Παρότι, κατά κάποιους τουλάχιστον, σχετίζονται ο τυχαίος –και όχι μόνο- παρατηρητής δύσκολα θα βρει ομοιότητες ανάμεσα στο ξέφρενο Άουα Οντόρι και στο υποβλητικό Μπον Οντόρι (盆踊り), τον άλλο χορό που χαρακτηρίζει το ιαπωνικό καλοκαίρι και την περίοδο του Ο-Μπον, της επιστροφής των πνευμάτων των προγόνων. Αν το Άουα Οντόρι είναι μια τεράστια γιορτή που απαιτεί προετοιμασία δώδεκα μηνών και που κορυφώνεται σε ένα διήμερο διονυσιακής τρέλας, το Μπον Οντόρι είναι πολύ πιο πρόχειρο, διαρκεί τρεις-τέσσερις ώρες και αφορά –συνήθως- μόνο τους κατοίκους μιας συγκεκριμένης γειτονιάς που βρίσκουν την ευκαιρία να φορέσουν τη γιουκάτα τους (το καλοκαιρινό τους κιμονό) και να σπάσουν τη μονοτονία της βραδινής τους βόλτας, χορεύοντας λίγο στους ήχους παλιών τραγουδιών και τσιμπώντας κάτι από τους πάγκους με τα πανηγυριώτικα φαγητά.
Πρωταγωνιστές των Μπον Οντόρι είναι οι ηλικιωμένες κυρίες της περιοχής· αν και τα βήματα του χορού είναι γνωστά σε όλους τους ιάπωνες, σε κάθε βραδιά Μπον Οντόρι θα υπάρχουν τουλάχιστον καμιά δεκαριά τέτοιες κυρίες, που θα φορούν τις ίδιες γιουκάτα-σύμβολο του συλλόγου στον οποίο (οπωσδήποτε) ανήκουν και θα δίνουν τον τόνο για το χορό, χορεύοντας σε κύκλο επάνω στον ξύλινο πύργο που βρίσκεται στο κέντρο. Οι υπόλοιποι χορευτές, συνήθως άνθρωποι της γειτονιάς αλλά όχι αποκλειστικά –τα Μπον Οντόρι είναι ανοιχτά σε όλους- χορεύουν κι αυτοί κυκλικά γύρω-γύρω από τον πύργο, συνήθως γελώντας με την αδεξιότητά τους –εκτός από τις κυρίες, οι οποίες κάνουν πρόβες όλο το χρόνο, οι περισσότεροι χορεύουν μια-δυο φορές το χρόνο. Για το καλό.
Όμως αυτό ακριβώς είναι το Μπον Οντόρι: κάτι που γίνεται «για το καλό», για να αισθανθεί κανείς ότι είναι καλοκαίρι και για να θυμηθεί τους προγόνους του (που αυτή την εποχή πλανιούνται πάνω από την πόλη), την ιδιαίτερη πατρίδα του (εκεί που το χόρεψε για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια) και τις παλιές μουσικές που το συνοδεύουν: άλλοτε λαϊκά τραγούδια από διάφορες περιοχές της Ιαπωνίας (μη εξαιρουμένου και του ίδιου του Τόκιο –ναι, υπάρχουν κάποιοι που είναι «από εδώ») και άλλοτε παλιές επιτυχίες της ιδιότυπης ποπ που λέγεται «ένκα» (演歌) και που τόσο αρέσει στις ηλικιωμένες κυρίες που σέρνουν το χορό. Όσο δε οι μεγάλοι χορεύουν τις αναμνήσεις τους, τα παιδιά δημιουργούν τις δικές τους, άλλοτε παίζοντας γύρω από τον κύκλο του Μπον Οντόρι και άλλοτε μπαίνοντας κι αυτά μέσα για να μάθουν από τις γιαγιάδες τα βήματα του χορού του καλοκαιριού.
