Είναι το πιο συνηθισμένο σχόλιο που ακούει κανείς από άντρες όταν έρχονται στην Ιαπωνία για πρώτη φορά, ειδικά αν έρχονται από την περίοδο από τα τέλη της άνοιξης ως τα τέλη του φθινοπώρου, όταν δηλαδή ο καιρός είναι ζεστός και ειδικά αν κυκλοφορούν στο Σιντζούκου, στη Σιμπούγια ή στο Χαρατζούκου: οι νεαρές γιαπωνέζες είναι τσούλες –ο χαρακτηρισμός που πραγματικά χρησιμοποιείται μπορεί να ποικίλλει ανάλογα με το επίπεδο σοβαρότητας αυτού που κάνει το σχόλιο όμως το περιεχόμενο παραμένει το ίδιο. Για τους περισσότερους δυτικούς άντρες το στιλ ντυσίματος και η γενικότερη εμφάνιση ενός μεγάλου ποσοστού των κοριτσιών-νεαρών γυναικών από τα 18 ως τα 30 μοιάζει να παραπέμπει σχεδόν αυτόματα στην απουσία ηθικών φραγμών και σε συμπεριφορές βγαλμένες από πορνογραφική ταινία.
Το καλοκαιρινό στριτ-φάσιον του Τόκιο και των άλλων μεγάλων πόλεων της Ιαπωνίας είναι πράγματι πολύ πιο αποκαλυπτικό από αυτό που θα έβλεπε κανείς σχεδόν οπουδήποτε αλλού στον κόσμο: οι μίνι φούστες είναι πολύ πιο μίνι, τα κοντά σορτσάκια είναι πολύ πιο κοντά, οι εξώπλατες μπλούζες είναι πολύ πιο εξώπλατες και τα σκισίματα είναι πολύ μεγαλύτερα. Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς τα υπερβολικά ψηλοτάκουνα παπούτσια, τις ενίοτε σουρεαλιστικά μακριές και πυκνές βλεφαρίδες και τα μακριά ζωγραφισμένα νύχια αλλά και, συχνά, την απουσία εκ μέρους της νέας γενιάς της αίσθησης «TPO» (time, place, occasion) για το πότε και πού φοράει κανείς το ένα ή το άλλο ρούχο, φτάνει εύκολα στην εικόνα της porn star όπως έχει καθιερωθεί στη Δύση και ειδικά στις ΗΠΑ. Είναι δυνατόν μια γυναίκα που ντύνεται έτσι να μην ψάχνεται για σχέσεις της μιας βραδιάς;
Λίγοι μπαίνουν στον κόπο να αναρωτηθούν τι καθοδηγεί αυτή τη σκέψη. Αν το έκαναν, θα συνειδητοποιούσαν ότι ο συσχετισμός της αποκαλυπτικής εμφάνισης με την ελευθεριάζουσα ηθική είναι προϊόν της επιβολής του χριστιανικού πουριτανισμού στις δυτικές κοινωνίες∙ αφού η ιαπωνική κατάφερε να παραμείνει σχετικά αλώβητη από τη συγκεκριμένη επιβολή, δεν έχει λόγους να τον κάνει. Ως και τα χρόνια του Β’ ΠΠ η γύμνια ήταν απολύτως αποδεκτή σε αρκετές εκδηλώσεις των ιαπώνων, ειδικά στην επαρχία (αφηγήσεις αμερικανών που ήρθαν στη χώρα τα χρόνια της κατοχής 1945-1952 μιλούν με έκπληξη για τα μεικτά κοινά λουτρά) και αυτό απηχεί στα φουντόσι, τα υφασμάτινα περιζώματα που ακόμα και σήμερα συχνά αποτελούν το μόνο ρούχο των πανηγυριωτών στα ματσούρι. Παρ’ όλες τις αγκυλώσεις της, η ιαπωνική κοινωνία έχει πράγματι αποφύγει ένα από τα χειρότερα ταμπού, αυτό που σχετίζεται με το γυμνό σώμα –τα υπόλοιπα βρίσκονται στο νου του (δυτικού) θεατή.
