«Αυτό το τριαντάφυλλο μπορεί να βγάλει επταπέταλα ή οκταπέταλα λουλούδια όμως δυστυχώς δε βγάζει καρπό» απάντησε η κοπέλα στον πολεμιστή-κυνηγό που τον είχε πιάσει ξαφνικά η βροχή, προσφέροντάς του αντί για το ψάθινο αδιάβροχο που της ζήτησε, μια βεντάλια με μερικά κίτρινα τριαντάφυλλα «γιαμαμπούκι» (山吹). Ο κυνηγός έφυγε θυμωμένος και όταν το βράδυ γύρισε στην κατοικία του, στο λόφο της πεδιάδας Μουσάσινο πάνω από τον ποταμό Σουμίντα, μετέφερε την ιστορία στους ακολούθους του για να μάθει από έναν από αυτούς, αρκετά καλά διαβασμένο στην κλασσική λογοτεχνία, ότι η φράση της κοπέλας δεν ήταν τυχαία αλλά ένα ποίημα από την αυτοκρατορική συλλογή «Γκοσούι Ουάκασου» (後拾遺和歌集) που είχε ηλικία τριακοσίων ετών. Και ότι με έναν έμμεσο τρόπο και χρησιμοποιώντας ένα λογοπαίγνιο του ζήτησε συγνώμη που δεν είχε να του προσφέρει το αδιάβροχο που της ζήτησε.
Αν ο κυνηγός ήταν ένας τυχαίος πολεμιστής, η ιστορία θα είχε λήξει εκεί. Όμως ο Ότα Ντόκαν (1432-1486) ήταν ο άνθρωπος που έχτισε το κάστρο του Έντο για λογαριασμό της οικογένειας φεουδαρχών Ουεσούγκι∙ παρότι κάποια διαμάχη, μια ακόμα ιστορία προδοσίας από αυτές που γεμίζουν τις σελίδες της ιστορίας της ιαπωνικής φεουδαρχικής περιόδου και των «αφοσιωμένων πολεμιστών» της, του κόστισε τη ζωή του, το ότι ήταν αυτός που πρώτος έχτισε ένα κάστρο στο λόφο που σήμερα είναι το κέντρο του Τόκιο, του χάρισε μια θέση στην αιωνιότητα. Ή τουλάχιστον στην ιστορία της πόλης που εκατόν πενήντα χρόνια μετά το θάνατό του θα γινόταν de facto πρωτεύουσα και κέντρο κάθε δραστηριότητας για την Ιαπωνία και τετρακόσια χρόνια μετά η μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή στον κόσμο.
Στο Τόκιο, και γενικά στο Κάντο, υπάρχουν διάφορα αγάλματα του Ότα Ντόκαν. Όμως όχι όσα θα περίμενε κανείς καθώς ο μάλλον χαμηλών τόνων πολεμιστής, ποιητής (μετά την εμπειρία του με το γιαμαμπούκι) και βουδιστής μοναχός υπερκαλύφθηκε από το μεταγενέστερο διάσημο ένοικο του κάστρου του Έντο, το σογκούν Τοκουγκάουα Ιεγιάσου και τους αυτοκράτορες Μέιτζι, Τάισο, Σόουα και Ακιχίτο που διατηρούν στο ίδιο ακριβώς σημείο τα ανάκτορά τους. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι αυτό που βρίσκεται σχεδόν κρυμμένο στο πάρκο Τσούο Κοέν κοντά στο κτήριο της μητροπολιτικής κυβέρνησης του Τόκιο, στο Σιντζούκου: χαμένος ανάμεσα στα δέντρα και στους θάμνους, χωρίς το άλογο και το τόξο του και ντυμένος με τα απλά ρούχα του κυνηγού, ο Ότα μοιάζει αμήχανος μπροστά στην κοπέλα που πεσμένη στα γόνατα του προσφέρει τα τριαντάφυλλα πάνω στη βεντάλια –ή, ίσως, μπροστά στους ουρανοξύστες που κρύβουν το αγαπημένο του Φούτζι…
