Την πρώτη φορά που ήρθα στην Ιαπωνία έκανα ένα από τα τυπικά λάθη όσων ταξιδεύουν χωρίς να αισθάνονται τον εαυτό τους «τουρίστα»: δε διάβασα ταξιδιωτικούς οδηγούς θεωρώντας ότι οι πληροφορίες που περιέχουν απευθύνονται σε ανθρώπους διαφορετικούς από εμένα. Αν το είχα κάνει, θα είχα δει μια από τις βασικότερες πληροφορίες που πρέπει να γνωρίζει κανείς για τη χώρα, ότι δηλαδή η χειρότερη περίοδος να την επισκεφτείς είναι το καλοκαίρι. Όπως όλες οι χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, η Ιαπωνία έχει περίοδο βροχών (γενικά λέγεται «μουσώνας» όμως οι ιάπωνες χρησιμοποιούν τη δική τους λέξη που είναι «τσούγιου»/梅雨 ή «βροχή των δαμάσκηνων») όμως αυτό είναι το λιγότερο. Το πραγματικά δύσκολο μέρος έρχεται μετά, από τα μέσα του Ιουλίου ως τα τέλη του Αυγούστου, όταν το ιαπωνικό καλοκαίρι είναι στο φόρτε του.
Επίσης όπως συμβαίνει στις υπόλοιπες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, το ιαπωνικό καλοκαίρι είναι ζεστό και υγρό, όμως τα δύο επίθετα είναι πραγματικά ανεπαρκή για να περιγράψουν την αίσθηση που έχει κανείς όταν βρίσκεται οπουδήποτε χωρίς κλιματιστικό. Ακόμα και μόλις βγαίνεις από το μπάνιο –ψέματα, ακόμα και μέσα στο μπάνιο, όταν κλείσεις έστω και για ένα δύο λεπτά το ντους- το δέρμα σου μετατρέπεται σε μια ελαφρά κολλητική επιφάνεια, όπως αυτή που έχουν πίσω τους τα Post-it: κάτι που δεν κολλάει απόλυτα αλλά κολλάει αρκετά ώστε να αισθάνεσαι ότι μαγνητίζει ακόμα και τα σωματίδια σκόνης που πετούν στον αέρα. Και αυτό κάνει τον ιδρώτα –που από κάποιο σημείο αρχίζει να τρέχει ποτάμι- να βγαίνει λιπαρός και να κάνει την αίσθηση ακόμα πιο ανατριχιαστική σε όλο σου το σώμα.
Αν και θεωρητικώς οι ιάπωνες θα έπρεπε να το έχουν συνηθίσει, στην πραγματικότητα κάθε καλοκαίρι επιστρατεύουν ένα τεράστιο οπλοστάσιο από μέσα, πρωτόγονα και σύγχρονα για να γλυτώσουν από αυτή την αίσθηση, το «μπέτα-μπέτα» (べたべた) που συνοδεύει την υγρή ζέστη που αποκαλείται «μούσι-ατσούι» (蒸し暑い). Σπρέι που διατηρούν το δέρμα στιλπνό και στεγνό, βεντάλιες, κλιματιστικά και ανεμιστήρες παντού, τεχνητή βροχή στους δημόσιους χώρους, από-υγραντήρες, αιολικά καμπανάκια (ο ήχος των οποίων υποτίθεται ότι δροσίζει), κρύο καρπούζι, κασκόλ-παγοκύστες, αντί-ιδρωτικά αυτοκόλλητα, μίνι θερμός με τσάι από κριθάρι, τριμμένος πάγος με σιρόπι για γεύση και πολλές πετσέτες διαφόρων μεγεθών είναι μερικά μόνο από τα όπλα αυτά όμως όλοι ξέρουν ότι τίποτα δεν είναι απόλυτα αποτελεσματικό. Το μόνο πράγμα που σε σώζει από το μούσι-ατσούι είναι η υπομονή και η ελπίδα για ένα δροσερό φθινόπωρο.
