοσιογράφων στημένων σε κεντρικά σημεία των πόλεων από τις οποίες περνάει και μουσκεμένων από τη βροχή εναλλάσσονται με άλλα καλοντυμένων γυναικών που προσπαθούν να κρατήσουν τις ομπρέλες τους ανοιχτές και ανήσυχοι παρουσιαστές από το στούντιο βομβαρδίζουν τους μεν και τις δε με κοινοτοπίες. Την εικόνα συμπληρώνουν στοιχεία πάνω και κάτω από την κεντρική οθόνη με προειδοποιήσεις και ενημέρωση σχετικά με το ποιες γραμμές τρένων δε λειτουργούν.
Και μετά από λίγο όλα τελειώνουν –λόγω της ταχύτητας του ανέμου, ο τυφώνας δεν μένει στο ίδιο σημείο για περισσότερες από τέσσερις-πέντε ώρες- τα τρένα ξαναρχίζουν τη λειτουργία τους, τα νερά στεγνώνουν, οι άνθρωποι ανοίγουν τα αμάντο (雨戸), τα ειδικά παντζούρια για τη βροχή και με ελάχιστες εξαιρέσεις, η αποτίμηση των ζημιών δείχνει ότι δεν έγινε τίποτα σοβαρότερο από το πλημμύρισμα κάποιων πολύ παλιών σπιτιών και όταν υπάρχουν εξαιρέσεις (όπως στον τυφώνα που είχαμε αυτή την εβδομάδα), οφείλονται σε παράπλευρα αίτια όπως οι γεωλισθήσεις ειδικά σε περιοχές που οι κανόνες δόμησης καταστρατηγήθηκαν ή στην απλή ανθρώπινη βλακεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν όταν πριν από δύο χρόνια, ένας τυφώνας είχε σαν αποτέλεσμα μεγάλες ζημιές και 41 θύματα στο Ίζου Οσίμα, ένα από τα νησάκια που βρίσκονται στον Ειρηνικό και για λόγους γραφειοκρατικούς ανήκουν στο Τόκιο: Όταν οι κάτοικοι ρωτήθηκαν από τους δημοσιογράφους γιατί δεν εκκένωσαν τα σπίτια τους και δεν μεταφέρθηκαν σε κάποιο ψηλό σημείο όπως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η απάντηση ήταν “Γιατί δε μας έδωσαν τέτοια οδηγία οι αρχές” –το γεγονός ότι οι άνθρωποι που την έδιναν ήταν μεσήλικες με εμπειρία, επιεικώς, χιλίων τυφώνων κάνει ακόμα και τον πιο συμπονετικό ακροατή να κουνήσει το κεφάλι του με αμφιβολία. Ίσως τελικά τα ΜΜΕ να έχουν δίκιο που υπερβάλλουν στην ενημέρωση και τις προειδοποιήσεις.
