Σημείο μηδέν

Greecejapan_Nihonbashi
Φωτογραφία © Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης

Είναι μία από εκείνες τις αλλόκοτες αντιφάσεις που βραχυκυκλώνουν εντελώς την πεποίθησή σου περί της σύνδεσης των Ιαπώνων με το παρελθόν τους, του σεβασμού τους στην κληρονομιά των προγόνων τους και της ζωντανής σχέσης τους με την παράδοση: το Νιχονμπάσι (日本橋), η γέφυρα που έφτιαξε ο Τοκουγκάουα Ιεγιάσου σαν κομβικό σημείο της πόλης του Έντο και της χώρας που ενοποίησε βίαια μετά τους εμφύλιους πολέμους, η αφετηρία των πέντε εθνικών δρόμων Τοκάιντο, Νακασέντο, Κόσου Κάιντο, Όσου Κάιντο και Νίκο Κάιντο που ένωναν το Έντο με την υπόλοιπη Ιαπωνία, το εμπορικό κέντρο της ουσιαστικής νέας πρωτεύουσας και κάποτε έδρα της Γιοσιουάρα και της κεντρικής ψαραγοράς (το Τσουκίτζι θα ερχόταν τρεις αιώνες μετά), έχει σχεδόν εξαφανιστεί τα τελευταία πενήντα χρόνια, καθώς το έχουν καταπιεί οι δύο υπερυψωμένες λωρίδες του μητροπολιτικού αυτοκινητοδρόμου Σούτο-Κόσοκου.

Όσοι έχουν διαβάσει την ιστορία του Νιχονμπάσι ή έχουν δει τις ξυλοτυπίες του Χιροσίγκε και του Χοκουσάι ή τις φωτογραφίες της περιόδου Μέιτζι, τότε που η σημερινή γέφυρα με τους δράκους, τα κινεζικά λιοντάρια και τον αέρα της Μπελ Επόκ αντικατέστησε την κλασσική ξύλινη, θα μείνουν άφωνοι μπροστά στο θέαμα που παρουσιάζει σήμερα∙ προσωπικά έχω ακούσει περισσότερες από μια περιπτώσεις επισκεπτών που την προσπέρασαν χωρίς να την προσέξουν, αδυνατώντας να φανταστούν μια τέτοια αισθητική και ιστορική ιεροσυλία απέναντι στον τόπο που παραμένει ακόμα και σήμερα το «χιλιόμετρο μηδέν» για όλες τις χιλιομετρικές αποστάσεις στην Ιαπωνία και για την ιστορία αρκετών από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της με πιο διάσημες τα πολυκαταστήματα Μιτσουκόσι και Τακασιμάγια και την Τράπεζα της Ιαπωνίας. Και που κατάφερε να επιβιώσει αλώβητος τόσο από το Μεγάλο Σεισμό του Κάντο του 1923 όσο και από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς του 1945. 

Ίσως να φταίει ο ρομαντισμός που συχνά αισθάνομαι απέναντι στο Τόκιο –αν θέλω να είμαι ρεαλιστής, δεν έχω κανέναν λόγο να πιστεύω ότι οι τελευταίοι εναπομείναντες «Εντόκο», οι γηγενείς κάτοικοι του Έντο δεν αισθάνθηκαν τον ίδιο αποτροπιασμό βλέποντας το γρανιτένιο δημιούργημα του αρχιτέκτονα Γιορινάκα Τσουμάκι (και του εντολοδότη του, του αυτοκράτορα Μέιτζι) να αντικαθιστά την ξύλινη γέφυρα που οι πρόγονοί τους διέσχιζαν επί τριακόσια χρόνια. Επιπλέον, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι το μήνυμα αισιοδοξίας και πορείας προς το μέλλον που έφερε ο αυτοκινητόδρομος, δύο χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964, επίσης κομβικό σημείο για την ιστορία της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, ήταν πολύ ισχυρό για να το παραβλέψει ένας λαός που φλεγόταν από την επιθυμία να αποδείξει σε εαυτόν και αλλήλους ότι ανένηψε∙ σε τελική ανάλυση, η βαθιά ιδιωτική αυτή δημόσια μεγάπολη φυλάει την ιστορία της σε στενά δρομάκια και όχι σε ορόσημα.

ENGLISH

 

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΣΑΣ!ΣΠΙΤΙΚΕΣ ΙΑΠΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣΜπορείτε να το παραγγείλετε εδώ

Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει συνεργαστεί με πλειάδα εφημερίδων, περιοδικών (τόσο του γενικού όσο και του ειδικού τύπου) και εκδοτικών οίκων και με ειδίκευση στο Ίντερνετ, τις πολεμικές τέχνες και την Ιαπωνία όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Από το 2012 μέχρι το 2016 έγραφε την εβδομαδιαία στήλη στο GreeceJapan.com "Γράμματα από έναν αιωρούμενο κόσμο" και το 2020 κυκλοφόρησε το ομότιτλο βιβλίο του. Περισσότερα στη συνέντευξη που είχε δώσει στο GreeceJapan.com.
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

Ροή άρθρων

spot_img

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Αόρατοι

Αν μιλήσεις μ’ εκείνους που στέκονται και πουλάνε το «The Big Issue» έξω από τη δυτική είσοδο του σταθμού του Σιντζούκου, θα σου πουν...

Νταρούμα-σαν

Ως πραγματικό πρόσωπο, ακροβατεί μεταξύ μύθου και ιστορίας∙ οι δεκαπέντε αιώνες που μας χωρίζουν από την εποχή του είναι πολλοί για να είμαστε βέβαιοι...

Επαγγελματίες

Αν υπάρχει ένα πράγμα που όλοι ξέρουν για την Ιαπωνία είναι η βιομηχανική της δύναμη: αυτοκινητοβιομηχανίες και εταιρείες-κολοσσοί ηλεκτρονικών και οπτικών, μηχανήματα κάθε είδους...

Ο Μεγάλος Εκπατρισμένος

Δε θυμάμαι πότε άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη «Ιαπωνία» αλλά σίγουρα θυμάμαι πότε διάβασα για πρώτη φορά τη λέξη «Ασακούσα», τη λέξη «Γκίνζα»...

Εκεί που οι δρόμοι δεν έχουν όνομα

Κάθε προσπάθεια περιγραφής του Τόκιο είναι καταδικασμένη σε αποτυχία∙ εκτός αν αποφασίσει κανείς να περιοριστεί σε μονολεκτικές ταυτολογίες του τύπου «μητρόπολη» ή σε κοινοτοπίες...

Ακούγοντας τη ζέστη

Την πρώτη φορά που διάβασα το “Γκέντζι Μονογατάρι” τα ιαπωνικά μου ήταν θλιβερά ανεπαρκή για να αντιληφθώ γιατί η συγγραφέας είχε  χρησιμοποιήσει τη λέξη...

Μέσα στον κύκλο

Στο χάρτη, μοιάζει στριμωγμένο ανάμεσα στον ιστορικό κόμβο της γέφυρας Νιχόν-μπάσι και στην τάφρο που περιβάλλει τον κήπο των αυτοκρατορικών ανακτόρων∙  για τα δεδομένα...

Η Ιαπωνία πίνει και πάει σπίτι (*)

Πίνουν. Πολύ. Πίνουν στα πανηγύρια, στα εστιατόρια, στα καφέ, στα καραόκε, στα ονσέν, στα μπαρ, στα κλαμπ, στο δρόμο, στο σπίτι, μαζί με το...

Το δέντρο που περιμένει

Όταν τα νερά από το τσουνάμι της 11ης Μαρτίου του 2011 υποχώρησαν η πόλη Ρικουζέν-τακάτα του νομού Ιουάτε στο Τοχόκου είχε, ουσιαστικά, σβηστεί από το...

Είναι τα μικρά πράγματα

Πριν από δύο χρόνια, το Σεπτέμβριο του 2013, και στο πλαίσιο της παρουσίασης του Τόκιο στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή για την ανάληψη εκ μέρους...

Αγγρικά

Είμαι βέβαιος ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει αυτή την απορία: πώς είναι δυνατόν μια χώρα με την ανάπτυξη της Ιαπωνίας, μια χώρα...

Δεν κάνει τίποτα

Οι Ιάπωνες ξύνουν το κεφάλι τους με δυσπιστία απέναντι στο φαινόμενο: σε μια χώρα με τόσα πράγματα να δεις και να βιώσεις, παλιά και...