Εναέρια δίχτυα

Greecejapan_Cables
Φωτογραφία © Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης

Οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας και οι ξένοι που έχουν μείνει στην Ιαπωνία αρκετά ώστε να διαμορφώσουν μια σχέση αγάπης-μίσους μαζί της, αποδίδουν το φαινόμενο στις αδιαφανείς συμφωνίες μεταξύ του κράτους (σε εθνικό και τοπικό επίπεδο), των κατασκευαστικών εταιρειών και των εταιρειών παραγωγής ρεύματος, όσοι ερμηνεύουν τα πάντα με οικονομικούς όρους (μεταξύ των οποίων και η κυβέρνηση, η εθνική και οι τοπικές) το δικαιολογούν λόγω κόστους και η κοινώς αποδεκτή ερμηνεία είναι οι σεισμοί και η ευκολία πρόσβασης στα σημεία που θα υπάρξει βλάβη εξαιτίας τους. Όμως πρόκειται για κάτι για το οποίο όλοι έχουν κάποια γνώμη –και δικαίως: είναι σχεδόν αδύνατον να περπατήσει κανείς σε οποιοδήποτε σημείο της Ιαπωνίας, από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του Τόκιο ως τα χωράφια και τους ορυζώνες της βαθιάς Ιαπωνίας και να μη δει τον ουρανό να αυλακώνεται από χιλιάδες καλώδια που ξεκινούν ή καταλήγουν σε κάποιον από τα 35 εκατομμύρια στύλους που είναι στημένοι σε όλη τη χώρα. (Ο αριθμός είναι από άρθρο που δημοσίευσε η «Nikkei» αυτό το καλοκαίρι).

Υποθέτω ότι η πραγματική ερμηνεία του φαινομένου συμπεριλαμβάνει όλες τις παραπάνω και μερικές ακόμα –την ταχύτατη ανάπτυξη της Ιαπωνίας μετά τον πόλεμο, το σύστημα προτεραιοτήτων των Ιαπώνων που βάζει τη λειτουργικότητα πάνω από την αισθητική, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την καθημερινή ζωή, την αδιαφορία τους για το περιβάλλον, την απροθυμία τους να αλλάξουν κάτι που γίνεται με συγκεκριμένο τρόπο επί δεκαετίες ή την αδυναμία τους να δουν τη χώρα τους με τα μάτια (και την αισθητική) του επισκέπτη. Και νομίζω ότι παρότι δεν έχω ζήσει εδώ όσο αυτοί, τους καταλαβαίνω: σχεδόν σπάνια δίνω σημασία πια στα καλώδια, εκτός αν μπαίνουν στη μέση κάποιας πολύ συγκεκριμένης φωτογραφίας που θέλω να τραβήξω –και ακόμα και τότε, αν δεν μπορώ να βρω εύκολα μια γωνία που να μου επιτρέπει να τα παρακάμψω, τα αφήνω γιατί, τελικά, είναι μέρος της ιαπωνικής πραγματικότητας, όσο κι αν αυτή συγκρούεται με τις προϊδεάσεις μου σχετικά με την ιαπωνική αισθητική.

Από ότι ακούω, η τρέχουσα κυβέρνηση έχει ανακοινώσει την πρόθεσή της να εξαφανίσει τα καλώδια ως το 2020∙ έχοντας ζήσει την περίοδο της προετοιμασίας για Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ελλάδα, έχω την εντύπωση ότι και η Ιαπωνία έχει βάλει τη συγκεκριμένη διοργάνωση σαν καταληκτική ημερομηνία για να κάνει (ή να πει ότι θα κάνει) όλα εκείνα τα πράγματα που θα ήθελε αλλά που ως τώρα απέφευγε ή βαριόταν ή για κάποιον λόγο αδυνατούσε να κάνει. Και παρότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τοπίο θα αλλάξει δραστικά από τη στιγμή που τα καλώδια θα θαφτούν στη γη, υποπτεύομαι ότι όσοι γνωρίσαμε την Ιαπωνία έτσι όπως είναι τώρα, θα δυσκολευτούμε να προσαρμοστούμε στην «καθαρή» της εκδοχή. Όχι μόνο επειδή κατά βάθος όλοι είμαστε περισσότερο ή λιγότερο επιφυλακτικοί απέναντι στις αλλαγές αλλά επειδή η ύπαρξη των καλωδίων είναι μια από τις πιο ανώδυνες πλην πρόδηλες αντιφάσεις της χώρας και της κουλτούρας της –μακάρι να ήταν όλες έτσι.

ENGLISH

 

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΣΑΣ!ΣΠΙΤΙΚΕΣ ΙΑΠΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣΜπορείτε να το παραγγείλετε εδώ

Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει συνεργαστεί με πλειάδα εφημερίδων, περιοδικών (τόσο του γενικού όσο και του ειδικού τύπου) και εκδοτικών οίκων και με ειδίκευση στο Ίντερνετ, τις πολεμικές τέχνες και την Ιαπωνία όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Από το 2012 μέχρι το 2016 έγραφε την εβδομαδιαία στήλη στο GreeceJapan.com "Γράμματα από έναν αιωρούμενο κόσμο" και το 2020 κυκλοφόρησε το ομότιτλο βιβλίο του. Περισσότερα στη συνέντευξη που είχε δώσει στο GreeceJapan.com.
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

Ροή άρθρων

spot_img

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Πρώτα η πέτρα

Το Ιουάκι της Φουκουσίμα δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε “πόλος τουριστικής έλξης”· αν δεν ήταν ο τόπος καταγωγής της πεθεράς μου, δε...

Σαν σφαίρα

Παραφράζοντας τον Ντίκενς, ήταν η καλύτερη εποχή –και μόνο: είχαν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τον πόλεμο, η Ιαπωνία είχε επουλώσει τις πληγές της...

Ψάρια στον άνεμο

Αν τα κορίτσια έχουν τη γιορτή τους, το Χίνα Ματσούρι τα αγόρια δε θα μπορούσαν να μην έχουν τη δική τους. Από τα μέσα του...

Ο ναός της γαλήνιας χώρας

Κάθε χώρα έχει κάποιο μέρος για να τιμά τους ανθρώπους που για να την υπερασπιστούν έκαναν την ύστατη θυσία που μπορεί να κάνει κανείς∙...

Ένα μικρό, λευκό-ροζ λουλούδι

Πριν από δύο χρόνια ακριβώς, έστειλα στο GreeceJapan.com το πρώτο μου γράμμα από την Ιαπωνία με θέμα το πιο επίκαιρο γεγονός των ημερών, το...

Φθινοπωρινά φύλλα

Ένα από τα κλισέ των ιαπώνων όταν προσπαθούν να επικοινωνήσουν με ξένους είναι η συζήτηση περί εποχών∙ σχεδόν υποχρεωτικά, ο ιάπωνας συνομιλητής θα ανακοινώσει...

Φωνές από μια άλλη εποχή

Συνήθως τα βρίσκει κανείς παρκαρισμένα μπροστά από τη δυτική πλευρά του σταθμού του Σιντζούκου, απέναντι από το υπουργείο εξωτερικών στο Κασούμι-γκασέκι ή πέριξ του...

Το πράγμα που φοριέται

Αν και οι προσδοκίες των περισσότερων δυτικών που έρχονται για πρώτη φορά στην Ιαπωνία διαψεύδονται θεαματικά, υπάρχει τουλάχιστον μια που επαληθεύεται σχεδόν κάθε μέρα:...

Κορίου μπούντο: Ατέλειωτη ροή

Η άσκηση στις κλασσικές πολεμικές τέχνες, αυτές που αποκαλούνται «κορίου μπούντο» ή «κομπούντο» εμπεριέχει κάτι που προκαλεί βαθιά ικανοποίηση. Παρόλο που (ή ακριβώς επειδή)...

Μέσα στον κύκλο

Στο χάρτη, μοιάζει στριμωγμένο ανάμεσα στον ιστορικό κόμβο της γέφυρας Νιχόν-μπάσι και στην τάφρο που περιβάλλει τον κήπο των αυτοκρατορικών ανακτόρων∙  για τα δεδομένα...

Συνύπαρξη

Στον χώρο της υψηλής τεχνολογίας και ειδικά στο κομμάτι του που σχετίζεται με το ντιζάιν, θεωρείται κοινός τόπος ότι η δημοτικότητα των προϊόντων της...

Ένα τόξο και ένα άλογο

Ανάλογα ποια πηγή θέλει να πιστέψει κανείς, πρόκειται για την πιο παλιά πολεμική τέχνη της Ιαπωνίας∙ χρησιμοποιώ εδώ τη λέξη «πολεμική» κυριολεκτικά καθώς ως...