Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν, τα σύνορα της Ιαπωνίας ξανάνοιξαν για τους τουρίστες. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, το Κιότο βουλιάζει από υπερτουρισμό. Επειδή είμαι κουβαρντάς, θα σας δείξω πώς ήταν το Κιότο ακριβώς έξι μήνες πριν, χωρίς τη βαβούρα, για να το απολαύσετε σε όλη του τη δόξα.
Έχω πάει τέσσερις φορές βόλτα στο Κιότο, αλλά η τελευταία ήταν η πιο “τουριστική” γιατί έγινε με κίνητρο “να προλάβουμε τα καλά πριν επιστρέψουν οι στρατιές”. Αντί να μείνω στο κέντρο, προτίμησα να μείνω σε ένα ωραιότατο παραδοσιακό σπίτι δίπλα στον ναό Φουσίμι Ινάρι Τάισα (αυτόν με τις χιλιάδες κόκκινες πύλες που βλέπεις σε κάθε οδηγό για την Ιαπωνία). Δεν έχει αρκετά καταστήματα για φαΐ και σχεδόν καθόλου νυχτερινή ζωή, αλλά είναι δίπλα στο τρένο που ενώνει το Κιότο με την Οσάκα. Το σπίτι είχε φουτόν (στρώματα επάνω στο ψάθινο πάτωμα) αντί για κρεβάτια και μια μπανιέρα του Γκοεμόν, για χαλάρωση στη βεράντα. Επειδή το σπίτι είναι από ξύλο και με ξύλινα κουφώματα, φαντάζομαι ότι δεν είναι καλή επιλογή τον χειμώνα, αλλά για το φθινόπωρο είναι μια χαρά.
Κατηφορίζοντας προς το κέντρο, το πρώτο βασικό σημείο επίσκεψης είναι η Γκιόν, η συνοικία με τις γκέισες. Ο ποταμός Καμογκάβα διασχίζει την πόλη και στις όχθες του βρίσκονται δεκάδες καταστήματα με υπερυψωμένες ξύλινες πλατφόρμες για να διασκεδάζουν οι επισκέπτες τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια. Διασχίζοντας τον εμπορικό δρόμο, φτάνει κανείς στο συγκρότημα ναών της Γιασάκα. Νοίκιασα ένα ελαφρύ κιμονό από το μαγαζί Οκαμότο ακριβώς δίπλα, ώστε να βγάλω φωτογραφίες στη γειτονιά με το απαραίτητο παραδοσιακό στυλ. Σαν να ντύνεσαι καραγκούνα όταν πας στη Θήβα ένα πράγμα, αλλά έχει το γούστο του.
Εκεί γύρω είναι η κατάλληλη περιοχή για τσάι μάτσα και παραδοσιακά γλυκά. Μπορείς να γυρίσεις περπατώντας τα σοκάκια της παλιάς πόλης, από το Νένε-νο-μίτσι μέχρι το ναό Κιγιομίζου-ντέρα και πάλι πίσω.
Το σημαντικό σημείο για φωτογραφίες είναι ο ναός Κονγκό-τζι με τις πολύχρωμες υφασμάτινες μπάλες και η θέα από το σοκάκι προς την παγόδα του Χοκάν-τζι. Για τους μερακλήδες που έχουν χρόνο, το κάστρο Νιτζότζο με το πάτωμα που κελαηδά, είναι λίιιιγο παραδίπλα. Βλέπετε την καθαρή θέα; Τους άδειους δρόμους; Μάλλον θα χρειαστούν δυο χρονάκια ακόμα και εκδρομή εκτός σεζόν για να το ξαναπετύχει κανείς.
Κατά τις 6μιση είναι μια καλή ώρα για επιστροφή στη Γκιόν και βόλτα στο Χάναμικότζι, τη γειτονιά που βγαίνουν οι γκέισες και οι μάικο για να ψυχαγωγήσουν τους πελάτες. Σε αυτούς τους δρόμους απαγορεύονται οι φωτογραφίες (έχει και πρόστιμο ως ποινή). Φυσικά, αγνοείστε ΚΑΘΕ συμβουλή στο ίντερνετ που λέει να φωνάξετε, αγγίξετε, κυνηγήσετε μια γκέισα ενώ περπατά στο δρόμο. Η κοπέλα πάει στη δουλειά της και δεν έχει καμία όρεξη για λυσσασμένους τουρίστες.
Η δεύτερη μέρα έχει εκδρομή στο βουνό, γιατί έτσι πρέπει. Οι επιλογές είναι οι εξής δύο: είτε το καταπράσινο Κιφούνε-τζίντζα είτε το Ενριάκουτζι. Ανάμεσα στα δύο, το δεύτερο είναι ιστορικά σημαντικότερο, γιατί εκεί είχαν το κάστρο τους οι μοναχοί του Ίκκο που αναμετρήθηκαν με τον πολέμαρχο Όντα Νομπουνάγκα. Αυτοί οι πολεμιστές-μοναχοί είχαν τόση δύναμη που αποτέλεσαν κίνδυνο για τον αυτοκράτορα στο Κιότο, τόσο με τη θρησκευτική τους ισχύ όσο και με τον αριθμό τους και την πολεμική εκπαίδευση που είχαν. Ο Νομπουνάγκα δεν σεβάστηκε θεούς και δαίμονες και προκειμένου να υποτάξει τους μοναχούς, έκαψε το μοναστήρι συθέμελα. Από τότε ξαναχτίστηκε και πλέον αποτελεί πολιτιστικό θησαυρό. Από τον σταθμό του τελεφερίκ προς το μοναστήρι φαίνεται ολοκάθαρα η λίμνη Μπίβα, η μεγαλύτερη της Ιαπωνίας. Αν δεν προλαβαίνεις να πας στη Μιγιατζίμα (που εξάλλου έχει ακόμα ανακαίνιση), έχει και στην Μπίβα μια πανέμορφη πύλη τόριι μέσα στο νερό.
Τελείως αντιδιαμετρικά από το Ενριάκουτζι, βρίσκεται το δάσος με τα μπαμπού της Αρασιγιάμα. Τα καταστήματα κλείνουν αρκετά νωρίς (γύρω στις 4-5), οπότε κάθε φορά τα προλαβαίνω στο τσακ. Από αξιοθέατα εκτός των μπαμπού, υπάρχει ένας εξαιρετικός ναός με τοιχογραφία δράκου και η δυνατότητα βαρκάδας στο ποτάμι.
Δυό-τρεις μέρες αρκούν για τα βασικά του Κιότο, έτσι ώστε οι υπόλοιπες να μπορούν να αφιερωθούν στην Νάρα, την Όσακα και το Κόμπε. Βέβαια υπάρχουν και άλλα μέρη στο Κιότο που πρέπει να συμπεριλάβετε στο ταξίδι σας, όπως το Κινκάκου-τζι και το Γκινκάκου-τζι, ο ναός Ζεν Ριοάντζι με τον διάσημο κήπο με τους βράχους και η αγορά Νισίκι. Αν βρεθείτε εκεί τον Ιούλιο θα δείτε και το Γκιόν Mατσούρι, το μεγαλύτερο ματσούρι της Ιαπωνίας.
Έχετε πάει στο Κιότο; Ποιά η γνώμη σας για τον υπερτουρισμό; Σκεφτείτε το και πράξτε αναλόγως την επόμενη φορά που θα επισκεφτείτε την παλιά πρωτεύουσα.
To άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 2022.
Φωτογραφίες © Έλενα Αλουπογιάννη
