Είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που βλέπει κανείς όταν φτάνει στο αεροδρόμιο, όμως δεν τους δίνει σημασία καθώς χάνονται μέσα στη βοή και στα αμέτρητα σταντ που πουλάνε ό,τι χρειάζεται ο ταξιδιώτης για να ξεχάσει το άγχος των 40.000 ποδιών που τον περιμένει ή που άφησε πίσω του. Όμως ακόμα και όσοι δεν είναι ιδιαίτερα παρατηρητικοί συνειδητοποιούν ότι συνεχίζονται και έξω από το αεροδρόμιο. Και στους δρόμους, μεγάλους ή μικρούς, πολυσύχναστους ή ερημικούς. Και στα μαγαζιά. Και στις δημόσιες υπηρεσίες. Και στους ναούς. Και στους σταθμούς –ακόμα και στις ίδιες τις πλατφόρμες. Και στην κορυφή του Φούτζι, στα 3.776 μέτρα. Και δεν πουλάνε μόνο νερό, τσάι και καφέ ζεστό ή κρύο αναλόγως της εποχής ή γλυκά –πουλάνε και φαγητά, εφημερίδες, ομπρέλες, λουλούδια, τσιγάρα, σάκους με ρύζι, παιχνίδια, γούρια και φυλαχτά, φρέσκα φρούτα και, περίπου, οτιδήποτε άλλο.
Η ιαπωνική λέξη γι αυτά είναι «τζίντοου-χανμπάικι» (自動販売機) ή για συντομία «χανμπάικι» (販売機) ή «τζιχάνκι» (自販機): αυτόματο μηχάνημα πώλησης. Όπως και πολλά άλλα πράγματα, δεν εφευρέθηκαν από τους ιάπωνες –το πρώτο το έφτιαξε ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς τον πρώτο αιώνα μετά Χριστό- όμως όπως και πολλά άλλα πράγματα, οι ιάπωνες τα πήραν, τα εξέλιξαν και τα μετέτρεψαν σε εμμονή –σε σημείο να έχουν μετατραπεί σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες εικόνες της χώρας τους. Σπάνια βλέπει κανείς ένα μόνο του (συνήθως υπάρχουν σε δυάδες, τριάδες ή πεντάδες) και είναι πάντα γεμάτα και πάντα σε καλή κατάσταση –ακόμα και αυτά που βρίσκονται σε απομονωμένες περιοχές, παρατημένα στη μέση ενός επαρχιακού δρόμου πλάι σε κάποιο βενζινάδικο που έχει κλείσει από χρόνια λειτουργούν πάντα άψογα, χωρίς σπασμένα τζάμια και χωρίς γκράφιτι, πάντα έτοιμα να προσφέρουν τα αγαθά τους στους περαστικούς.
Χρωματιστοί και φωτεινοί εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, οι αυτόματοι πωλητές δίνουν ζωή στους δρόμους σηματοδοτώντας ότι ακόμα και όταν δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος γύρω, κάποιες υπηρεσίες δε σταματούν ποτέ, είναι διαθέσιμες συνέχεια και με τον αποτελεσματικότερο τρόπο –και αυτό σε μια χώρα όπου ούτως ή άλλως η παροχή υπηρεσιών λειτουργεί με μια σχεδόν εξωπραγματική ακρίβεια. Όσοι σκέφτονται το συνδυασμό των λέξεων «Ιαπωνία» και «τεχνολογία» συνήθως σκέφτονται τα ρομπότ, τα αυτοκίνητα, τη βιομηχανία ηλεκτρονικών ή τους αμέτρητους αυτοματισμούς, όμως τα τζιχάνκι είναι κάτι πολύ πιο καθημερινό και πολύ πιο βασικό, πρωτόγονο σχεδόν. Είναι η τεχνολογία που δεν τη σκέφτεσαι καν, η τεχνητή εκδοχή της πηγής που θα πιείς νερό για να ξεκουραστείς και να συνεχίσεις το δρόμο σου∙ σε έναν τόπο όπου όλοι κινούνται διαρκώς, είναι το αναγκαίο διάλειμμα, η υπενθύμιση ότι κάπου-κάπου πρέπει να σταματάς.
