Ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει κανείς απέναντι στο θέμα (και χιλιάδες Ιάπωνες, από αυτούς που συγκεντρώθηκαν προχθές έξω από το γραφείο του πρωθυπουργού μέχρι αυτούς που υπέγραψαν σχετικά ψηφίσματα στις τοπικές τους συνελεύσεις σε όλη τη χώρα και μέχρι το 50% στην πρόσφατα δημοσκόπηση της «Nikkei», είναι αμετακίνητα κατά), η ανακοίνωση της κυβέρνησης του Σίνζο Άμπε ότι η συμφωνία με το Κόμμα Νέο Κομεϊτό επήλθε και ότι το σύνταγμα μπορεί πλέον να «επαν-ερμηνευθεί» αποτελεί κομβικό σημείο της νέας ιαπωνικής ιστορίας. Αν και πιθανότατα όχι τόσο κομβικό όσο θεωρούν πολλοί καθώς από το 1947 ως σήμερα, και με τρόπο χαρακτηριστικά ιαπωνικό ως προς τη διακριτικότητα, πολλές προηγούμενες κυβερνήσεις της Ιαπωνίας έχουν προβεί –κατ’ ουσία- σε παρόμοιες «επαν-ερμηνείες».
Το δεκαετούς διάρκειας σύμφωνο αμοιβαίας ασφάλειας που συνόδευσε τη συνθήκη του Σαν Φρανσίσκο το 1951 ήταν μια τέτοια «επαν-ερμηνεία», το ίδιο και η τροποποίηση του «Δόγματος Γιοσίντα» που οδήγησε στη δημιουργία των ενόπλων δυνάμεων της Ιαπωνίας το 1954, ενώ οι «Οδηγίες για Αμυντική Συνεργασία» με τις ΗΠΑ του 1978 και του 1997, πάντα επηρεασμένες από την περίπλοκη σχέση μεταξύ των δύο χωρών αλλά και από την κατάσταση στην περιοχή (τον πόλεμο της Κορέας και του Βιετνάμ, των κλιμακούμενων απειλών από τη Βόρεια Κορέα κ.λπ.) διαφοροποιούσαν κάθε φορά και από λίγο την πρακτική ερμηνεία του πασιφιστικού συντάγματος του 1947. Απόδειξη γι αυτό είναι ότι η αποστολή ιαπωνικών δυνάμεων εκτός χώρας που φοβούνται πολλοί, έχει ήδη γίνει –στην Καμπότζη, τον Ινδικό Ωκεανό και το Ιράν.
Η τελευταία αλλαγή αποτελεί μνημείο ασάφειας –ο Κενζαμπούρο Όε θα ήταν περήφανος- καθώς στην πραγματικότητα επιτρέπει στην κυβέρνηση –του Σίνζο Άμπε ή οποιαδήποτε την ακολουθήσει- να ερμηνεύσει εκείνη αν η κατάσταση που θα αντιμετωπίζει «αποτελεί σαφή κίνδυνο που απειλεί την επιβίωση της Ιαπωνίας και θα μπορούσε να ανατρέψει θεμελιωδώς το δικαίωμα του ιαπωνικού λαού στη ζωή την ελευθερία και την αναζήτηση της ευτυχίας», αν «αποτελεί απειλή για το ιαπωνικό κράτος» και αν «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» όπως αναφέρει το έγγραφο στο οποίο κατέληξε η συμμαχία του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος και του, πρόθυμα απρόθυμου, Κόμματος Νέου Κομεϊτό. Όπως παρατήρησαν κάποιοι αναλυτές, αν για παράδειγμα απειλούνται οι θαλάσσιες διαδρομές των τάνκερ που μεταφέρουν πετρέλαιο στην Ιαπωνία και παραστεί ανάγκη για ναυτική παρουσία π.χ. στον Περσικό Κόλπο, θα σταλούν ιαπωνικά πλοία ή όχι;
Αυτά ωστόσο πιθανότατα θα κληθεί να τα αντιμετωπίσει κάποιος άλλος, κάποτε άλλοτε. Αυτό που έχει σημασία για τον κ. Άμπε είναι ότι ανταποκρίθηκε στη δέσμευση περί μιας ακόμα αλλαγής στους όρους της αμυντικής συμφωνίας μεταξύ της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ (βλ. και τη συνάντηση με τους αμερικανούς υπουργούς άμυνας και εξωτερικών που έγινε τον περασμένο Οκτώβριο στο Τόκιο) και, συνακόλουθα, αναβάθμισε τη θέση του στις συνομιλίες σχετικά με τη συμφωνία περί ελεύθερης ζώνης εμπορίου στον Ειρηνικό («Trans-Pacific Partnership/TPP»), ένα ακόμα ζήτημα που διχάζει την ιαπωνική κοινή γνώμη τα τελευταία δύο χρόνια αλλά και στο θέμα των αμερικανικών βάσεων και ειδικά της μονίμως προβληματικής Φουτένμα στην Οκινάουα. Παρότι δε οι συμπατριώτες του μαίνονται, η Ουάσιγκτον εξέφρασε ήδη την ικανοποίησή της δια στόματος της αναπληρώτριας εκπροσώπου Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ –αν αυτό είναι αρκετό θα φανεί στην πορεία.
