Εργαστήριο της παραδοσιακής ιαπωνικής πλέξης kumihimo (ιαπωνική τεχνική κατασκευής πλεξίδας) διοργανώνει η Ιαπωνική Πρεσβεία την Παρασκευή 9 Μαϊου 2014 στην Αίθουσα Πολιτιστικών Εκδηλώσεων της Πρεσβείας.
Υπό την καθοδήγηση της κας Hōkō TOKORO, master της ιαπωνικής υφαντικής και βαφής, με καταγωγή από το Κιότο, οι συμμετέχοντες θα μυηθούν στην τέχνη και θα δημιουργήσουν μια κλειδοθήκη πλέκοντας μεταξωτές κλωστές.
Την ίδια μέρα θα γίνει εργαστήριο και για τους σπουδαστές της σχολής PANSiK.
Είσοδος ελεύθερη.
Παρασκευή 9 Μαΐου και ώρα 14:00 (μόνο για σπουδαστές της PANSiK)
Σχολή PANSiK (Βουλής 34, Αθήνα)
Πληροφορίες: τηλ. 210 322 1001-3
Παρασκευή 9 Μαΐου και ώρα 18:30 (για το κοινό)
Αίθουσα Πολιτιστικών Εκδηλώσεων – Πρεσβεία της Ιαπωνίας
(Εθνικής Αντιστάσεως 46, Χαλάνδρι)
- Ιαπωνικά με ελληνική διερμηνεία.
- Λόγω περιορισμένων θέσεων θα πρέπει να κάνετε κράτηση στο Μορφωτικό Τμήμα της Πρεσβείας.
- Για λόγους ασφάλειας θα πρέπει να υποδείξετε την αστυνομική σας ταυτότητα στην είσοδο.
Πληροφορίες-Κρατήσεις:
Μορφωτικό Τμήμα Ιαπωνικής Πρεσβείας, τηλ. 210 670 9901, e-mail: [email protected]
Kumihimo
Τo kumihimo είναι μία ιαπωνική παραδοσιακή τεχνική πλέξης νημάτων που παίρνουν τη μορφή κορδονιού. Για τη χειροτεχνία αυτή απαιτείται μια στρογγυλή βάση πάνω στην οποία γίνεται η πλέξη υπό γωνία, διότι προσφέρει περισσότερη αντοχή στο σφίξιμο των πόντων, καθώς και μεγαλύτερη δυνατότητα για τη δημιουργία περίπλοκων σχεδίων. Συνδέεται στενά εδώ και 1.500 χρόνια με την ιστορία της χώρας και τη ζωή των Ιαπώνων. Δείγματα της τέχνης αυτής σώζονται από τον 3o αι.. Η τέχνη δέχθηκε πολιτιστική επίδραση από την ηπειρωτική Ασία και εξελίχθηκε σε χειροτεχνία γύρω στον 6o αι.. Με την ανάπτυξη του βουδισμού κατά τον 6o-7o αι., το kumihimoχρησιμοποιήται από τους ιερείς ως χρηστικό και διακοσμητικό αντικείμενο, με στόχο τη θωράκιση του κύρους της νέας θρησκείας.
Αργότερα μεταξύ 9ου και 12ου αι., κατά την περίοδο Χέιαν, αποκτά εθνική ταυτότητα, με την ιδιαίτερη πολύχρωμη αισθητική του, παράλληλα με την ανάπτυξη του ιαπωνικού στυλ ζωής γενικότερα.
Μεταξύ πολλών άλλων ειδών κορδoνιού, το kumihimo χρησίμευε, ως κομμάτι της ιαπωνικής ενδυμασίας, για το απαραίτητο δέσιμο ή, παλαιότερα, ήταν η ίδια η ζώνη του kimono. Επίσης το χρησιμοποιούσαν οι ευγενείς καιοι πολεμιστές σαμουράι ως κορδόνι (sage–o) για να δένουν στη μέση τους τα ξίφη (katana), ενώ αργότερα από το sage–oπροήλθε και τοobi–jime, το κορδόνι που στεραιώνει τη ζώνη (οbi) στα γυναικεία kimono. Την εποχή των εμφύλιων πολέμων οι πανοπλίες κατασκευάζονταν από μικρές μεταλλικές πλάκες που συγκρατούνταν μεταξύ τους με ενιαία kumihimo. Αργότερα, στην εποχή της ειρήνης αξιοποιήθηκαν ιδιαίτερα, όπως για παράδειγμα στην τελετή του τσαγιού, όπου ασφάλιζαν με πολύπλοκες τεχνικές δεσίματος τις σακούλες του τσαγιού, προστατεύοντας τη ζωή των αρχόντων από πιθανές απόπειρες δηλητηρίασης. Παραδοσιακά πλέκονται με μεταξωτές κλωστές πάνω σε βάσεις (dai). Η πιο γνωστή είναι η κυκλική βάση (maru–dai).
Σήμερα, μετά τη δυτικοποίηση του τρόπου ζωής των Ιαπώνων καθώς και πολλές δυσμενείς ιστορικές συγκυρίες, η τέχνη του kumihimo, που έχει καλλιτεχνικό και συγχρόνως πρακτικό χαρακτήρα, εξασκείται από λίγους που όμως προσφέρουν υψηλής ποιότητας έργα. Εξακολουθεί δε ως τέχνη να καλλιεργεί το πνεύμα και να συνδιάζεται με άλλες τέχνες, όπως, την τελετή του τσαγιού, την ανθοδετική ή την τελετής της θυμίασης.
Hōkō Tοκοrο
Masterkumihimo (ιαπωνική πλέξη) και kusaki–zome (τεχνική φυτικής βαφής)
Ξεκίνησε τη διδασκαλία της τεχνικής kusaki–zomeστο Κιότο το 1966. Το 1968 άνοιξε εργαστήριο στην πόληOgaki(Ν. Gifu) της κεντρικής Ιαπωνίας λόγω της εξαιρετικής ποιότητας του νερού της περιοχής, ενώ παράλληλα με τη δημιουργική δραστηριότητα επιδόθηκε στην οργάνωση σεμιναρίων σε περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Ιαπωνίας.
Από το 1974 και κάθε χρόνο δίνει σεμινάρια kumi–himo και kusaki–zome σε συνεργασία με το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης του Βερολίνου και της Κολωνίας, την Ιαπωνική Πρεσβεία στην Αυστρία, το Πανεπιστήμιο των Σκοπίων κ.ά. Από το 1977 εργάζεται στην Ιαπωνία ως εθελόντρια βοηθός παιδιών με ειδικές ανάγκες, καθώς και σε προγράμματα τοπικής ανάπτυξης για γυναικείες ομάδες (βαφές στο χιόνι, βαφές με βότανα, μεταξωτό κέντημα κ.ά.).Δέχθηκε τέσσερεις φορές την επιχορήγηση του προγράμματος πολιτιστικής ανταλλαγής για το εξωτερικό από το JapanFoundation (2000, 2003, 2005, 2011), ενώ μεταξύ 2000-2001 εργάστηκε ως εθελόντρια δασκάλας υφαντικής και βαφής στην Τουρκία, προσκεκλημένη για το πρόγραμμα στήριξης των σεισμόπληκτων παιδιών.
Έχει πραγματοποιήσει πολυάριθμες εκθέσεις, ατομικές αλλά και ομαδικές των μαθητών της, καθώς και διαλέξεις στην Ιαπωνία και στο εξωτερικό (Αυστρία, Σλοβενία, Γερμανία, Ρουμανία, Γαλλία, Ταϊλάνδη κ.ά.).
Τιμήθηκε με τον Ανώτατο Τιμητικό Σταυρό (Παράσημο) της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (2004), το Ειδικό Βραβείο του Δήμου Gifuτης Ιαπωνίας για τις δραστηριότητές της στο εξωτερικό (2004), τον Έπαινο του Υπουργείο Παιδείας – Επιστημών της Ιαπωνίας για την προσφορά της στον τοπικό πολιτισμό (2006) και τον Έπαινο του Υπουργού Εξωτερικών της Ιαπωνίας για το έτος 2011.
