Μπορεί να ακουστεί σα βαρύγδουπη δήλωση, όμως είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει διαπραχθεί σε βάρος του ιαπωνικού γαστρονομικού πολιτισμού είναι ότι ως πιο διάσημος εκφραστής του επιλέχθηκε το σούσι και όχι τα ράμεν· αν και όπως όλοι οι θαυμαστές του πολιτισμού του Έντο, εκτιμώ πολύ το σούσι που γεννήθηκε εκεί και τότε, θεωρώ ότι τα ράμεν, τα κινεζικά μακαρόνια που έγιναν της μόδας στις αρχές του 20ού αιώνα και που παραμένουν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ιαπωνικής κουζίνας, λένε πολύ περισσότερα για τους ιάπωνες και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα από ό,τι οποιοδήποτε άλλο φαγητό, υψηλής ή… χαμηλής κουζίνας.
Τα ράμεν ήρθαν από την Κίνα όμως κανένας κινέζος δεν αναγνωρίζει το πιάτο με το ίδιο όνομα που σερβίρεται σε χιλιάδες μικρά και πολύ μικρά εστιατόρια της Ιαπωνίας σαν κάτι γνώριμο· όπως συχνά συμβαίνει με τον ιαπωνικό πολιτισμό στο σύνολό του, οι ιάπωνες πήραν μια ξένη ιδέα και τη διαμόρφωσαν τόσο πολύ με δικά τους στοιχεία που το αποτέλεσμα είναι πια εκατό τοις εκατό δικό τους. Το πόσο πραγματικά δικό τους είναι, φαίνεται από το ότι δεν υπάρχει γειτονιά, από το πιο κεντρικό σημείο του Τόκιο ως το πιο απόμακρο σημείο της πιο βόρειας ή της πιο νότιας επαρχίας που να μην έχει τουλάχιστον ένα εστιατόριο το οποίο σερβίρει αποκλειστικά ράμεν και του οποίου οι στενοί πάγκοι και τα σκαμπό τύπου μπαρ είναι γεμάτα, συχνά από το άνοιγμα ως το κλείσιμό του.
Ορισμένοι αυτοαποκαλούμενοι «επικούρειοι» τα θεωρούν φαγητό δεύτερης κατηγορίας, κατάλληλα μόνο για εργάτες που κάνουν διάλειμμα, για ξενύχτηδες πότες που προσπαθούν να ηρεμήσουν τα φλεγόμενα στομάχια τους και για άστεγους που κατάφεραν επιτέλους να μαζέψουν αρκετά κέρματα ώστε να φάνε καθισμένοι σε ένα εστιατόριο αντί για σταυροπόδι στα χαρτόκουτα που ζουν κάτω από τις γέφυρες των τρένων· πέραν του ότι οι άνθρωποι αυτοί αγνοούν τις καταβολές του σούσι (που είναι ακριβώς οι ίδιες), αγνοούν το συνδυασμό των τεχνών που έχουν συμβάλλει για να δημιουργηθεί ένα πιάτο ράμεν. Από τη σύνθεση του πιάτου που πάντα διαφέρει από εστιατόριο σε εστιατόριο, ως τη δημιουργία του ζωμού που χρειάζεται δύο μέρες για να φτιαχτεί και που αποτελεί προϊόν της έμπνευσης του κάθε μάγειρα-μάστορα και ως τις ανεπαίσθητες αλλαγές στη γεύση κατά τη διάρκεια του γεύματος καθώς τα υλικά αναμειγνύονται λόγω της υψηλής θερμοκρασίας, τα ράμεν δεν είναι απλώς φαγητό: είναι ένα πυροτέχνημα αισθήσεων που δε θα μπορούσε να έχει επινοηθεί πουθενά αλλού στον κόσμο.
