Όντας φανατικά κατά των σπορ (κυρίως από τη θέση του θεατή αλλά σε μεγάλο βαθμό και από τη θέση του συμμετέχοντος –δεν βρίσκω κανένα νόημα στο πρώτο και ελάχιστο στο δεύτερο πέρα από τις ωφέλειες στην υγεία) δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω το πάθος με το οποίο οι Ιάπωνες αντιμετωπίζουν, σχεδόν στο σύνολό τους, το πιο βαρετό από όλα τα αθλήματα: τους δρόμους μεγάλων αποστάσεων. Είτε πρόκειται για σκυταλοδρομίες διάρκειας δύο ημερών και σχεδόν 220 χιλιομέτρων όπως το πανεπιστημιακό Χακόνε Εκιντέν (箱根駅伝), αναπόσπαστο κομμάτι της ιαπωνικής πρωτοχρονιάς, είτε για τον κλασικό μαραθώνιο σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου όπως ο χτεσινός του Τόκιο, η διοργάνωση γίνεται πρώτο θέμα στα ΜΜΕ και οι διαδρομές είναι γεμάτες από χιλιάδες ανθρώπων που ενθαρρύνουν όχι μόνο τον αθλητή που υποστηρίζει καθένας ή την Ιαπωνία (στην περίπτωση διεθνών διοργανώσεων) αλλά όλους ανεξαιρέτως τους δρομείς.
Δεν είναι μόνο θέμα ιστορίας, αν και η Ιαπωνία συμμετέχει στα αθλήματα αυτά και διοργανώνει τέτοιους δρόμους από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα∙ μέρος της παράδοσής της αυτής είναι και η ιστορία του «πατέρα του μαραθωνίου στην Ιαπωνία», του Σίζο Κανακούρι (1891-1983), ο οποίος στους Ολυμπιακούς αγώνες της Στοκχόλμης το 1912 χάθηκε και επέστρεψε στην Ιαπωνία χωρίς να ειδοποιήσει τους διοργανωτές με αποτέλεσμα να θεωρείται χαμένος στη Σουηδία επί μισό αιώνα –επέστρεψε για να τελειώσει τον αγώνα το 1966 γεγονός που του χάρισε το ρεκόρ του πιο αργού μαραθωνοδρόμου: 54 χρόνια, 8 μήνες, 6 μέρες, 5 ώρες, 32 λεπτά και 20,379 δευτερόλεπτα. Ο λόγος που η Ιαπωνία συμμετέχει κυριολεκτικά ψυχή τε και σώματι στους μαραθωνίους ειδικά και στους αγώνες μεγάλων αποστάσεων θα πρέπει να αναζητηθεί –για μια ακόμα φορά- στη συλλογική ψυχοσύνθεση των κατοίκων αυτής της χώρας.
Τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των δρόμων μεγάλων αποστάσεων είναι η υπομονή και η επιμονή, αυτά που στα ιαπωνικά εκφράζονται με το ρήμα «γκανμπάρου» (頑張る) –είχα μάλιστα αναφερθεί σ’ αυτό σε ένα από τα πρώτα μου «Γράμματα» πριν από σχεδόν τρία χρόνια- μια από τις πιο συχνά χρησιμοποιούμενες λέξεις στο ιαπωνικό λεξιλόγιο, ειδικά στο σύγχρονο. Στο πρόσωπο του αθλητή που επιλέγει να δοκιμαστεί σε μια τέτοια διοργάνωση, οι Ιάπωνες αναγνωρίζουν την τερατώδη προσπάθεια τόσο του νου όσο και του σώματος, τη μάχη συχνά μέχρι τελικής πτώσης απέναντι στα όρια που θέτει η ίδια η φύση αλλά και το ρολόι του κριτή και τη μοναξιά που συνοδεύει την προσπάθεια αυτή. Γι αυτό και επικροτούν όλους τους δρομείς: δεν ενδιαφέρονται για τη νίκη αλλά για τον αγώνα τους επειδή προβάλλουν επάνω τους τη δική τους καθημερινή προσπάθεια για επιβίωση (σε έναν τόπο τόσο ασταθή, η επιβίωση παραμένει μόνιμη ανησυχία) και για καλύτερη ζωή.
