Έχω δεκάδες χιλιάδες φωτογραφίες από την Ιαπωνία, όμως όταν έψαξα να βρω μια για να συνοδεύσω αυτό το κείμενο, συνειδητοποίησα ότι έχω ελάχιστες με τα κοράκια σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο λόγος; Επειδή είναι τόσο πολλά που από κάποιο σημείο και πέρα παύεις να τα προσέχεις, με τον ίδιο τρόπο που οι κάτοικοι οποιασδήποτε άλλης πόλης παύουν να προσέχουν τα περιστέρια ή τα σπουργίτια. Οι ιάπωνες θέλουν να ταυτίζουν τη χώρα τους με άλλα πουλιά, πολύ πιο χαριτωμένα ή επιβλητικά συνήθως το έργο αυτό ανατίθεται στους γερανούς ή τους ερωδιούς. Όμως το πουλί που λέει «Ιαπωνία» περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο είναι το κοράκι.
Μια ματιά στην ιαπωνική ιστορία και μυθολογία δείχνει ότι η σχέση με το κοράκι είναι παμπάλαια· είναι μάλιστα αποτυπωμένη σε ένα ξωτικό των λαϊκών θρύλων, το τένγκου, το οποίο έχει μορφή μισή ανθρώπινη και μισή κορακιού. Για την ιστορία, ο περισσότερος κόσμος λέγοντας «τένγκου» εννοεί το άλλο ξωτικό, αυτό με το κόκκινο πρόσωπο και τη μακριά μύτη, όμως το κάρασου τένγκου, το τένγκου-κοράκι βρίσκεται σχεδόν πάντα κάπου εκεί γύρω, για να πειράξει τους ανθρώπους και για να διδάξει τα μυστικά της ξιφομαχίας στους ιδρυτές των κλασσικών μαχητικών παραδόσεων.
Ένα κοράκι με τρία πόδια, το Γιάτα-γκαράσου, οδήγησε τον μυθικό αυτοκράτορα Τζίμου, τον ιδρυτή της αυτοκρατορικής δυναστείας της Ιαπωνίας από το Κουμάνο στη χερσόνησο Κίι ως την πεδιάδα του Γιαμάτο, εκεί που βρίσκεται σήμερα η Νάρα για να ξεκινήσει το ιαπωνικό έθνος. Το ίδιο τρίποδο κοράκι, κοσμεί σήμερα το θυρεό της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας της Ιαπωνίας, κρυμμένο σε κοινή θέα –όπως και οι χιλιάδες δίποδοι απόγονοί του που πετούν κάθε στιγμή πάνω από το Τόκιο και εξαντλούν την ευφυΐα τους στο πώς να κλέψουν κάτι από τους τόνους σκουπιδιών της μεγαλύτερης μεγαλούπολης του κόσμου.
Αγγελιοφόρος των θεών, πνεύμα των βουνών και των δασών, δάσκαλος πολεμικών τεχνών και σύμβολο εξαγνισμού, πιθανότατα επειδή όντας νεκροφάγο καθάριζε τα πεδία των αμέτρητων μαχών της ιαπωνικής ιστορίας, μεγάλο, άχαρο και κατάμαυρο, το κοράκι περιβάλλεται από έναν αέρα αρχέγονο. Και είναι αυτή του η αντίθεση με το φουτουριστικό Τόκιο που το κάνει τόσο ξεχωριστό, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Σε μια πόλη τόσο βυθισμένη στο νέον, στο χρώμα και στους ανθρώπους που καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να είναι «καουαΐ», «χαριτωμένοι», το κοράκι είναι μια σύνδεση με ένα απώτερο παρελθόν πολύ πιο απλό και βασικό. Είναι το πνεύμα της πόλης –ίσως ολόκληρης της χώρας.
