Έχω γράψει παλιότερα για τον Ο-Ινάρι-σάμα, τον αλεπουδόμορφο θεό του ρυζιού και για τον Ο-Τζίζο-σάμα, τον προστάτη των αγέννητων παιδιών και των ταξιδιωτών –και κάποια στιγμή θα γράψω για την Κάνον-σάμα, τη βουδιστική προσωποποίηση του ελέους και μια από τις σημαντικότερες υπερφυσικές οντότητες της Σίνο-ιαπωνικής παράδοσης. Όμως αν μιλάμε για το απόλυτο προϊόν της ιαπωνικής σύνθεσης όπως εφαρμόζεται στη θεολογία, η επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι μια, οι εξής επτά: ο Έμπισου (恵比寿), ο Νταϊκοκουτέν (大黒天), η Μπενζαϊτέν (弁財天), ο Μπισαμοντέν (毘沙門天), ο Χοτέι (布袋), ο Φουκουροκουτζού (福禄寿) και ο Τζουρότζιν (寿老人) ομαδικά γνωστοί ως «Σίτσι-φουκουτζίν» (七福神) ή «θεοί της καλής τύχης» που λατρεύονται είτε μεμονωμένα, είτε σε ζευγάρια, είτε –πιο συχνά- όλοι μαζί από τους Ιάπωνες από την εποχή του Έντο και μετά.
Καθένας τους έχει και τη δική του ιστορία η οποία ξεκινάει από την Κίνα (για τους Χοτέι, Φουκουροκουτζού και Τζουρότζιν), την Ινδία (για τους Νταϊκοκουτέν, Μπενζαϊτέν και Μπισαμοντέν) ή την ίδια την Ιαπωνία (για τον Έμπισου) και είμαι σίγουρος ότι κάποιος φοιτητής συγκριτικής θρησκειολογίας κάπου στον κόσμο θα έχει κάνει τη διατριβή του ιχνηλατώντας το ταξίδι τους από τη μια κουλτούρα στην άλλη μέσα στους αιώνες και τους μετασχηματισμούς που τους οδήγησαν πάνω στο πλοίο που λέγεται «Τακάρα-μπούνε» (宝船) ή «Πλοίο του Θησαυρού». Αυτό που έχει σημασία για τους Ιάπωνες πάντως είναι ότι αυτό το πλοίο φτάνει στον κόσμο μας στις 31 Δεκεμβρίου κάθε χρονιάς φέρνοντας στους ανθρώπους ευημερία, ευτυχία, μακροζωία και κάθε λογής υλικά αγαθά. Και προκειμένου να εξασφαλίσουν το δικό τους μερίδιο στα δώρα των εφτά χαρωπών θεοτήτων, αγοράζουν ομοιώματά τους σε κάθε πιθανή και απίθανη μορφή.
Αν κανείς θέλει να βιώσει τους Σίτσι-φουκουτζίν με τον τρόπο που ταιριάζει πιο πολύ στις παραδόσεις του Έντο, θα διαλέξει ένα από τα «Σίτσι-φουκουτζίν Μεγκούρι» (七福神巡り/七福神めぐり) του Τόκιο∙ «μεγκούρι» σημαίνει «προσκύνημα» ή απλώς «βόλτα» και μεταφράζεται σε επίσκεψη σε επτά ναούς καθένας από τους οποίους είναι αφιερωμένος σε μια από τις επτά θεότητες. Υπάρχουν αρκετές τέτοιες επτάδες, κυρίως στο ανατολικό κομμάτι της πόλης και τα μεγκούρι συνήθως συνοδεύονται από την αγορά κάποιου ειδικού σουβενίρ από τον κάθε ναό –τα φτηνότερα είναι οι σφραγίδες των ναών που λέγονται «σουίν» (朱印) και που μπαίνουν σε ένα ειδικό τετράδιο που λέγεται «νόκιοτσο» (納経帳). Ακόμα και αν κανείς δεν πιστεύει στην καλοτυχία που θα αποκομίσει από το προσκύνημα, είναι μια πολύ ωραία πρόφαση για να περιπλανηθεί στην Γκίνζα, την Ασακούσα, τη Γιάνακα, τη Σιτάγια, το Αντάτσι, την Κατσουσίκα, το Κάμεϊντο ή τη Φουκαγκάουα –είμαι σχεδόν βέβαιος ότι γι αυτό τα επινόησαν οι Εντόκο.
