Η κινηματογραφική ιστορία της Δύσης το έχει αγνοήσει· διόλου περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι και οι ίδιοι οι Ιάπωνες το υποβάθμισαν για χάρη του ξίφους το οποίο υπήρξε πολύ περισσότερο σύμβολο αξιώματος και όπλο μονομαχιών (δίκαιων και άδικων) κατά την περίοδο Έντο (1600-1868) παρά σύντροφος των μπούσι, των πραγματικών σαμουράι στα πεδία των μαχών της περιόδου των μεγάλων πολέμων που ξεκίνησε τον 12ο αιώνα και συνεχίστηκε ως τις αρχές του 17ου. Η πραγματική ιστορία όμως έχει δικαιώσει το τόξο, το πρώτο πραγματικό πολεμικό όπλο της ιαπωνικής ιστορίας και η κληρονομιά του παραμένει ζωντανή ως σήμερα, μέσω του κιούντο (弓道), της μισό-τελετουργικής, μισό-αγωνιστικής τοξοβολίας με τα ιδιότυπα μακριά και έκκεντρα τόξα γιούμι (弓), τα γάντια γιουγάκε (弽/ゆがけ) με τα τρία δάχτυλα και τα βέλη για (矢) από μπαμπού και φτερά αετού ή γερακιού.
Αν και η Ιαπωνία είναι γεμάτη από σχολές και συλλόγους κιούντο (είναι πολύ δημοφιλές ειδικά στα γυμνάσια και τα λύκεια και ειδικά στις κοπέλες), το ντότζο του Μέιτζι Τζίνγκου, του μεγάλου ναού που είναι αφιερωμένος στον αυτοκράτορα Μέιτζι και τη σύζυγό του και που γεφυρώνει τη Σιμπούγια και το Σιντζούκου στο Χαρατζούκου, είναι ίσως το πιο διάσημο. Και δικαίως αφού το ήρεμο περιβάλλον ταιριάζει απόλυτα με την απόλυτη σιωπή των τοξοτών καθώς μπαίνουν με συρτά βήματα, φτάνουν στη γραμμή βολής, οπλίζουν και ρίχνουν όπως θέλει το το μακρύ και γεμάτο απίθανες λεπτομέρειες κάτα “σάχο-χασέτσου” (射法八節) με τα οκτώ βήματα. Οι φωτογραφίες είναι από το 3ο Παγκόσμιο Τουρνουά και το 4ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κιούντο που έγιναν εκεί μεταξύ 23 και 28 Απριλίου του 2018 – περισσότερες υπάρχουν στο Flickr στο σχετικό άλμπουμ ενώ ορισμένες δημοσιεύτηκαν και στο τεύχος Ιουλίου του ιαπωνικού περιοδικού για τις πολεμικές τέχνες “Γκέκαν Χιντέν” (月刊秘伝).
Φωτογραφίες © Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης