Τον Απρίλιο του 2012, έστειλα στο Greecejapan το πρώτο μου “Γράμμα” από τον –ακόμα- αιωρούμενο κόσμο που λέγεται “Ιαπωνία”· η ιδέα μου, την οποία οι άνθρωποι του σάιτ δέχτηκαν με ενθουσιασμό, ήταν να απομονώνω κάθε εβδομάδα ένα μικρό κομμάτι της κουλτούρας του κόσμου αυτού και να το παρουσιάζω όπως το καταλαβαίνω και όπως το αισθάνομαι. Έχοντας περάσει πάνω από 25 χρόνια στα ΜΜΕ, ήξερα ότι τα κείμενά μου δεν είχαν (και δε θα μπορούσαν να έχουν) καμία λογοτεχνική επίφαση –πόσο μάλλον αξία- όμως θεώρησα ότι ίσως χρησίμευαν σε κάποιους που θα ήθελαν να δουν μερικές διαστάσεις της Ιαπωνίας που δεν έχουν τύχει ιδιαίτερης προβολής. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, μπορώ να πω, και όχι μόνο από προσωπική εντύπωση, ότι τα “Γράμματα” πέτυχαν το στόχο τους και, ίσως, συνέβαλλαν κάπως στην αύξηση του περιεχομένου που είναι διαθέσιμο για την Ιαπωνία, ειδικά στα ελληνικά.
Το Greecejapan πίστεψε από την αρχή ότι το κοινό του θα ανταποκριθεί θετικά· προσωπικά είχα τις επιφυλάξεις μου όμως χαίρομαι πολύ που διαψεύσθηκα εγώ και επαληθεύθηκε αυτό. Τόσο οι πιστοί αναγνώστες του σάιτ, όσο και πολλοί… απλοί περαστικοί, αγκάλιασαν τις εβδομαδιαίες μου σχοινοβασίες πάνω από την Ιαπωνία και τις βράβευσαν με μεγάλη επισκεψιμότητα, likes, shares και όλα τα υπόλοιπα “παράσημα” του Ίντερνετ του 21ου αιώνα. Και παρότι καυχιέμαι ότι παραμένω απτόητος από την αποδοχή ή την απόρριψη των αναγνωστών μου, είμαι σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένος από αυτούς: αν αυτά που έγραφα, τα έγραφα μόνο για μένα, δε θα τα δημοσίευα, συνεπώς η θερμή ανταπόκριση που πήρα από εσάς που διαβάζετε αυτό και, ίσως, και τα προηγούμενα 199 “Γράμματά” μου, σίγουρα με ευχαριστεί. Και αν τα μικρό-δοκίμια αυτά υπήρξαν, πέρα από ένας ευχάριστος τρόπος να περνάτε το απόγευμα της Δευτέρας σας, και χρήσιμα, η ευχαρίστησή μου γίνεται διπλή.
Αν τα παραπάνω ακούγονται σαν αποχαιρετισμός, ναι, είναι. Δεν εγκαταλείπω την Ιαπωνία, ούτε το Greecejapan –απλώς τελειώνω αυτή την “αλληλογραφία” επειδή θεωρώ ότι το συγκεκριμένο σχήμα έχει φτάσει στο όριό του· όπως όλοι οι επαγγελματίες γραφιάδες, ξέρω ότι μπορώ να γράψω και άλλα τόσα όμως δε θα το έκανα με τον ίδιο ενθουσιασμό οπότε προτιμώ να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό (κάποιες νέες ιδέες είναι ήδη υπό συζήτηση και σύντομα, πιστεύω, θα δείτε τουλάχιστον μια από αυτές να υλοποιείται). Και ναι, το γεγονός με στενοχωρεί κάπως όμως αν υπάρχει ένα πράγμα που έχω μάθει τόσο από τη δουλειά μου όσο και από την κουλτούρα που με φιλοξενεί είναι ότι τίποτα δε διαρκεί για πάντα –αυτό είναι άλλωστε και ένα από τα χαρακτηριστικά του “αιωρούμενου κόσμου”.
Για μια ακόμα φορά, σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη και για το ενδιαφέρον για τα κείμενα και τις φωτογραφίες μου, για τη φιλία που πολλοί μου δείξατε και από κοντά και για τη βοήθειά σας στην προσπάθεια να επισημάνω ότι η Ιαπωνία είναι κάτι παραπάνω από τις γκέισα, το σούσι, το Φούτζι, τα ρομπότ και τους σαμουράι. Ξέρω ότι δεν κατάφερα παρά απλώς να ξύσω την επιφάνεια του υπέροχου αυτού κόσμου όμως ίσως κι αυτό κάτι να σημαίνει: αν ακόμα και ένας άνθρωπος εισπράξει ακόμα και μια λέξη από τα κείμενα αυτά σαν έναυσμα για να εξερευνήσει την Ιαπωνία παραπάνω, το όλο εγχείρημα θα έχει πιάσει τόπο –σε τελική ανάλυση, κάπως έτσι ξεκίνησε και η δική μου σχέση μαζί της και νομίζω ότι δεν πήγε άσχημα!
Μίνα-σάμα, κόκορο καρά κάνσα σίτε οριμάσου – 皆様心から感謝しております
ΥΓ
Όπως και τα περισσότερα πράγματα που κάνω στην Ιαπωνία, τα “Γράμματα” θα ήταν τραγικά ελλιπή χωρίς τη βοήθεια της Άτσουκο· θα ήταν συνεπώς απαράδεκτο να μην επιλέξω για αυτήν την τελευταία φωτογραφία, μια στην οποία είμαστε μαζί. Και ναι, είναι στην Ασακούσα τις ημέρες του Σάντζα Ματσούρι…
