Η ονομασία παραπέμπει στις εθνικές γιορτές που κάποτε χαρακτήριζαν τη Σοβιετική Αυτοκρατορία∙ με δεδομένο ότι η Ιαπωνία δεν πέρασε ποτέ κάποια σοβιετική φάση, το κοντινότερο αντίστοιχο θα ήταν η πρώτη περίοδος της εποχής Σόουα (1926-1989), την περίοδο δηλαδή που οι μιλιταριστές κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια για να διατηρήσουν υψηλό το ηθικό του ιαπωνικού λαού καθώς τον προετοίμαζαν να διεκδικήσει με τα όπλα τη θέση που έκριναν ότι του άρμοζε στην «Ευρύτερη Σφαίρα Συν-Ευημερίας της Ανατολικής Ασίας». Παρόλα αυτά, η γιορτή δεν έχει καμία σχέση με την περίοδο εκείνη –καθιερώθηκε την εποχή του αυτοκράτορα Σόουα, όμως πολύ αργότερα και δη μετά από μια ιδιαίτερα φωτεινή στιγμή της μεταπολεμικής Ιαπωνίας: τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 στο Τόκιο. Εξ ου και «Ημέρα Άθλησης και Υγείας» ή «Τάι-ίκου Νο Χι» (体育の日) καθιερωμένη να γιορτάζεται τη δεύτερη Δευτέρα κάθε Οκτωβρίου.
Όπως λέει και η ονομασία της η ημέρα υπενθυμίζει τους ιάπωνες πόσο σημαντική είναι η σωματική άσκηση –για κάποιο λόγο, παρότι τα σπορ συγκαταλέγονται στις εθνικές τους εμμονές, η κυβέρνηση θεωρεί ότι είναι σημαντικό να υπάρχει και μια ημέρα αφιερωμένη σ’ αυτά. Και παρόλο που τη συγκεκριμένη ημέρα γίνονται πολλές εκδηλώσεις μεγαλύτερου διαμετρήματος, στη συνείδηση των απλών ανθρώπων και δη όσων είναι γονείς, το συγκεκριμένο τριήμερο σαββατοκύριακο σημαίνει βασικά ένα πράγμα: το τοπικό «ούντο-κάι» (運動会) δηλαδή την αθλητική συνάντηση στο σχολείο της περιοχής. Όχι επειδή τα ίδια τα αθλήματα και οι βραβεύσεις είναι σημαντικά, αλλά επειδή είναι μια ακόμα ευκαιρία για τα μέλη της κοινότητας να βρεθούν μαζί και να ενισχύσουν τους δεσμούς τους∙ μ’ άλλα λόγια δεν πρόκειται για κανονική γυμναστική αλλά για κοινωνική.
Ανεξαρτήτως καιρού (έχω βρεθεί σε ούντο-κάι με καλοκαιρινή ζέστη και με χειμωνιάτικη καταρρακτώδη βροχή) οι άνθρωποι της περιοχής μαζεύονται στις αυλές των δημοτικών σχολείων και βλέπουν τα παιδιά τους –και είναι τα παιδιά τους, ανεξάρτητα αν είναι γονείς ή όχι- να αγωνίζονται σε μια πλειάδα από αθλήματα που ποικίλλουν από τα πιο κλασσικά μέχρι τα πιο πρωτότυπα∙ σε κάποια μάλιστα συμμετέχουν και οι ενήλικες, δίνοντας στην εκδήλωση ένα χαρακτήρα πανηγυριού που δεν αφήνει ασυγκίνητο ούτε τον περαστικό θεατή. Γέλια, φωνές και μια ανταγωνιστικότητα που σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι αθώα αλλά που αφοπλίζεται από τα καλοπροαίρετα πειράγματα των θεατών και από τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών μεταμορφώνουν μια γραφειοκρατικά καθορισμένα ημέρα σε μια πραγματική γιορτή που έχει καταφέρει να περάσει απαρατήρητη από όλους τους τουριστικούς οδηγούς.
