Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου

Greecejapan_Keitai
Φωτογραφία © Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης

Ήταν ένα από τα θέματα στα οποία καταφεύγαμε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 όσοι γράφαμε για Ίντερνετ και για τεχνολογίες επικοινωνίας κάθε φορά που η ελληνική ή η αμερικανική αγορά στέγνωναν (π.χ. τα καλοκαίρια): τα κινητά τηλέφωνα της DoCoMo, της μεγαλύτερης ιαπωνικής εταιρείας κινητής και οι καταπληκτικές υπηρεσίες που πρόσφεραν, υπηρεσίες ανήκουστες για τα δεδομένα όχι μόνο της ελληνικής (και εξ ορισμού καθυστερημένης) πραγματικότητας αλλά ακόμα και της ευρωπαϊκής ή της αμερικανικής. Αντί για SMS χρησιμοποιούσαν μέιλ, έτρεχαν παιχνίδια, είχαν βίντεο και τηλεόραση, είχαν φωτογραφικές μηχανές και εφαρμογές επεξεργασίας εικόνας, είχαν GPS, σύστημα φωνητικής ανάγνωσης, λειτουργούσαν  σαν πιστωτικές κάρτες ή σαν κάρτες απεριορίστων διαδρομών για τα τρένα, διάβαζαν κωδικούς QR και τους μετέτρεπαν σε πληροφορίες, ενημέρωναν τον χρήστη τους για προσφορές σε καταστήματα που βρίσκονταν γύρω του –ο κατάλογος ήταν ατελείωτος και κάθε μερικούς μήνες, η DoCoMo(κυρίως, και μετά η KDDI/au και η Softbank) τον ανανέωνε προσθέτοντας όλο και κάτι καινούριο με την, τυπική για τους Ιάπωνες, λογική της όσο το δυνατόν καλύτερης εξυπηρέτησης του πελάτη.

Είκοσι χρόνια αργότερα, όλα αυτά δεν ακούγονται πια και τόσο τρομερά: τα έξυπνα κινητά, αρχής γενομένης με τα iPhone της Apple, τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια των ιαπωνικών εταιρειών κινητής και τα εμβληματικά λεπτά και κομψά «flip-phones» άρχισαν την αργή υποχώρησή τους μετά από 15 χρόνια δόξης∙ για όσους ανησυχούν για το μέλλον της DoCoMo, τόσο αυτή, όσο και οι άλλες εταιρείες προσαρμόστηκαν σχεδόν ακαριαία στα νέα δεδομένα και, ίσως, ανακουφίστηκαν κιόλας καθώς δε χρειάζεται πια να στύβουν το μυαλό τους για να επινοήσουν νέες υπηρεσίες (there’s an app for that). Πρακτικά όμως η αλλαγή πέρασε απαρατήρητη από τους Ιάπωνες καθώς η διείσδυση της κινητής τηλεφωνίας έχει ξεπεράσει προ πολλού το 100% του πληθυσμού και η χρήση των τηλεφώνων παντού και πάντα είναι ίσως το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς μόλις πατήσει το πόδι του στην Ιαπωνία. Ειδικά μέσα στα τρένα, έναν από τους λίγους χώρους όπου οι Ιάπωνες έχουν χρόνο και ησυχία, το να κοιτάς το κινητό σου μοιάζει σχεδόν υποχρεωτικό.

Σίγουρα προσφέρουν έναν τρόπο να περνάει κανείς την ώρα του –για την ακρίβεια αρκετούς καθώς πολύ συχνά οι άνθρωποι τα χρησιμοποιούν για να διαβάζουν, για να παίζουν παιχνίδια ή (πια) για να μπαίνουν στο Ίντερνετ. Και σίγουρα εξακολουθούν να είναι πηγές πολύ χρήσιμων πληροφοριών σχετικά με τα δρομολόγια των τρένων και τις πιθανές καθυστερήσεις, τον καιρό ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να, γκχμ,  εκτροχιάσει το υπολογισμένο μέχρι δευτερόλεπτο πρόγραμμά τους. Και σίγουρα κανείς δεν αμφισβητεί την πρωταρχική τους λειτουργία, αυτή της επικοινωνίας.  Προσωπικά πάντως, πιστεύω ότι αυτό που κάνει τα «κέιταϊ» (携帯/φορητά) αναγκαία είναι κάτι πιο προσωπικό: όπως οι χειρουργικές μάσκες στις οποίες αναφέρθηκα προ καιρού  προσφέρουν την απομόνωση που είναι απαραίτητη για την επιβίωση, ειδικά σε μεγαλουπόλεις των δεκάδων εκατομμυρίων κατοίκων και ειδικά ανθρώπων που στη βάση τους παραμένουν βαθιά εσωστρεφείς∙ ακόμα περισσότερο, την προσφέρουν περικλείοντας μέσα σε λίγα κυβικά εκατοστά ό,τι πιο σύγχρονο έχει να παρουσιάσει η βιομηχανία καταναλωτικών ηλεκτρονικών. Υπήρχε περίπτωση ένας τέτοιος συνδυασμός να μην αποδειχθεί πετυχημένος;

ENGLISH

Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει συνεργαστεί με πλειάδα εφημερίδων, περιοδικών (τόσο του γενικού όσο και του ειδικού τύπου) και εκδοτικών οίκων και με ειδίκευση στο Ίντερνετ, τις πολεμικές τέχνες και την Ιαπωνία όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Από το 2012 μέχρι το 2016 έγραφε την εβδομαδιαία στήλη στο GreeceJapan.com "Γράμματα από έναν αιωρούμενο κόσμο" και το 2020 κυκλοφόρησε το ομότιτλο βιβλίο του. Περισσότερα στη συνέντευξη που είχε δώσει στο GreeceJapan.com.

Η αναδημοσίευση περιεχομένου του GreeceJapan.com (φωτογραφιών, κειμένου, γραφικών) δεν επιτρέπεται χωρίς την εκ των προτέρων έγγραφη άδεια του GreeceJapan.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Πρόσφατα