«Σόρε το κουραμπέρου μονό γκα νάι» ψιθύρισα κυττάζοντας το σκοτεινό γίγαντα που υψωνόταν στον ουρανό, πάνω από το τοπίο του Χακόνε. Πίσω, στον ορίζοντα, όλος ο ουρανός έλαμπε ακόμα με τα χρώματα του ήλιου που μόλις είχε δύσει, και απέναντι, σε βαθύ μενεξεδί, ο αρμονικός κολοσσός διαγραφόταν μέσα στο φως. «Ναι, είναι ασύγκριτο», συμφώνησε κι η Μαργκορτζάτα. Η τρίτη της παρέας, Ιαπωνίδα, με το πρόσωπο ν’ αντανακλά την πορφύρα του ηλιοβασιλέματος πίσω από το Φούτζι, κύτταζε με ένα σεμνό χαμόγελο ικανοποίησης. Από το Φούτζι, μάλιστα σε τέτοιες στιγμές, κι από μια τέτοια θέση, όπως τα βουνά του Χακόνε, δεν μπορείς να ξεκολλήσεις εύκολα το βλέμμα σου. Κι αν το κάνεις, η μαγνητική δύναμη που ασκεί αυτό το βουνό, θα το τραβήξει πάλι πάνω του. Δε χορταίνεις να κυττάς. Δεν είναι μόνο η ομορφιά, η αρμονία του σχήματος του τέλειου κώνου, που ξεκινά να αναπτύσσεται απαλά από μακρυά, ανεβαίνει μετά προς τα πάνω για ένα διάστημα και, τελικά, εκτινάσσεται προς τον ουρανό. Είναι και η γιγάντια κλίμακα του Φούτζι, που μαζί με την ομορφιά λειτουργούν τόσο καθηλωτικά στον θεατή. Γύρω του τα βουνά που τον περικυκλώνουν μοιάζουν νάνοι. Λες κι είναι εκεί μόνο για να εξάρουν ακόμη περισσότερο το μέγεθος του κολοσσού. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, τι είν’ αυτό που κάνει ακόμα και τις πιο χαρισματικές προσπάθειες να ζωγραφίσουν το Φούτζι (και υπάρχουν πολλές) τόσο ελειμματικές σε σύγκριση με το πρωτότυπο. Βέβαια, λείπουν πολλά, όλα όσα καμμιά ανθρώπινη προσπάθεια δεν μπορεί να επαναλάβει τεχνητά. Νομίζω, ωστόσο, ότι μέσα σ’ αυτά που λείπουν, η κλίμακα είναι κάτι πολύ βασικό. Αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς, αν φανταστεί το Φούτζι μικρό. Δεν θα είναι τίποτε. Τώρα όμως είναι θεόρατο, και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι σε ξεπερνά, ότι εκεί, στα ιλιγγιώδη ύψη που πάει να φτάσει, εσύ μόνο με το βλέμμα μπορείς ν’ ακολουθήσεις. Ακόμη και η δύναμη που βγαίνει απ’τη φόρα που παίρνουν οι δυό γραμμές που κάποια στιγμή θ’ απογειωθούν, για να συναντηθούν εκεί ψηλά και να σχηματίσουν τον κώνο, χωρίς την τεράστια κλίμακα δε θα συνέβαλε τόσο στη δημιουργία του καθηλωτικού αποτελέσματος.
Βέβαια, όλα τα βουνά αλλάζουν όψεις, ανάλογα με το σημείο απ’ όπου τα κυττάς. Όμως οι χίλιες μορφές του Φούτζι είναι κάτι άλλο, ακριβώς επειδή το σχήμα του είναι τόσο απλό. Μ’ όλο που, βέβαια, δεν είναι εντελώς λείος ή ομοιόμορφος (πράγμα που προσθέτει στο ενδιαφέρον του σχήματός του) ο κώνος, απ’όπου κι αν κυττάξεις, λίγο αλλάζει. Έτσι το εκπληκτικό, κι αυτό που ξεχωρίζει το Φούτζι, είναι πως ενώ το μόνιμο στοιχείο της αρμονίας παραμένει, διατηρώντας το βασικό στοιχείο της ομορφιάς του, όλα τα άλλα αλλάζουν: άλλο χρώμα, ανάλογα με την ώρα της ημέρας, ανάλογα με την εποχή∙ άλλες παραλλαγές της βασικής μορφής, ανάλογα με το αν το βλέπεις από κάτω, όπως από τις πέντε λίμνες που το περιβάλλουν, από απέναντι, όπως απ’τα βουνά του Χακόνε, ή ακόμα από ψηλά, απ’ το αεροπλάνο∙ άλλη πρόσθετη διακόσμηση, όταν το σκεπάζουν χιόνια. Όμως, νομίζω, ότι το εκπληκτικότερο είναι πόσο το αλλάζουν τα σύννεφα που το τυλίγουν, όταν αυτό δεν συμβαίνει σε σημείο να μην το βλέπεις, όπως το καλοκαίρι. Με τα διαφορετικά σχήματα των σύννεφων στην κορυφή του ή γύρω του το Φούτζι παίρνει χιλιάδες, αμέτρητες, καινούργιες μορφές, μορφές μαγικές, που καμμιά δε μοιάζει με την άλλη.
Το Φούτζι, μπορείς βέβαια να το ανέβεις. Καμμιά φορά αυτό το ανέβασμα, παίρνει ζωές. Όμως, όπως όλες οι ομορφιές, το Φούτζι είναι για να το βλέπεις από μακριά. Αν σταθείς πάνω του, όλα όσα το κάνουν αυτό που είναι, χάνονται. Είναι για να το βλέπεις πάντα από απέναντι, να καθηλώνεσαι, σχεδόν να υπνωτίζεσαι – και να μη μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο.
