Είναι μία από εκείνες τις αλλόκοτες αντιφάσεις που βραχυκυκλώνουν εντελώς την πεποίθησή σου περί της σύνδεσης των Ιαπώνων με το παρελθόν τους, του σεβασμού τους στην κληρονομιά των προγόνων τους και της ζωντανής σχέσης τους με την παράδοση: το Νιχονμπάσι (日本橋), η γέφυρα που έφτιαξε ο Τοκουγκάουα Ιεγιάσου σαν κομβικό σημείο της πόλης του Έντο και της χώρας που ενοποίησε βίαια μετά τους εμφύλιους πολέμους, η αφετηρία των πέντε εθνικών δρόμων Τοκάιντο, Νακασέντο, Κόσου Κάιντο, Όσου Κάιντο και Νίκο Κάιντο που ένωναν το Έντο με την υπόλοιπη Ιαπωνία, το εμπορικό κέντρο της ουσιαστικής νέας πρωτεύουσας και κάποτε έδρα της Γιοσιουάρα και της κεντρικής ψαραγοράς (το Τσουκίτζι θα ερχόταν τρεις αιώνες μετά), έχει σχεδόν εξαφανιστεί τα τελευταία πενήντα χρόνια, καθώς το έχουν καταπιεί οι δύο υπερυψωμένες λωρίδες του μητροπολιτικού αυτοκινητοδρόμου Σούτο-Κόσοκου.
Όσοι έχουν διαβάσει την ιστορία του Νιχονμπάσι ή έχουν δει τις ξυλοτυπίες του Χιροσίγκε και του Χοκουσάι ή τις φωτογραφίες της περιόδου Μέιτζι, τότε που η σημερινή γέφυρα με τους δράκους, τα κινεζικά λιοντάρια και τον αέρα της Μπελ Επόκ αντικατέστησε την κλασσική ξύλινη, θα μείνουν άφωνοι μπροστά στο θέαμα που παρουσιάζει σήμερα∙ προσωπικά έχω ακούσει περισσότερες από μια περιπτώσεις επισκεπτών που την προσπέρασαν χωρίς να την προσέξουν, αδυνατώντας να φανταστούν μια τέτοια αισθητική και ιστορική ιεροσυλία απέναντι στον τόπο που παραμένει ακόμα και σήμερα το «χιλιόμετρο μηδέν» για όλες τις χιλιομετρικές αποστάσεις στην Ιαπωνία και για την ιστορία αρκετών από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της με πιο διάσημες τα πολυκαταστήματα Μιτσουκόσι και Τακασιμάγια και την Τράπεζα της Ιαπωνίας. Και που κατάφερε να επιβιώσει αλώβητος τόσο από το Μεγάλο Σεισμό του Κάντο του 1923 όσο και από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς του 1945.
Ίσως να φταίει ο ρομαντισμός που συχνά αισθάνομαι απέναντι στο Τόκιο –αν θέλω να είμαι ρεαλιστής, δεν έχω κανέναν λόγο να πιστεύω ότι οι τελευταίοι εναπομείναντες «Εντόκο», οι γηγενείς κάτοικοι του Έντο δεν αισθάνθηκαν τον ίδιο αποτροπιασμό βλέποντας το γρανιτένιο δημιούργημα του αρχιτέκτονα Γιορινάκα Τσουμάκι (και του εντολοδότη του, του αυτοκράτορα Μέιτζι) να αντικαθιστά την ξύλινη γέφυρα που οι πρόγονοί τους διέσχιζαν επί τριακόσια χρόνια. Επιπλέον, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι το μήνυμα αισιοδοξίας και πορείας προς το μέλλον που έφερε ο αυτοκινητόδρομος, δύο χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964, επίσης κομβικό σημείο για την ιστορία της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, ήταν πολύ ισχυρό για να το παραβλέψει ένας λαός που φλεγόταν από την επιθυμία να αποδείξει σε εαυτόν και αλλήλους ότι ανένηψε∙ σε τελική ανάλυση, η βαθιά ιδιωτική αυτή δημόσια μεγάπολη φυλάει την ιστορία της σε στενά δρομάκια και όχι σε ορόσημα.
