Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό εκτός Ιαπωνίας –εκτός αν κανείς παρακολουθεί πολύ στενά τα διεθνή και με έμφαση στην Ανατολική Ασία- όμως πρόκειται για ένα θέμα που αποτελεί ένα από τα μεγάλα αγκάθια στις σχέσεις της χώρας με την, ούτως ή άλλως δύσκολη, Βόρεια Κορέα αλλά και για ένα θέμα για το οποίο η τελευταία καλείται συχνά να λογοδοτήσει στη διεθνή κοινότητα, και μάλιστα επί σχεδόν 40 χρόνια: πρόκειται για τις απαγωγές τουλάχιστον 17 ιαπώνων πολιτών από τη δυτική πλευρά της Ιαπωνίας αλλά και από δύο ευρωπαϊκές χώρες (την Ισπανία και τη Δανία) αρχής γενομένης από το 1977 και μέχρι το 1983.
Αν και μέχρι κάποιο σημείο οι υποθέσεις αυτές θεωρούνταν από πολλούς προϊόν θεωριών συνομωσίας, όμως το 2002, ο τότε πρωθυπουργός Τζουνιχίρο Κοϊζούμι επισκέφθηκε τη Βόρεια Κορέα και ο ηγέτης της Κιμ Γιονγκ-Ιλ, σε μια προσπάθεια βελτίωσης των σχέσεων των δύο χωρών, παραδέχτηκε ότι 13 από τις απαγωγές είχαν όντως γίνει και επέτρεψε στους 5 επιζώντες απαχθέντες να επιστρέψουν στην Ιαπωνία∙ δύο χρόνια αργότερα, η άδεια για επιστροφή επεκτάθηκε και στα παιδιά τους τα οποία είχαν γεννηθεί κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας τους στη Βόρεια Κορέα.
Από εκεί και ύστερα τα πράγματα πήραν μια περίεργη τροπή καθώς η συμφωνία ήταν ότι τα 5 θύματα θα συναντούσαν τις οικογένειές τους και στη συνέχεια θα επέστρεφαν στη Βόρεια Κορέα∙ όπως ήταν αναμενόμενο, τόσο οι ίδιοι όσο και η ιαπωνική κυβέρνηση αρνήθηκαν να τιμήσουν τη συμφωνία, γεγονός που έφερε νέα ένταση στις σχέσεις Τόκιο-Πιονγκγιάνγκ και έκανε πολύ δύσπιστους τους Ιάπωνες σε σχέση με τις δηλώσεις της κυβέρνησης Κιμ για το αν οι υπόλοιποι 8 απαχθέντες είχαν όντως πεθάνει όπως είχαν δηλώσει οι Βορειοκορεάτες και για το τι είχε συμβεί με τους εναπομείναντες 4 για τους οποίους οι τελευταίοι είχαν δηλώσει πλήρη άγνοια.
Έκτοτε το θέμα έρχεται κατά καιρούς στην επιφάνεια κάτι που έγινε και τις τελευταίες ημέρες όταν η ιαπωνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι είναι διατεθειμένη να ελαφρύνει τις κυρώσεις που έχει επιβάλλει στη Βόρεια Κορέα αν η Πιονγκγιάνγκ εξετάσει εκ νέου το θέμα –εκπρόσωποι των δύο χωρών θα συζητήσουν την κατάσταση στο Πεκίνο στις 1 και 2 Ιουλίου.
Για όσους απορούν για τις ίδιες τις απαγωγές, η αλήθεια είναι ότι ικανοποιητική απάντηση δεν έχει δοθεί: ως τώρα η πλευρά της Βόρειας Κορέας έχει αποδώσει τα περιστατικά σε «θερμοκέφαλους πατριώτες» υπηκόους της όμως η Ιαπωνία, οι σύμμαχοί της και η διεθνής κοινότητα γενικότερα θεωρούν βέβαιο ότι οι ιάπωνες πολίτες απήχθηκαν προκειμένου οι υπηρεσίες πληροφοριών της Βόρειας Κορέας να τους χρησιμοποιήσουν σαν εκπαιδευτές ιαπωνικής γλώσσας και πολιτισμού για τους πράκτορές τους, για να πάρουν τις ταυτότητές τους και να μπορέσουν να μπουν ανενόχλητοι στην Ιαπωνία ή επειδή έτυχε να γίνουν μάρτυρες κάποιας δράσης Βορειοκορεατών πρακτόρων σε ιαπωνικό έδαφος.
Αν όλα αυτά θυμίζουν μυθιστορήματα κατασκοπίας της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, καλό είναι να έχει κανείς κατά νου ότι συνέβησαν όντως εκείνη την περίοδο καθώς και ότι η Βόρεια Κορέα στην πραγματικότητα δεν έχει ξεφύγει ακριβώς από τη φάση αυτή. Το σίγουρο πάντως είναι ότι όσο το θέμα δεν παίρνει μια οριστική λύση, οι σχέσεις Ιαπωνίας και Βόρειας Κορέας θα παραμείνουν τεταμένες ενώ η ιαπωνική κοινή γνώμη θα έχει έναν λόγο παραπάνω να βλέπει τη Βόρεια Κορέα σαν έναν πολύ επικίνδυνο γείτονα.
