Πρόσφατα καλέσαμε τους Ιάπωνες αναγνώστες μας που γνωρίζουν ή μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα, να γράψουν και να μας στείλουν να δημοσιεύσουμε στις σελίδες του GreeceJapan.com άρθρα τους στα ελληνικά. Αντίστοιχα είχαμε ζητήσει από τους Έλληνες αναγνώστες μας άρθρα στα ιαπωνικά. Όπως είχαμε πει, δεν χρειάζεται να γνωρίζουν πολύ καλά τη γλώσσα, αρκεί η προσπάθεια! Γι’ αυτό σας παρακαλούμε να συγχωρέσετε τα λάθη που μπορεί να βρείτε.
To πρώτο κείμενο από την Ιαπωνία, μας έστειλε ο κύριος Αλέξιος Γιαμαούτσι από το νομό Σιμάνε. Ο κ. Γιαμαούτσι εργάζεται ως προγραμματιστής και πριν 30 χρόνια ήταν στην Αθήνα. Όπως μας είπε, σήμερα δεν έχει πολλές ευκαιρίες να μιλήσει ελληνικά και τα χρησιμοποιεί κυρίως στην προσευχή (είναι Χριστιανός Ορθόδοξος).
Η ιστορία της οικογένειας Γιαμάουτσι
Ο Κουμεζάμπουρο Γιαμάουτσι (山内粂三郎), η έκτη γενιά της οικογένειας Γιαμάουτσι, δεν είχε αγόρια και είχε μόνο μία κόρη, η οποία ονομάστηκε Γιούκι (ゆき). Η Γιούκι παντρεύτηκε έναν άνδρα που ήρθε από κάπου κοντά στο βουνό Ντάισεν, το οποίο είναι σχετικά ψηλό βουνό και βρίσκεται στο Τόττορι, και γέννησε ένα αγόρι, τον Μουνέμασα (宗政). Μα, δεν ξέρω γιατί, η Γιούκι χώρισε με τον άνδρα της και αυτός γύρισε στο Ντάισεν. Η Γιούκι φρόντισε το αγόρι της μόνη της.
Ο Μουνέμασα, η έβδομη γενιά, έγινε ένας διάσημος ξυλουργός στην περιοχή μας. Ακόμα τώρα υπάρχουν μερικά σπίτια που έφτιαξε. Αυτός ερωτεύτηκε μια γυναίκα, την Τόκου Ισιντά (石田トク) στη γειτονική πόλη. Πήγαινε συχνά στην πόλη της με το ποδήλατο. Τόσο αγαπήθηκαν αυτοί και παντρεύτηκαν. Μα κάποια μέρα η Τόκου αρρώστησε και γύρισε στο πατρικό της. Δυστυχώς πέθανε εκεί. Συνήθως η γυναίκα θάβεται μαζί με τον άνδρα της, βέβαια, αλλά αυτήν τη φορά οι άνθρωποι στο σπίτι της Τόκου έκαναν την κηδεία στο δικό τους σπίτι αφού είχαν διαφορετική καταγωγή κ.λπ.
Η Γιούκι και ο Μουνέμασα έμεναν μόνοι τους. Ο Μουνέμασα δεν έκανε παιδιά, και τελικά υιοθέτησε ένα γιο, τον Τοσίγιουκι (歳行), ο οποίος είναι ο παππούς μου, η όγδοη γενιά.
Η Γιούκι πέθανε. Ο Τοσίγιουκι έκανε τέσσερα παιδιά, αλλά έχασε τη ζωή του στον πόλεμο στις Φιλιππίνες. Δεν γύρισε τίποτα του Τοσίγιουκι. Έφτιαξαν τον τάφο του, χωρίς τα οστά του. Αργότερα ο Μουνέμασα πέθανε και θάφτηκε δίπλα στη Γιούκι.
Όταν ήμουν παιδί, η οικογένεια Ισιντά ήρθε στο σπίτι μας. Μας ζήτησε να θαφτούν τα οστά της Τόκου στο κοιμητήριο μας. Είπαν ότι συχνά εμφανιζόταν στα όνειρά τους η Τόκου και τους ζητούσε να θαφτεί μαζί με τον αγαπημένο της, τον Μουνέμασα. Αυτοί ρώτησαν ένα μάντη, ο οποίος τους έδειξε πως μετά το θάνατο της, όλοι οι άνθρωποι στη οικογένειά μας πέθαναν και γεννήθηκαν τη 12η μέρα σε διαφορετικούς μήνες. Η Τόκου πέθανε στις 12 του μήνα και όπως είπε ο μάντης, ήθελε πολύ να τη μνημονεύσουν. Έτσι η ελπίδα της Τόκου πραγματοποιήθηκε. Έφτιαξαν το τάφο της ανάμεσα στους τάφους του Μουνέμασα και της Γιούκι.
Το πρώτο αγόρι του Τοσίγιουκι, ο Γιουκιό είναι ο πατέρας μου και η ένατη γενιά. Ήταν και αυτός ξυλουργός όπως ο Μουνέμασα και ο Τοσίγιουκι. Όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο, μάλωσε με το συνεργάτη του στην εταιρεία. Δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες αλλά απ΄ ότι ακούσαμε, ο συνεργάτης επρόκειτο να χρησιμοποιήσει ένα ακατάλληλο μέρος. Ο Γιουκιό ηττήθηκε και ξαφνικά εξαφανίστηκε από την εταιρεία. Ήμουν τότε μακριά από το σπίτι μας, αλλά γύρισα αμέσως και τον ψάξαμε μαζί με την οικογένειά μου. Μετά από μερικές μέρες ένας συγγενής μας τον βρήκε να περπατάει στο δρόμο. Εμείς τρέξαμε στο μέρος που ήταν ο πατέρας μου. Μας είπε ότι είχε πάει στο Ντάισεν. Αλλά το Ντάισεν απέχει 70 χιλιόμετρα από το σπίτι μας.
Μετά, γύρισα στο πανεπιστήμιο και δεν ήμουν στο σπίτι μας. Από τότε, μόνο άκουσα από τη μητέρα μου. Έχασε τη δουλειά του, αλλά ένας νέος επιχειρηματίας τον προσέλαβε. Όμως ακόμα, ο πατέρας μου είχε πρόβλημα και κάποιες φορές εξαφανιζόταν. Ξαφνικά ανακάλυπταν ότι ο Γιουκιό είχε εξαφανισθεί. Αλλά σε μερικές μέρες… ή εβδομάδες…γυρνούσε.
Κάποια μέρα όταν πάλι εξαφανίστηκε και δεν εμφανίστηκε για πολλές μέρες, η μητέρα μου άκουσε για έναν βουδιστή μάντη. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην Ιαπωνία. Ανήκουν σε μυστική αίρεση του Βουδισμού και μπορούν να δουν πνευματικά πράγματα. Τότε η μητέρα μου αποφάσισε να την επισκεφθεί για να ρωτήσει τι έγινε. Η μάντισσα της είπε ότι υπήρχε μια νεκρή γυναίκα που αισθανόταν μοναξιά και προκαλούσε τον Γιουκιό.
Εσείς, είπε η μάντισσα στη μητέρα μου, πρέπει να ζητήσετε την δύναμη της Κάννον. Η Κάννον (Κάνζεον Μποντισάτβα, Guanyin) είναι βουδιστική θεότητα την οποία πιστεύουν στην Ιαπωνία όπως οι χριστιανοί στην Ελλάδα ζητούν την Θεοτόκο. Η μάντισσα είπε στη μητέρα μου να ετοιμάζει κάθε μέρα χαρτιά και να γράφει σε όλα «Παρακαλώ τον ελεήμονα Κάνζεον Μποντισάτβα (南無大慈大悲観世音菩薩)» μαζί με το Καϊμιό, τ’ όνομα της νεκρής. Υπάρχει μια συνήθεια που ονομάζεται Καϊμιό (戒名). Μοιάζει με το χριστιανικό όνομα που δίνεται στην βάπτιση. Είναι όνομα σαν μαθητή του Βούδα αλλά με τη διαφορά ότι αυτό το όνομα δίνεται μόνο μετά το θάνατό του.
«Εσείς πρέπει να πάτε αυτά τα χαρτιά σε 33 ναούς της Κάννον, έναν μετά τον άλλο κάθε μέρα.»
Η μητέρα δεν είχε καταλάβει πως υπήρχε τέτοια ψυχή. Γύρισε στο σπίτι και ρώτησε την γιαγιά μου μήπως την ήξερε. Α, η Γιούκι είναι, είπε η γιαγιά μου. Η Τόκου θάφτηκε στο κοιμητήριο μας δίπλα στον τάφο του Μουνέμασα και τότε η μητέρα του Μουνέμασα η Γιούκι έμεινε μόνη της.
Άρχισε η δουλειά της μητέρας και της γιαγιάς. Κάθε μέρα έγραφαν τα χαρτιά και πήγαιναν στο Ναό ένα-ένα στην περιοχή.
Αλλά κάποια μέρα το πρωί, η μητέρα μου είδε ότι χιόνιζε πολύ. «Α, σήμερα δεν μπορώ να συνεχίσω…». Όμως αυτή τη μέρα ο Γιουκιό εμφανίστηκε μπροστά της. Η μητέρα δεν πίστευε στο Θεό ή στο Βούδα, αλλά μετά από αυτό πιστεύει ότι υπάρχει κάποιος Θεός ή Βούδας.
Να σας πω, μετά από αυτά, δεν μπορώ να πω ότι όλα έγιναν καλά. Τα προβλήματα συνεχίστηκαν, αλλά μειώθηκαν. Ο πατέρας μου έζησε σχετικά ειρηνικά και πέθανε. Ο αδερφός μου, η δέκατη γενιά του Γιαμάουτσι, πέθανε χωρίς να κάνει παιδί. Τότε εγώ έγινα η ενδέκατη γενιά.
Είμαι ένας χριστιανός τώρα… μάλλον ανάξιος, ξέρω… αλλά αυτά που σας είπα είναι αλήθεια. Έτσι έγιναν.
