Φωτογραφίζοντας στο Μαραθώνιο του Τόκιο την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου ξεχωρίσαμε από μακριά με μεγάλη μας χαρά τη σημαία της Κύπρου να ανεμίζει στα χέρια ενός δρομέα, του Λεωνίδα Λεωνίδου. Ενός ξεχωριστού Μαραθωνοδρόμου που στο Τόκιο έγινε ο πρώτος Κύπριος που τερμάτισε και στους 6 μεγαλύτερους Μαραθωνίους, τους «World Marathon Majors» (Βοστώνη, Λονδίνο, Βερολίνο, Σικάγο, Νέα Υόρκη και Τόκιο). Τον ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκε μαζί μας τις εμπειρίες του από το Τόκιο αλλά και τη Βοστώνη όπου έτρεξε το 2013 όταν συνέβησαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις.
Συνέντευξη στην Τζούνκο Ναγκάτα / GreeceJapan.com
Στις 23 Φεβρουαρίου τρέξατε στο Μαραθώνιο του Τόκιο. Ποιές είναι οι εντυπώσεις σας από τη συμμετοχή σας αλλά και από το ταξίδι σας στην Ιαπωνία;
Οι εντυπώσεις μου από τη συμμετοχή μου στον Μαραθώνιο στο Τόκιο ήταν παραμυθένιες. Ένας ξεχωριστός λαός συγκρίνοντας τον με τους λαούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Ένα ξεχωριστό «ΠΑΘΟΣ» για το επίπονο αυτό αγώνισμα. Θερμοκρασίες για μας τους Κύπριους λίγο διαφορετικές, πιο κρύο κλίμα.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μου από το ξενοδοχείο μέχρι το χώρο της εκκίνησης τη μεγάλη μέρα, έψαχνα να βρω και να απομονώσω στα μάτια μου συναθλητές μου εκτός από Ιάπωνες. Λίγοι όμως. 36.000 οι συμμετέχοντες. Συνέχεια μέσα μου δυνάμωνε το αίσθημα της ιδέας συμπλήρωσης των “World Marathon Majors under IAAF Family”. Εντύπωση σε μένα και τον αδελφό και συνοδό μου Κωνσταντίνο έκανε η θερμοκρασία με τα λιγοστά χιόνια στις άκρες του οδοστρώματος και πεζοδρομίου. Στο χώρο της εκκίνησης, σαράντα λεπτά πριν το εναρκτήριο λάκτισμα αρκετοί συναθλητές με έβλεπαν σαν ο ξένος στο σπίτι τους … «Ο καλός ξένος» από την Κύπρο. Πρώτη φορά ξενόγλωσσος λαός να προφέρει τη λέξη «CYPRUS» ως «ΚΥΠΡΟΣ» δηλαδή ελληνόφωνα.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση και πολύ σημαντικό για τους δρομείς, σε σχέση με τις προηγούμενες 5 χώρες όπου συμμετείχα, είναι ότι στους σταθμούς που υπήρχε νερό και αμινοξέα για τους αθλητές δεν πέταγαν σχεδόν καθόλου στο δρόμο τα ποτηράκια μετά που έπιναν το ισοτονικό ποτό τους. Υπήρχαν μεγάλοι κάλαθοι όπου τα πέταγαν μέσα και με αυτό τον τρόπο προστάτευαν τους δρομείς που ακολουθούσαν να μην γλιστρήσουν. «ΠΑΙΔΕΙΑ». Ο κόσμος ζεστός με την επευφημία του.
Το μείον, να αναφερθώ θετικά και καλόπιστα, ήταν ότι στην τελική ευθεία ήταν σαν να βρισκόσουν στο καρναβάλι του Ρίο. Δεν ήταν ο παλμός που περιμένει ο μαραθωνοδρόμος να συναντήσει σε ένα Μαραθώνιο μέλος των Marathon Majors. Επίσης όταν τερμάτισα χρειάστηκε να πάω στο «Casualty Department» για αναζωογόνηση του οργανισμού μου και για αρκετή ώρα με έψαχναν οι δικοί μου. Ενώ είχαν ρωτήσει στο τμήμα Α’ Βοηθειών αν ήμουν εκεί, κανένας δεν τους ενημέρωνε για την ύπαρξη μου εκεί.
Το ταξίδι μου στην Ιαπωνία ήταν η «ΚΟΡΥΦΩΣΗ» της καριέρας μου στον Κλασικό Αθλητισμό μετά από 35 χρόνια. Διάγω το 47o έτος ηλικιακά.
Μια άλλη εντύπωση από την Ιαπωνία είναι ο αλληλοσεβασμός μεταξύ των ανθρώπων που στην Ευρώπη άρχισε να ευτελίζεται ως ένα παιχνίδι που το χειρίζονται άλλοι.
Είστε ο πρώτος Κύπριος που έχει τρέξει και στους 6 μεγαλύτερους Μαραθώνιους, τους λεγόμενους “World Marathon Majors”. Από ποιόν Μαραθώνιο έχετε τις καλύτερες αναμνήσεις; Μπορείτε να μας περιγράψετε με μία λέξη τον καθένα από τους έξι Μαραθωνίους;
Ο κάθε αγώνας είναι ξεχωριστός γιατί η κάθε πόλη έχει το δικό της χρώμα, τη δική της κουλτούρα και διάθεση για το καθετί.
LONDON start line
BERLIN start right
NEW YORK ride on the bridges
CHICAGO ενηλικίωση
BOSTON the unexpected …
TOKYO Final Countdown
Πέρσι τρέξατε στο Μαραθώνιο της Βοστώνης, εκεί που το 1946 ένας συμπατριώτης σας από την Κύπρο, ο Στυλιανός Κυριακίδης είχε καταφέρει έναν πραγματικό άθλο, να τερματίσει πρώτος. Δυστυχώς ο Μαραθώνιος διακόπηκε από τα δυσάρεστα γεγονότα που συνέβησαν. Ήσασταν κοντά στις εκρήξεις από το τρομοκρατικό χτύπημα, μάλιστα από ότι είχαμε διαβάσει στις ειδήσεις κινδύνευσε η ζωή σας. Μιλήστε μας για αυτές τις δραματικές στιγμές και πως σας επηρέασαν.
Ακριβώς, μας είχε βοηθήσει σε όλα ο Δημήτρης Κυριακίδης, γιος του μεγάλου Στέλιου Κυριακίδη από το χωριό Στατός της Επαρχίας Πάφου και ζήσαμε στιγμές σαν «αρχαίοι θεοί του Ολύμπου» λόγω της σημασίας του ονόματος Κυριακίδης. Ξεχωριστές εμπειρίες. Γνωρίσαμε και πάρα πολύ κόσμο.
Σχετικά με τα δυσάρεστα γεγονότα τώρα … Μόλις τερμάτισα στη Βοστώνη και μου πέρασαν το μετάλλιο στο λαιμό έψαχνα τον αδελφό μου ο οποίος βρισκόταν στο χώρο των VIP’S κάτω από τον οποίο υπήρχε ένας εκρηκτικός μηχανισμός που δεν ενεργοποιήθηκε λόγω του ότι ο στρατός νέκρωσε το δίκτυο στην περιοχή και η επικοινωνία γινόταν μόνο με ασυρμάτους. Σε χρόνο ανύποπτο ενεργοποιείται ο πρώτος εκρηκτικός μηχανισμός σε χύτρα πιέσεως γεμάτη καρφιά και αιχμηρά αντικείμενα. Μηχανικά λοιπόν χωρίς να καταλάβω τι έγινε κάθισα κάτω στο δρόμο, ανάμεσα σε αυτοκίνητα-τηλεοπτικά συνεργεία του CNN… Σαν να κρύφτηκα. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και μέχρι να γυρίσω να δω τι συνέβη έγινε ακόμη μια έκρηξη. Τότε κατάλαβα ότι έπονται κι άλλες. Τελικά, όπως μας πληροφόρησε ο στρατός είχαν απενεργοποιηθεί ακόμα τρεις μηχανισμοί που επρόκειτο να εκραγούν. Τα αποτελέσματα τα ξέρετε. Όλοι τρέχανε δεξιά και αριστερά σαν κομπάρσοι ενός πολεμικού έργου. Ξαφνικά ελικόπτερα ξεφύτρωσαν από παντού, στρατός, Ερυθρός Σταυρός, εθελοντές, αστυνομία, νοσηλευτές όλοι ήξεραν το σχέδιό τους. Το σχέδιο «Β». Σαν να περίμεναν μια τέτοια επίθεση. Στη συνέχεια μας οδήγησαν σε ένα τεράστιο κτίριο, με μέγεθος έξι γηπέδων μπάσκετ όπου μας πρόσφεραν φαγητό, ποτό, γλυκό. Τηλεοράσεις παντού…και…πλύση εγκεφάλου ότι βρισκόμαστε στην πιο ασφαλή χώρα και να μη φοβόμαστε τίποτε. Μετά από εννιά ώρες που μας είχαν κλεισμένους, δόθηκε εντολή από το στρατό να«ανοίξει» την περιοχή και μας μετέφεραν με αυτοκίνητα του στρατού στα σπίτια των εθελοντών όπου μας φιλοξενούσαν. Ξέρετε αρκετοί προσφέρουν δωμάτια στα σπίτια τους για τους δρομείς, είναι ένα ειδικό ίδρυμα, το 26.2, του οποίου πρόεδρος είναι ο κ. Michael Niece, ο οποίος ενεργοποιεί το θεσμό για κάποιους δρομείς. Ξεναγηθήκαμε σαν κλαμπ 26.2 miles σε αρκετούς χώρους όπως σχολεία, αθλητικούς χώρους, αγάλματα και ιδιαίτερα στο άγαλμα του μεγάλου Στέλιου Κυριακίδη το οποίο βρίσκεται μόλις στο 2o χιλιόμετρο της διαδρομής.
Το τι είδαν τα μάτια μου στο χώρο του τερματισμού δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι από άλλο έργο…Ηoror!!! Έρχεται σε σημείο νεκρό, ότι είσαι χαμένος στο πουθενά, χωρίς καμία επικοινωνία με κάποιον που γνωρίζεις, αν και μπορεί να είναι δίπλα σου, περιμένεις την επόμενη…. Κίνηση. Ξύπνα δρομέα από την Κύπρο σε ψάχνουν…..
Στη Βοστώνη ήμασταν μαζί με την ελληνική αποστολή, τον κ. Νίκο Πολιά, εκδότη του ελληνικού περιοδικού RUNNER και πρώην πρωταθλητή Ελλάδας στον Μαραθώνιο και άλλα παιδιά. Ξεχωριστές εμπειρίες από τον παλαιότερο Μαραθώνιο, αυτόν της Βοστώνης (διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 1897) και από την ομάδα του 26.2 Running Foundation.
Έχετε τρέξει στον Μαραθώνιο της Αθήνας; Θα πρέπει να είναι ξεχωριστή εμπειρία για έναν Μαραθωνοδρόμο να τρέχει κάποιος στην αυθεντική διαδρομή, στα χνάρια του Φειδιππίδη, εκεί που γεννήθηκε ο Μαραθώνιος.
Στο Μαραθώνιο της Αθήνας έχω τρέξει τρεις φορές από τις οποίες η μια ήταν σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1995 όπου τρέξαμε μαζί με 128 “elite runners” από όλο τον κόσμο. Άλλη μοναδική εμπειρία. Τερμάτισα στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο από τους τελευταίους δρομείς… Ξεχωριστή εμπειρία όμως, να συναγωνίζεσαι με κλασάτους αθλητές.
Όταν έτρεξα πρώτη φορά την κλασική διαδρομή, μια γριούλα – η οποία την ώρα της εκκίνησης είχε βγει από την εκκλησία – με πλησίασε δίνοντάς μου ένα κλαδί ελιάς το οποίο φύλαξα στο σορτσάκι μου για γούρι γιατί μου είπε ήταν αγιασμένο από τη θεία λειτουργία για να βοηθήσει τους Μαραθωνοδρόμους να τερματίσουν καλά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τα μάτια μου βούρκωσαν. Πήρα μια ανεξήγητη δύναμη σαν να μην πατούσα στο έδαφος…. Υπήρξε επικοινωνία με το θείο! Βαπτίστηκα από την γριούλα λοιπόν το 1995 στην αυθεντική διαδρομή «ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ». Ποιός την έστειλε; Με τη βοήθεια της Παναγιάς σε όλη τη διαδρομή.
Στο Τόκιο τερματίσατε ανεμίζοντας με υπερηφάνεια τη σημαία της Κύπρου. Σε φωτογραφίες σας έχουμε δει να το κάνετε σε κάθε Μαραθώνιο που τρέχετε. Μιλήστε μας λίγο για την πατρίδα σας.
Το νησί μου… H μικρή-μεγάλη πατρίδα που παραμένει χωρισμένη στα δύο επειδή κάποιοι έτσι αποφάσισαν τον Ιούλιο του 1974. Η καρδιά που είναι ακόμα πονεμένη με ένα μεγάλο «γιατί». Ο αθλητισμός να ενώνει και εμείς εδώ στην Κύπρο εδώ και 40 χρόνια να ζούμε την κατοχή. Στο νησί ζούμε 5 κοινότητες η Ελληνοκυπριακή, η Τουρκοκυπριακή, η Μαρωνίτικη, οι Λατίνοι και οι Φράγκοι. Τα τελευταία χρόνια τώρα με τη μεταφορά του πληθυσμού έχουμε αρκετούς Βούλγαρους, Ρουμάνους και Ελληνοπόντιους.
Υπάρχει τώρα μια κινητικότητα στο πολιτικό θέμα λόγω του ότι βρήκαμε φυσικό αέριο στο θαλάσσιο χώρο και προσπαθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να «βοηθήσουν»… να επωφεληθούν από το πετρέλαιο και αέριο!
Οι Κύπριοι είναι πολύ φιλόξενος λαός, το νησί έχει όμορφες παραλίες και το κύριο εισόδημα μας ο τουρισμός. Επίσης η Κύπρος έχει ιδανικό κλίμα για την προετοιμασία διαφόρων ομάδων καθ’όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Μας περιγράφετε το προφίλ ενός Μαραθωνοδρόμου; Πιστεύετε ότι μπορεί να λάβει μέρος και να τερματίσει στο Μαραθώνιο κάποιος που δεν προπονείται σε καθημερινή βάση;
Θα μιλήσω σαν ερασιτέχνης μαραθωνοδρόμος γιατί ο πρωταθλητισμός έχει διαφορά. Ο δρομέας μεγάλων αποστάσεων πρέπει να είναι αυστηρός με τον εαυτό του. Εννοώ ότι πρέπει να βρίσκεται έξω από την κοινωνική ζωή και αυτά που έπονται. Πρέπει να υπάρχουν ισορροπίες με τους ανθρώπους που ζει (οικογένεια) να βρίσκονται όλα σε αρμονία και η στιγμή της κορύφωσης θα έρθει. Όλα αυτά είναι «προσευχή-χαλάρωση-επικοινωνία». Παν μέτρον άριστον. Με χρόνια στην αφοσίωση-αγάπη προς τον κλασικό αθλητισμό και με γονείς πρωταθλητές – η μητέρα στα 100 μέτρα και άλμα εις μήκος και ο πατέρας στα 5 και 10 χιλιόμετρα – γονιδιακά κατέληξα στο βάθρο των “MAJOR 6” ως ο πρώτος Κύπριος τερματίσαντας στον παγκόσμιο αυτό θεσμό και μέσα μου απέραντη αγάπη προς το θείο που με καταξίωσε να τερματίσω την καριέρα μου εκπληρώνοντας αυτόν τον στόχο.
Η άσκηση και ο χώρος της άσκησης είναι «εκκλησία»! Τυφλή υπακοή στις οδηγίες του προπονητή! Δίνεις το σώμα σου σε όλη την τρισδιάστατη μορφή του, αύρα-σώμα-ψυχή. Κατά την άποψή μου δε μπορεί κάποιος να τερματίσει σε Μαραθώνιο αν δεν γυμνάζεται καθημερινά, ανάλογα βέβαια με τις δικές του δυνάμεις. Η σωστή εκγύμναση ξεκινά από το εργομετρικό κέντρο όπου ένας έμπειρος εργοφυσιολόγος θα δώσει τις τιμές της δύναμής του όπου και θα παρακολουθείται από τον προπονητή του. Σήμερα υπάρχει η τεχνολογία και η επιστημοσύνη για να μειώσουμε τα λάθη μας στο μέγιστο κατά την διάρκεια της προπόνησης. Παίζουν πάρα πολλοί παράγοντες ρόλο. Από την διατροφή, την καλή ποιότητα ζωής, (τη σωστή-υγιή επικοινωνία), την προσευχή και γενικά είναι άπειροι οι παράγοντες που βοηθούν… Πρέπει να δέσεις την προσωπική – οικογενειακή-αθλητική-επαγγελματική ζωή αρμονικά για να φέρεις το ποθητό αποτέλεσμα. Και να συντρέχουν οι κατάλληλες συγκυρίες παράλληλα.
Μιλήστε μας για την πορεία σας στον αθλητισμό.
Σε ηλικία μόλις 12 χρονών ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα στο στάδιο. Ήμουν μόλις τελειόφοιτος στο δημοτικό σχολείο. Από τις πρώτες μου συμμετοχές σε αγωνίσματα ανέβηκα στο βάθρο των νικητών. Τα αγωνίσματα που πρωταγωνίστησα ήταν τα 400 μέτρα και τα 800. Διακρίθηκα με τον Γυμναστικό Σύλλογο τόσο εντός όσο και εκτός του νησιού ακόμη και ως μέλος της Εθνικής Κύπρου. Οι επιδόσεις μου δεν έφτασαν σε μεγάλα επίπεδα αλλά ήμουν πάντα… εκεί. Κατάφερα και φάνηκα τυχερός, η γυναίκα που αγάπησα να με ακολουθήσει και να σταθεί δίπλα μου στο δύσκολο έργο μου χαρίζοντας μου δύο όμορφα αγόρια ηλικίας 18 και 11 χρονών (τον Εμμανουήλ και τον Αλέξανδρο).
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μου. Χρόνο τον οποίο νομίζω πως στέρησα όλα αυτά τα χρόνια για να ικανοποιήσω το «εγώ» αλλά και το «εμάς» για μια παρακαταθήκη για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και αυτά που θαρθούν. Θα γυμνάζομαι πια χωρίς τόσο άγχος για εκπλήρωση κάποιου στόχου και παράλληλα θα δώσω περισσότερη έμφαση στο χώρο του στίβου και στο νεαρότερο γιο μου τον Αλέξανδρο ο οποίος ξεχώρισε από τώρα (είναι στην Ε’ τάξη του Δημοτικού Σχολείου) κερδίζοντας στα 75 μέτρα. Και συνάμα θα δώσω αρκετή ενέργεια στον ερασιτεχνικό σύλλογο που είμαι ενταγμένος, το DRO.ME.A racing που σημαίνει Δρομείς Μεγάλων Αποστάσεων. Εθελοντικό κλαμπ παιδιών με όρεξη για την προσφορά τους στον κόσμο της Κύπρου που αγαπά τον αθλητισμό !
Μάρτιος 2014