Στις μέρες μας, αν κανείς βάλει τη λέξη «γέφυρα» δίπλα στη λέξη «Τόκιο» ο συνομιλητής του θα σκεφτεί αμέσως τη «Γέφυρα του Ουράνιου Τόξου», επί το… ιαπωνικότερο «Ρένμποο-μπρίτζι» ένα κρεμαστό και ευφάνταστα φωταγωγημένο θαύμα τεχνολογίας που διασχίζει τον Κόλπο του Τόκιο στο βόρειό του κομμάτι και ενώνει την περιοχή Σιμπάουρα του δήμου Μινάτο με το τεχνητό νησί Οντάιμπα, κάποτε αμυντικό οχύρωμα για το Έντο και σήμερα έναν από τους γνωστότερους τουριστικούς προορισμούς. Όμως σε μια πόλη γεμάτη ποτάμια διαφόρων μεγεθών, είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν αμέτρητες ακόμα γέφυρες, άλλοτε τόσο μεγάλες που σηκώνουν ταυτόχρονα τρεις λωρίδες οδικής κυκλοφορίας και μια γραμμή τρένου και άλλοτε τόσο μικρές που αν δε φτάσεις μπροστά τους δεν τις προσέχεις καν.
Με πρώτη τη Νιχόν-μπάσι, το αιώνιο σημείο μηδέν για όλες τις αποστάσεις εντός Ιαπωνίας και κάποτε κέντρο του Έντο που τα τελευταία πενήντα χρόνια σκιάζεται από έναν υπερυψωμένο αυτοκινητόδρομο, δεκάδες γέφυρες συνδέουν τις δύο όχθες των ποταμών Σουμίντα, Κάντα, Αρακάουα, Τάμα, Έντο και Σάκουτζι∙ οι κρουαζιέρες στον Σουμίντα περνούν κάτω από 12 από αυτές, ξεκινώντας από την κατακόκκινη Αζούμα-μπάσι στην Ασακούσα και καταλήγοντας στην ψαραγορά Τσουκίτζι και στην γκρίζα Κατσιντόκι-μπάσι που κάποτε ανοιγόκλεινε για να περάσουν τα πλοία που έβγαιναν στον κόλπο και από εκεί στον Ειρηνικό. Και αυτές είναι μόνο μερικές από τις σχεδόν 500 που υπήρχαν μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η ταχεία πορεία του αυτοκράτορα Μέιτζι προς το μοντερνισμό έκλεισε τα κανάλια που γεφύρωναν ώστε να μπορέσουν να ανοίξουν δρόμοι για τα νέα τετράτροχα οχήματα που έρχονταν από την Ανατολή –δηλαδή από τη Δύση- και από το μέλλον.
Η πορεία του αυτοκράτορα που και ο ίδιος σα μια γέφυρα ένωσε τον 19ο με τον 20ό αιώνα και τα κιμονό με τα κρινολίνα συνεχίζεται μέχρι σήμερα∙ και η πορεία αυτή περνάει πάνω από τις γέφυρες του Τόκιο. Τα ξύλινα δοκάρια τους έχουν αντικατασταθεί από ατσάλινα και τα παζάρια στις όχθες τους έχουν αντικατασταθεί από τσιμεντένια μονοπάτια που τις νύχτες συχνά φιλοξενούν κλοσάρ, ζευγαράκια ή παρέες που τρώνε, πίνουν, καπνίζουν και συζητούν όμως οι ίδιες οι γέφυρες παραμένουν δίνοντας μια ρομαντική και παλιοκαιρίτικη αίσθηση, ειδικά όταν ο καιρός είναι συννεφιασμένος. Οι γέφυρες του Τόκιο δεν ενώνουν μόνο τις όχθες των υδάτινων αρτηριών της πόλης αλλά και τις εποχές που έχουν περάσει από πάνω της.
