Οι αναγνώστες των γραμμάτων αυτών θα έχουν παρατηρήσει ότι παρότι στα κείμενά μου υπάρχουν ορισμένα θέματα στα οποία επανέρχομαι σαν λάιτ-μοτίφ (ή σαν εμμονές!) έχω αποφύγει να αναφερθώ δύο φορές στο ίδιο βασικό αντικείμενο∙ η Ιαπωνία εξακολουθεί να έχει πολύ ενδιαφέρον και να προσφέρει αμέτρητες νέες εμπνεύσεις. Όμως αυτή τη φορά δεν μπορώ παρά να επανέλθω σε ένα από τα παλιότερά μου θέματα, αυτό του εθνικού σπορ της Ιαπωνίας του σούμο (βλ. «Η πάλη των θεών») Και αυτό γιατί εχτές, και στη σκιά μιας εθνικής/διπλωματικής κρίσης που απαιτεί από την ιαπωνική κυβέρνηση να αντιμετωπίσει για πρώτη φορά στην ιστορία της το πρόβλημα της τρομοκρατίας στη Μέση Ανατολή, έγινε κάτι που μιλάει με ξεχωριστό τρόπο στην ψυχή του ιαπωνικού λαού: το σούμο ήρθε ξανά στην επικαιρότητα μέσω της ανεπίσημης ανακήρυξης του γιοκοζούνα Χακουχό σε κορυφαίο παλαιστή όλων των εποχών.
Η θέση του γιοκοζούνα είναι ιδιαίτερη για το σούμο: οι γιοκοζούνα (σπάνια είναι περισσότεροι από δύο αν και αυτήν την περίοδο είναι τρεις) είναι οι κορυφαίοι παλαιστές στην ιδιαίτερα αυστηρή ιεραρχία του αθλήματος. Για να φτάσει κανείς στη θέση αυτή απαιτείται απάνθρωπα σκληρή προσπάθεια και από τη στιγμή που θα το καταφέρει, το βάρος της ευθύνης είναι σχεδόν αβάσταχτο: ο γιοκοζούνα οφείλει να είναι η προσωποποίηση όχι μόνο του σούμο αλλά και όλων των αρχών που το διέπουν, αληθινών ή ιδανικών. Και όσο κι αν αυτό ίσως πονάει ορισμένους Ιάπωνες, ο παλιότερος από τους τρεις τρέχοντες γιοκοζούνα, ο 29χρονος Χακουχό, είναι αυτός που όχι μόνο ανταποκρίνεται καλύτερα στον ρόλο παρόλο που δεν είναι Ιάπωνας αλλά Μογγόλος αλλά είναι και αυτός που το πετυχαίνει έχοντας στο ενεργητικό του το μεγαλύτερο ρεκόρ από όλους τους παλαιστές όλων των εποχών: 33 πρωταθλήματα στην κορυφαία κατηγορία.
Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν το σούμο κλυδωνιζόταν από σκάνδαλα σχετικά με παράνομο τζόγο, ο Χακουχό είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει –είχε κάνει μάλιστα και μια σχετική ανακοίνωση την ημέρα των 26ων του γενεθλίων, λίγες ώρες πριν η χώρα που τον φιλοξενούσε τρανταχτεί από τον μεγαλύτερο σεισμό στην καταγεγραμμένη ιστορία της. Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, και σε μια εκδήλωση της Ιαπωνικής Ομοσπονδίας Σούμο στις κατεστραμμένες περιοχές του Τοχόκου, είδε έκπληκτος τους ανθρώπους να προσεύχονται γι αυτόν αντί για τον εαυτό τους και συνειδητοποίησε ότι ο ρόλος του γιοκοζούνα είναι κάτι πέρα από τη λευκή σχοινένια ζώνη και τις αμοιβές που συνοδεύουν τις νίκες –εγκαταλείποντας την ιδέα της απόσυρσης, επέστρεψε στο χωμάτινο ρινγκ ντόχιο και έκτοτε καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Αποκορύφωμα ήταν η χτεσινή μέρα, όταν κατάφερε το αδύνατο: να εκθρονίσει τον θρυλικό γιοκοζούνα των δεκαετιών 1960-1970, Τάιχο, έναν άνθρωπο τον οποίο έβλεπε πάντα σαν δάσκαλο (το δεύτερο ιδεόγραμμα στο όνομα του είναι το ίδιο με το αντίστοιχο του ονόματος του Τάιχο) και στον οποίο είχε υποσχεθεί δύο μέρες πριν πεθάνει, τον Ιανουάριο του 2013 ότι θα το πετύχει –με τη μεγαλοψυχία που τον χαρακτήριζε, ο Τάιχο είχε απαντήσει ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να το κάνει αρκεί να μην έκανε τίποτα που να κηλίδωνε την τιμή του. Και μέσα στα 15 χρόνια εμπλοκής του με το σούμο, μέσα από δυσκολίες που σχετίζονταν τόσο με την καταγωγή του όσο και με τις σωματικές του αδυναμίες, ο Χακουχό κατάφερε να κερδίσει όχι μόνο στους αριθμούς αλλά και στην καρδιά των Ιαπώνων και να κάνει το σούμο ξανά δημοφιλές χωρίς να καμία παραχώρηση ή παρασπονδία∙ αυτό που είδαμε εχτές στο στάδιο Ριογκόκου Κοκούγκικαν του Τόκιο ήταν κάτι που κανείς βλέπει μόνο μια φορά στη ζωή του.