Η συνειδητοποίηση ότι το Σάντζα Ματσούρι της Ασακούσα δε συγκαταλέγεται στα «Τρία Μεγάλα Σιντοϊστικά Πανηγύρια του Έντο» ήταν πολύ σκληρή για κάποιον όπως ο γράφων που αισθάνεται τη συγκεκριμένη περιοχή σαν κέντρο της κουλτούρας του Έντο και σαν αφετηρία και αποθετήριο όλων όσων σχετίζονται με την ιστορία της πόλης. Φευ, είναι αλήθεια: εξαιτίας της ιδιόμορφης, πλην συνηθέστατης για τη συγκριτική προσέγγιση των ιαπώνων στη θρησκεία, σχέσης μεταξύ του βουδιστικού ναού Σενσότζι και του σιντοϊστικού τεμένους Ασακούσα Τζίντζα, το Σάντζα Ματσούρι δε θεωρείται «καθαρή» σιντοϊστική γιορτή και παρά το μέγεθος και τη σημασία του για το Τόκιο, το τότε και το σημερινό, απουσιάζει από την τριάδα «Κάντα Ματσούρι-Σανοσάι-Φουκαγκάουα Ματσούρι», τα μεγάλα πανηγύρια που γιορτάζονται στους δήμους Τσιγιόντα (τα δύο πρώτα) και Κότο (το τελευταίο).
Από τα τρία αυτά μεγάλα πανηγύρια, το πιο σημαντικό είναι –ίσως- το πρώτο, το ματσούρι που τιμά τις θεότητες του σιντοϊστικού τεμένους Κάντα Μιότζιν (神田明神) που βρίσκεται σε ένα λόφο δίπλα στη διάσημη, για διαφορετικούς λόγους Ακιχαμπάρα, τη μητρόπολη των πάσης φύσεως ηλεκτρονικών και των κόμικς μάνγκα. Πολύ σημαντικό για την οικονομική ζωή των κατοίκων του Έντο, καθώς στεγάζει τις θεότητες Έμπισου (恵比寿) και Νταϊκοκουτέν (大黒天), δύο από τους Σίτσι-φούκου-τζιν (七福神) τους επτά «θεούς της καλής τύχης και ευμάρειας» το Κάντα Μιότζιν συνδέεται και με την ιστορία της χώρας καθώς το άλλο κάμι που στεγάζει είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητές της: ο σαμουράι της περιόδου Χέιαν (794-1185), Τάιρα νο Μασακάντο (平将門), επαναστάτης κατά της αυτοκρατορικής αυλής και, πιθανότατα ο άνθρωπος που έβαλε σε κίνηση τις εξελίξεις που θα οδηγούσαν στην άνοδο και την επικράτηση της τάξης των πολεμιστών τους επόμενους αιώνες.
Θεσμοθετημένο από τον Τοκουγκάουα Ιεγιάσου για να γιορτάσει τη νίκη του στη Σεκιγκαχάρα το 1600, το Κάντα Ματσούρι είχε το σπάνιο προνόμιο να περνάει και μέσα από το ανάκτορο του σογκούν στο κάστρο του Έντο∙ παρόλα αυτά, λέγεται ότι ο Ιεγιάσου φοβόταν αρκετά το φάντασμα του Μασακάντο ώστε να διατάξει ο ναός να αλλάξει θέση και να πάει εκεί που βρίσκεται σήμερα. Αν και πολλά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του έχουν πλέον εκλείψει –οι παραστάσεις θεάτρου Νο δε γίνονται πια και τα περισσότερα από τα ντάσι (山車), τα τεράστια άρματα που έβγαιναν στους δρόμους καταστράφηκαν από τους σεισμούς, τις πυρκαγιές και τους βομβαρδισμούς του 1945- το πανηγύρι εξακολουθεί να είναι από τα σημαντικότερα λαϊκά γεγονότα του Τόκιο και κάθε δύο χρόνια (γίνεται εναλλάξ με το άλλο μεγάλο πανηγύρι, το Σανοσάι) οι δρόμοι γύρω από την Κάντα, το Νιχονμπάσι, την Ακιχαμπάρα και το Οτεμάτσι γεμίζουν από δεκάδες ομικόσι και από χιλιάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας που με φωνές, μουσική, ποτό και φαγητό γιορτάζουν την άνοιξη που έρχεται και αποτείνουν, ίσως ασυνείδητα, φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που πήγε κόντρα στο ρεύμα.
