Τα ποδήλατα απαγορεύεται να κυκλοφορούν πάνω στα πεζοδρόμια –αλλά τα ποδήλατα κυκλοφορούν σχεδόν αποκλειστικά στα πεζοδρόμια, συχνά κατόπιν παρότρυνσης της αστυνομίας. Οι ποδηλάτες πρέπει να φορούν κράνος –αλλά δε φορούν σχεδόν ποτέ. Απαγορεύεται να κρατάει κανείς ομπρέλα ή να χρησιμοποιεί το κινητό του όταν οδηγεί ποδήλατο –αλλά μιλάμε για μια χώρα στην οποία βρέχει συνέχεια και στην οποία υπάρχουν περισσότερα κινητά από ό,τι πολίτες οπότε όλοι κάνουν συχνά και τα δύο, ενίοτε και ταυτόχρονα. Τα ποδήλατα πρέπει να δηλώνονται στο Δήμο όταν αγοράζονται (από καταστήματα ή ιδιώτες) –αλλά πολλοί δεν το κάνουν. Η στάθμευση των ποδηλάτων γίνεται σε συγκεκριμένα σημεία –τα οποία, κρίνοντας από αυτό που βλέπει κανείς είναι παντού. Η μεταφορά άλλου ατόμου επάνω στο ποδήλατο απαγορεύεται –αλλά οι μαθητές μάλλον δεν το ξέρουν. Όταν διασχίζει κανείς διάβαση πρέπει να κατεβαίνει από το ποδήλατο και να το πηγαίνει σπρώχνοντας –αλλά δεν το κάνει κανείς. Κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Για κάποιο λόγο, το ποδήλατο μοιάζει να είναι η δραστηριότητα στην οποία οι Ιάπωνες εξαντλούν όλη τους την παραβατικότητα. Και το κάνουν τόσο μαζικά και με τόση άνεση που πραγματικά διερωτάται κανείς τι θα συνέβαινε αν η αστυνομία αποφάσιζε κάποια στιγμή να εφαρμόσει τη νομοθεσία∙ η αλήθεια είναι ότι το κάνει κάθε άνοιξη, λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία, πιθανότατα ελπίζοντας ότι θα εμποδίσει την επόμενη γενιά παραβατών να προστεθεί στις προηγούμενες όμως το θέμα εξαντλείται σε μερικές εβδομάδες. Και από εκεί και μετά όλοι συνεχίζουν ακάθεκτοι να οδηγούν στα πεζοδρόμια χωρίς κράνος, κρατώντας ομπρέλες ή στέλνοντας μηνύματα στο κινητό τους ή ακούγοντας μουσική με ακουστικά ή έχοντας πιει μερικές μπίρες ή παραβαίνοντας κάποιον άλλον από τους σχετικούς νόμους. Και ενίοτε προκαλούν ατυχήματα τα οποία ενίοτε είναι σοβαρά: σε μια χώρα γεμάτη ηλικιωμένους, είναι εύκολο να δει κανείς πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πράγματα, ειδικά αν ηλικιωμένος δεν είναι μόνο ο πεζός αλλά και ο ποδηλάτης.
Η εξήγηση είναι μάλλον απλή: ήδη δημοφιλή από την εποχή Μέιτζι, τα ποδήλατα γνώρισαν απίστευτη διάδοση μετά τον πόλεμο, όταν ελάχιστοι είχαν τη δυνατότητα να έχουν αυτοκίνητο και η υποδομή των τρένων είχε διαλυθεί και, ειδικά δεδομένης της τοπικιστικής διάθεσης που διακατέχει τους Ιάπωνες για τη γειτονιά τους, παραμένουν ίσως το πιο βολικό μέσο μετακίνησης∙ ο νεοφερμένος ακόμα και στις πιο σικ περιοχές του Τόκιο θα εντυπωσιαστεί βλέποντας να τα οδηγούν κυριολεκτικά όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας, ώρας, ενδυμασίας, καιρού ή άλλων συνθηκών. Όταν κάτι είναι τόσο διαδεδομένο, το μόνο που μπορεί να κάνει το κράτος, ακόμα και το ιαπωνικό κράτος (ή ίσως ειδικά το ιαπωνικό κράτος), είναι να σηκώσει τους ώμους, να πει το εθνικό σλόγκαν παραδοχής/παραίτησης «σογανάι» (しょうがない), ήτοι «τι να κάνουμε…» και να αφήσει τα πράγματα να… κυλίσουν ως έχουν. Έτσι κι αλλιώς, τα ατυχήματα που εμπλέκουν ποδήλατα παραμένουν πολύ λίγα –αν δεν ήταν, δε θα έβλεπε κανείς τους στόλους από «μάμα-τσάρι» (ママチャリ) ή «ποδήλατα για μαμάδες» με τα καλάθια για τα ψώνια και τις μονές, διπλές ή και τριπλές θέσεις για μωρά να οργώνουν αμέριμνα το Τόκιο.
