Της Άντας Μαργαρίτη
Το 29ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τόκιο έριξε την αυλαία του λίγες ημέρες πριν, και εμείς επιστρέψαμε στην Ελλάδα φέρνοντας μαζί μας όμορφες πολιτιστικές εμπειρίες. Βρεθήκαμε εκεί, με τον κριτικό κινηματογράφου Αλέξανδρο Ρωμανό Λιζάρδο και το φωτογράφο και σκηνοθέτη Παναγιώτη Γάκη, και στις επτά ημέρες της διαμονής μας, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την ιαπωνική φιλοξενία αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις.
Ένας σκηνοθέτης που τίμησε ειδικά το φεστιβάλ με προβολές ταινιών του και παρουσιάσεις, ήταν ο Μαμόρου Χοσόντα, δημοφιλής δημιουργός ταινιών άνιμε όπως το «The girl who leapt through time», «The boy and the Beast» και το «Wolf Children». Και οι τρεις ήμασταν οπαδοί της δουλειάς του, η αγωνία και η χαρά μας λοιπόν που θα τον συναντούσαμε έστω και για δέκα λεπτά, ήταν μεγάλη.
Μας περίμενε στον 49ο όροφο του κτιρίου Μόρι στο Ροππόνγκι Χιλς, όπου στεγαζόταν το μεγαλύτερο τμήμα του Φεστιβάλ, και μας υποδέχτηκε με χαμόγελο. Οι απαντήσεις του ήταν πάντα πρόθυμες αν και εξαιρετικά λακωνικές.
«Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε με μια ερώτηση που αφορά την ταινία σας «The girl who leapt through time», μια ταινία που βασίζεται όπως ξέρουμε σε διήγημα, αλλά έχει γυριστεί και σε live-action. Γιατί πιστεύετε πως μια τέτοια ιστορία έχει απήχηση στο ιαπωνικό κοινό;»
Μ.Χ.: «Ναι σωστά. Πρόκειται για μια κλασική νεανική ταινία. Πραγματεύεται το θέμα της νιότης, μας θυμίζει νοσταλγικά την περίοδο του σχολείου, όπου υπήρχαν πολλές δυνατότητες.. ίσως γι’ αυτό έχει τόση απήχηση στο κοινό»
«Θα έλεγε κανείς ότι οι Ιάπωνες είναι άνθρωποι που κυνηγούν το χρόνο, όμως αυτό το στοιχείο της δύναμης να τον χειριστούν που υπάρχει διάχυτο στην ταινία, πιστεύετε ότι ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή τους;»
Μ.Χ.: «Όλοι – όχι μόνο οι Ιάπωνες – πολλές φορές στη ζωή μας μετανιώνουμε και λέμε «αχ μακάρι τότε να έκανα εκείνο ή να είχα πει το άλλο», ενώ όταν είμαστε νέοι σκεφτόμαστε σχετικά με το μέλλον, τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, όταν όμως φτάσουμε στην ηλικία που είμαστε τώρα, λέμε σε σχέση με το παρελθόν μας ότι «α τότε έπρεπε να είμαι πιο καλός με τον άνθρωπό μου» ή «να ήμουν πιο καλός με το γονιό μου» και αυτό γίνεται όλο και πιο συχνά όσο μεγαλώνουμε. Πιστεύω ότι έτσι σκέφτονται οι άνθρωποι σε όλες τις χώρες»
«Εσείς έχετε μετανιώσει για πράγματα του παρελθόντος και πιστεύετε ότι μέσα από τις ταινίες σας μπορείτε να νιώσετε πως διορθώνετε κάποια απ’ αυτά;»
Μ.Χ. «Έχω μετανιώσει πολλές φορές για πράγματα που έχω κάνει στο παρελθόν, μπορεί και κάθε μέρα να μετανιώνω για πράγματα, για παράδειγμα να απαντήσω καλύτερα σε μια συνέντευξη. Όμως με τις ταινίες, ακόμα και αν κάτι δεν πάει καλά στη δική σου τη ζωή, μπορείς να το βάλεις στην άκρη και να φτιάξεις μια ιδανική ταινία, και αυτή η διαδικασία είναι ευχάριστη για εμένα αλλά πιστεύω και για όσους βλέπουν την ταινία»
«Στην ταινία σας Wolf Children, μια γυναίκα ερωτεύεται Λύκο. Είναι ένα μοτίβο αυτό που εμφανίζεται και σε αρχαίους ελληνικούς μύθους…»
Μ.Χ. «Ναι, τέτοιες ιστορίες υπάρχουν παντού στον κόσμο και ίσως οι μύθοι της Αρχαίας Ελλάδας να διαδόθηκαν παντού, και έτσι να γεννήθηκαν οι διάφορες ιστορίες. Οπότε ίσως και το Wolf Children, να γίνει ένας σύγχρονος μύθος που στηρίχθηκε στην παράδοση» (γέλια)
«Στην ταινία The Boy and The Beast επιλέξατε ως κεντρικό ήρωα ένα αγόρι, ενώ μας έχετε συνηθίσει κυρίως σε θηλυκές ηρωίδες. Υπάρχει κάποιος λόγος για όλο αυτό;»
Μ.Χ. «Α ναι σωστά. Όταν αποφάσισα να φτιάξω την ταινία, θα γεννιόταν το πρώτο μου παιδί, και αυτό το παιδί ήταν αγόρι» (γέλια)
«Οι ταινίες σας στο εξωτερικό προβάλλονται μεταγλωττισμένες ή με υποτίτλους. Εσείς ως δημιουργός έχετε κάποια προτίμηση σχετικά;»
Μ.Χ.: «Και τα δύο έχουν την καλή τους πλευρά. Από τη μία θέλω οι θεατές να διαβάζουν τους υποτίτλους και να ακούν την πρωτότυπη φωνή, αλλά απ’ την άλλη, το να επικεντρώνεσαι στην εικόνα και να γίνεται μεταγλώττιση μπορεί να είναι επίσης καλό».
Κάπου εκεί μας ειδοποίησαν ότι ο χρόνος μας τελείωσε, του ζητήσαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί του και φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις, ελπίζοντας να τον ξανασυναντήσουμε του χρόνου, με αφορμή την προβολή μιας νέας ταινίας.
H Άντα Μαργαρίτη είναι δικηγόρος και παράλληλα ασχολείται με τις επίσημες μεταφράσεις από και προς την ιαπωνική γλώσσα, μεταφράζει ιαπωνική λογοτεχνία και παράλληλα διδάσκει τα Ιαπωνικά σε εκείνους που τα αγαπούν το ίδιο μ’ εκείνη. Περισσότερη Ιαπωνία στο blog της.
