Σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη υπάρχουν χορευτικά συγκροτήματα ελληνικών παραδοσιακών χορών που ιδρύονται από Έλληνες μετανάστες για να διατηρούν την επαφή με την πατρίδα και τις ρίζες τους. Σε ολόκληρη την Ιαπωνία, υπάρχει ένα μόνο αμιγώς χορευτικό συγκρότημα ελληνικών παραδοσιακών χορών, το «Κέφι», το οποίο δεν ιδρύθηκε από Έλληνες, αλλά από μια Γιαπωνέζα που λατρεύει την Ελλάδα, την κυρία Ριέκο Κασιουάγκι. Για σχεδόν τρεις δεκαετίες η κυρία Κασιουάγκι προσφέρει αδιάλλειπτα στους Ιάπωνες την ευκαιρία να γνωρίσουν αλλά και να μάθουν παραδοσιακούς χορούς της Ελλάδας. Το περασμένο καλοκαίρι είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε ένα μάθημά της και να μας μιλήσει για το συγκρότημα και το προσωπικό της ταξίδι στους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς.
Συνέντευξη: Τζούνκο Ναγκάτα 永田 純子
Πότε ξεκίνησε το «Κέφι» τη δράση του;
Κάπου στο 1999. Αποφασίσαμε από τότε να ξεκινήσουμε δράσεις με το όνομα «Κέφι». Βρήκαμε χώρο στο Κέντρο Πρόνοιας της πόλης Ιρούμα και έτσι ξεκίνησε το πρόγραμμά μας με μία συνάντηση κάθε μήνα, όπως συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Όσον αφορά την αφορμή για το ξεκίνημα αυτό, θα ακουστεί κάπως παράξενο, αλλά κάποια στιγμή, μια γυναίκα μου μίλησε τυχαία στο τρένο. Μέχρι τότε, δίδασκα ελληνικούς χορούς σε ένα πανεπιστήμιο. Διάβαζα ένα βιβλίο για χορό και μια γυναίκα με ρώτησε «Είστε χορεύτρια;». Στην πραγματικότητα, αυτή η φωνή ανήκε σε μια δασκάλα κλασικού μπαλέτου. Εκείνη τη μέρα θα είχε παράσταση στο Κέντρο Τεχνών του Σιντζούκου, οπότε με προσκάλεσε και μου έδωσε ένα φυλλάδιο και οδηγίες. Η παράσταση ήταν το «Όνειρο θερινής νυκτός». Η δασκάλα έδειξε έντονο ενδιαφέρον και με ρώτησε «όταν αναφέρεστε σε ελληνικούς χορούς, για τι είδους χορούς μιλάμε;». Έτσι, παρόλο που όλο αυτό αφορούσε μια ενημέρωση για παράσταση κλασικού μπαλέτου, κατέληξε στο να γίνει η γυναίκα αυτή μέλος της ομάδας μας. Έδειξε ενδιαφέρον για τους ελληνικούς χορούς και μου ζήτησε να της διδάξω, όμως υπήρχε το πρόβλημα ότι τότε δίδασκα μόνο στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο, επειδή είδα έναν άνθρωπο που με τόσο ζήλο ήθελε να τον διδάξω, σκέφτηκα να δημιουργήσω μια τάξη εκτός πανεπιστημίου, ώστε να μπορώ να διδάσκω και έξω. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε τότε μαζί με συναδέλφους διδάσκοντες, με εκείνη τη δασκάλα και τέσσερις-πέντε φίλους.
Σήμερα πάνω από είκοσι χρόνια μετά, πόσους μαθητές έχετε;
Σήμερα, είναι περίπου τριάντα άτομα που φεύγουν και έρχονται. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν δύο άτομα που ήρθαν ξανά για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια. Υπήρχαν αρκετοί εργένηδες που προσπαθούσαν πολύ στην αρχή, αλλά μετά με γάμους, εγκυμοσύνες και την ανατροφή των παιδιών, έκαναν μια παύση. Αυτά τα δύο άτομα, αφότου μεγάλωσαν λίγο τα παιδιά και χαλάρωσαν οι συνθήκες, ήρθαν γιατί αποφάσισαν να ξεκινήσουν ξανά. Υπάρχουν διάφορα άτομα που κάνουν παύσεις σαν κι αυτές για μεγάλο διάστημα. Γι’ αυτό δεν υπάρχει η έννοια της παραίτησης. Αν πληρώσει κανείς τη συνδρομή συμμετοχής των πεντακοσίων γιεν μία φορά, νιώθει πλήρες μέλος. Υπάρχουν άνθρωποι που αν διακόψουν μια φορά σταματούν να έρχονται, αλλά υπάρχουν και άλλοι που έρχονται πολλές φορές και νιώθουν την ομαδικότητα. Ακόμα και τώρα, όταν συναντιόμαστε ή έστω όταν απλά βλεπόμαστε, υπάρχει αυξημένος ενθουσιασμός κι αυτό είναι ενδεικτικό της χαλαρότητας των συναντήσεών μας.
Το όνομα του συλλόγου σας είναι απλά «Κέφι».
Ακριβώς, το όνομα είναι «Κέφι». Κάθε φορά, νιώθουμε σαν να κάνουμε κάτι διασκεδαστικό, με κέφι.
Σε επιδείξεις χορεύετε φορώντας παραδοσιακές στολές. Αγοράσατε και φέρατε τις στολές αυτές από την Ελλάδα;
Ακριβώς, πήγαμε στην Ελλάδα και αγοράσαμε κάποιες στολές. Άλλες τις σχεδίασα με βάση αυτές που αγόρασα, προμηθεύτηκα παρόμοια υφάσματα και έκανα αντίγραφα. Ωστόσο, συνήθως οι ακριβές στολές, ή τουλάχιστον οι πιο αξιόλογες, είναι αγορασμένες από τον τόπο τους.
Ποιά ήταν η πορεία σας από τη στιγμή που ενδιαφερθήκατε για τους ελληνικούς χορούς, μέχρι να φτάσετε στο σημείο να τους διδάσκετε;
Από το πανεπιστήμιο ακόμα, μάθαινα διάφορους χορούς όπως παραδοσιακούς άλλων χωρών. Κάποια στιγμή, μια καθηγήτρια στο κολλέγιο Αογιάμα Γκακουίν στο οποίο φοιτούσα τότε, με προσκάλεσε να πάω στην Ελλάδα. Εκείνη την περίοδο, κάπως παρορμητικά, αποφάσισα να εστιάσω στο να μάθω τους χορούς κάποιας συγκεκριμένης χώρας, αντί γενικά χορούς από όλον τον κόσμο. Έτσι, επειδή μου είπαν «γιατί δεν πας στην Ελλάδα» τότε, σκέφτηκα να δοκιμάσω και αποφάσισα να πάω στον ένα μήνα των καλοκαιρινών διακοπών. Πήγαμε μαζί με την κυρία Ιτσίκο Τανάκα (σ.σ. ομότιμη καθηγήτρια του πανεπιστημίου Γκακουσουίν), αυθεντία στους ελληνικούς χορούς και πρώτος άνθρωπος που δίδαξε ελληνικούς χορούς στο πανεπιστήμιο. Μείναμε ένα μήνα οι τρεις μας εξερευνώντας, ενώ ταυτόχρονα γνωριζόμασταν. Τότε, κάτι μέσα μου μπήκε στη θέση του. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα, το κλίμα, ο χώρος των εκδηλώσεων κάπου στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα, σκέφτηκα ότι ίσως είναι αυτό που ήθελα να κάνω. Εξάλλου, ήταν θέλημα της μοίρας, οπότε θα μπορούσα να συνεχίσω λίγο ακόμη. Στο μεταξύ, ενώ σκεφτόμουν «ας ξαναπάμε και του χρόνου», για κάποιο λόγο ο χώρος σεμιναρίων είχε κλείσει. Αφού δε μπορούσα να πάω, πήγα στα μαθήματα της καθηγήτριας του Γκακουσουίν, μιας και είχα την ευκαιρία να κάνω ελληνικούς χορούς. Μαθήτευσα με τους υπόλοιπους μαθητές για ένα χρόνο. Αν και δεν ήταν σχετικό με την Ελλάδα, μελέτησα για ένα χρόνο τους χορούς που ερευνούσε η καθηγήτρια, ώσπου τελικά αυτή είπε ότι θα ήθελε να παραιτηθεί. Ψάχνοντας αντικαταστάτη, με ρώτησε αν θέλω να αναλάβω εγώ. Στα αλήθεια ήταν μοιραίο, και θα απαιτούσε αφοσίωση για την εμβάθυνση, αλλά αποδέχτηκα την προσφορά και έτσι βρίσκομαι εδώ που είμαι τώρα. Από τότε αποφάσισα να ειδικευτώ στον τομέα των ελληνικών χορών στο πανεπιστήμιο. Βέβαια, η καθηγήτρια Τανάκα έθεσε τους όρους της.
Στην Διεθνή Έκθεση Ικεμπάνα 2019 στο Τόκιο με τιμώμενη χώρα την Ελλάδα, παρουσία της Πριγκίπισσας Τακαμάντο.
Πόσες φορές έχετε επισκεφτεί την Ελλάδα, συμπεριλαμβανόμενες αυτές μαζί με άλλα μέλη του Κεφιού;
Λοιπόν, μόνο για τα μαθήματα παραδοσιακών χορών ξεπερνούν τις δέκα φορές. Με μέλη του Κεφιού πήγα άλλες πέντε-έξι φορές. Κάθε φορά έρχονται διαφορετικά άτομα. Ήταν φορές που προσκάλεσα τα μέλη του Κεφιού να κάνουμε μαθήματα μαζί, αλλά και φορές που απλά ήθελα να τους συστήσω την Ελλάδα, οπότε απλά ταξιδέψαμε για να γνωρίσουμε τη χώρα.
Φαντάζομαι ότι μέχρι τώρα έχετε πραγματοποιήσει δεκάδες παραστάσεις στην Ιαπωνία. Στην Ελλάδα έχετε εμφανιστεί;
Με το Κέφι έχουμε εμφανιστεί στην Ελλάδα μόνο μία φορά, το 2019, ακριβώς πριν την έλευση του κορονοϊού. Ήταν η περίοδος που τα μέλη μας είχαν εξοικειωθεί αρκετά με τους χορούς, διαθέταμε όλα τα κοστούμια και αντικείμενα που χρειάζονταν, γενικά όλα είχαν ετοιμαστεί. Στην παράσταση στην Ελλάδα τα κοστούμια ήταν υπέροχα, τα τραγούδια και τους χορούς τα είχαμε διαλέξει ώστε να είναι δημοφιλή στους ντόπιους, οπότε λάβαμε θερμό χειροκρότημα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την παράσταση, ήταν στην Αθήνα στο Μέγαρο Μουσικής στο πλαίσιο της Ιαπωνικής Εβδομάδας (Japan Week).
Τώρα που η δύσκολη περίοδος του κορονοϊού έχει περάσει, σίγουρα θα θέλατε να κάνετε άλλη μια παράσταση στην Ελλάδα.
Θα το θέλαμε, αν υπάρξει ευκαιρία, επειδή αυτή η εμπειρία θα μείνει αξέχαστη στους συμμετέχοντες. Γι’ αυτό, αν υπάρξει κάτι, είναι μια πρόκληση που θα θέλαμε να δοκιμάσουμε ξανά.
Του χρόνου, το 2024, θα είναι Έτος Πολιτισμού-Τουρισμού Ελλάδος-Ιαπωνίας, με αρκετά δρώμενα. Με την ευκαιρία αυτή, πιστεύω ότι οπωσδήποτε το Κέφι θα μπορούσε να συμμετάσχει.
Βεβαίως, θα είναι μια σπουδαία ευκαιρία για τις δύο χώρες με πολλές δράσεις.
Όσον αφορά εσάς, ποιοί είναι οι αγαπημένοι σας χοροί;
Λοιπόν, είναι λίγο αξιοπερίεργο, αλλά όσο κι αν αλλάζω, οι αγαπημένοι μου δεν έχουν αλλάξει. Είναι οι χοροί της Κρήτης.
Γιατί σας αρέσουν περισσότερο;
Οι ρυθμοί της Κρήτης είναι διαφορετικοί από άλλες περιοχές και νησιά. Με τον ρυθμό αυτό στο σώμα μου, δεν μπορώ να το εξηγήσω, ένιωθα σαν να βρίσκομαι στην αρχαιότητα, όχι στο σήμερα. Έπειτα, οι χοροί της Κρήτης είναι οι χοροί που χόρεψα περισσότερο χέρι χέρι με τους Έλληνες. Έχω βρεθεί πάνω από πέντε-έξι φορές σε καλοκαιρινά πανηγύρια σε χωριά της Κρήτης. Αυτή η εμπειρία να χορεύεις με άλλους 200 χωριανούς σύμφωνα με τα έθιμα του χωριού, παραμένει ακόμη μέσα στο σώμα μου, δεν μπορώ να την ξεχάσω.
Έτσι όπως το περιγράφετε, είναι σαν να σας «καλεί», έτσι δεν είναι;
Έτσι είναι. Είναι λίγο διαφορετικό από το να σου αρέσει, να είσαι καλός, να είσαι ταλαντούχος, ή απλά να νιώθεις χαρούμενος όταν χορεύεις. Είναι σαν να ζεις σε έναν κόσμο με ενσυναίσθηση, χωρίς δυσάρεστα συναισθήματα. Μέσω του χορού, χέρι με χέρι, με το ρυθμό και τη σύγχρονη κίνηση των σωμάτων, είναι τέτοια η ενσυναίσθηση και η αντίληψη, που δύσκολα τη βρίσκεις αλλού.
Επίσης, σε τέτοιες συγκυρίες, θα υπάρχει κάποιος τοπικός παραδοσιακός χορός ή κάποιος χορευτικός σύλλογος. Ήρθα σε επαφή με έναν χορευτικό σύλλογο και αλληλεπιδράσαμε μετά την παράσταση. Παρουσιάσαμε και εμείς έναν χορό στην παράσταση, και έπειτα κάναμε μαθήματα μαζί, όπως κάνουμε τώρα. Όταν πας στην Ελλάδα, μπορείς να έρθεις σε επαφή με ανθρώπους έτσι απλά, και αυτό είναι που το κάνει τόσο ελκυστικό.
Στην Ιαπωνία, μάλλον θα έρχονται σε εσάς άνθρωποι που τους αρέσουν ήδη οι ελληνικοί χοροί;
Το επίπεδο γνώσης είναι ακόμη χαμηλό, δυστυχώς οι περισσότεροι έχουν την εντύπωση ότι είναι σαν το χορό της κοιλιάς. Σκοπός μου ήταν να διαδώσω τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς και προέκυψε η αφορμή εξαιτίας της δασκάλας κλασικού μπαλέτου που με προσέγγισε τότε. Θέλω να κάνω περισσότερους ανθρώπους να καταλάβουν τους χορούς και να αυξήσω τον αριθμό των ανθρώπων που ενδιαφέρονται γι’ αυτούς. Απ’ αυτή την άποψη, κάνω δράσεις σχετικές με επιδείξεις και εθελοντισμό. Για παράδειγμα στο γηροκομείο όπου είμαι εθελόντρια, μου ζήτησαν να αναλάβω το καλοκαιρινό φεστιβάλ για 40 λεπτά. Κάναμε λίγες πρόβες, μάλιστα φορώντας στολές. Κάνουμε εξάσκηση στην πόλη Τσόφου χρησιμοποιώντας δημόσια κτίρια, οπότε σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να επιστρέψω κάτι στην τοπική κοινωνία με αυτόν τον τρόπο. Θα είναι μια παράσταση σαν κάθε άλλη, με τις στολές και τα όλα της. Παρόλο που είναι ένα γηροκομείο, θα το κάνουμε σαν να είναι επαγγελματική σκηνή.
Αυτήν την περίοδο, εκτός από τα μαθήματα με το Κέφι μια φορά το μήνα, έχετε την ευκαιρία να διδάσκετε κάπου αλλού;
Δυστυχώς όχι. Επειδή υπάρχουν άτομα που έρχονται από μακριά, η αρχική μου ιδέα ήταν να στήσουν δικές τους ομάδες σαν το Κέφι στις περιοχές τους, όταν θα είχαν εκπαιδευτεί σε ικανοποιητικό βαθμό. Έτσι, θα μπορούσαμε να αλληλεπιδρούμε από καιρό σε καιρό και να δουλεύουμε παρέα. Η επιθυμία μου ήταν να μπορέσει να διαδοθεί έτσι. Δυστυχώς όμως, αν βγεις από δω, δεν υπάρχουν άτομα να διδάξουν και να φτιάξουν ομάδες. Είναι η αγωνία μου, όχι μάλλον δεν θα το έλεγα αγωνία, αλλά κάπως, κρίμα, νιώθω ότι εγώ δεν είμαι αρκετά δυνατή. Αυτό είναι το μόνο πράγμα για το οποίο δεν είμαι ικανοποιημένη.
Όσον αφορά την ενημέρωση για τις δράσεις του Κεφιού, προτιμάτε την ιστοσελίδα, παρόλο που υπάρχουν άλλες σύγχρονες μέθοδοι όπως το Twitter (Χ) και το Instagram.
Εγώ η ίδια δεν μπορώ να κάνω πολλά, οπότε έχω αναλάβει μόνο την ιστοσελίδα. Όμως, πρέπει να επικοινωνούμε περισσότερο προκειμένου να καταλάβει ο κόσμος. Δεν μπορούμε να περιμένουμε, πρέπει εμείς να κάνουμε το πρώτο βήμα. Επίσης, όποια και αν είναι η ανταπόκριση, πρέπει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε, ακόμα κι αν καταλήξει σε αποτυχία.
Για πότε είναι προγραμματισμένη η επόμενή σας παράσταση;
Κάθε χρόνο υπάρχει μια εκδήλωση στο Πολιτιστικό Κέντρο του Σιντζούκου με το όνομα «Διεθνής πόλη Σιντζούκου – Φεστιβάλ χορού», όπου παρουσιάζονται χοροί απ’ όλον τον κόσμο. Κάναμε κάθε χρόνο επίδειξη εκεί, όμως φέτος το φεστιβάλ ακυρώθηκε λόγω ανακαίνισης (σ.σ. ο χώρος θα παραμείνει κλειστός λόγω ανακαίνισης στο διάστημα 01/11/2023 έως 30/09/2025 σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό). Είναι κάπως ανορθόδοξο, αλλά έχει πάνω από ένα χρόνο τώρα, όπου κάθε μήνα έχουμε μια πρόταση για επίδειξη από το ξενοδοχείο Νισικάν στο Μάνζα-Όνσεν (σ.σ. στο νομό Γκούνμα). Είναι ένα πανδοχείο σε μεγάλο υψόμετρο και δεν υπάρχει τίποτα τριγύρω, οπότε κάνουν κάθε μέρα για σαράντα λεπτά το βράδυ ένα «Πολιτισμικό Λάιβ». Η εκδήλωση είναι από τις 8μ.μ. για σαράντα λεπτά και οι μουσικές είναι συνήθως τύπου τζαζ. Όμως μια φορά το μήνα, κάνει επίδειξη το Κέφι. Φυσικά, σε αυτά τα σαράντα λεπτά χορεύουμε, αλλά κάνουμε και μια παρουσίαση. Όσοι δείχνουν ενδιαφέρον μπορούν να μαζευτούν στην πίστα, η οποία συνήθως γεμίζει, επειδή δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να κάνει κανείς εκεί. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που πάνε σε αυτά τα μέρη έχουν κάποιου είδους ασθένεια και θέλουν να αναρρώσουν. Οπότε, όταν βρίσκονται εκεί νιώθουν καλύτερα, η ασθένειά τους βελτιώνεται. Οι παραστάσεις αυτές είναι τελείως διαφορετικές απ’ ό,τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα, γιατί μπορούμε να ακούσουμε την πραγματική φωνή αυτών των επισκεπτών. Ακόμα και οι καρέκλες είναι κοντά, δίνει μια αίσθηση ενότητας. Η ιδέα που έχω είναι να το κάνουμε μια συνάντηση του Κεφιού, να γεμίσουμε ολόκληρο τον χώρο με αληθινό κέφι, όχι απλά να παρουσιάσουμε κάτι. Είναι ένα συναίσθημα που δεν έχω νιώσει μέχρι τώρα. Ως τώρα, οι επιδείξεις μας ήταν του στυλ «Είμαστε οι Κέφι, δείτε μας, μπορούμε να χορέψουμε έτσι». Όλο αυτό ξεκίνησε πριν ένα χρόνο, και ακόμη νιώθω αυτό το συναίσθημα κάθε μα κάθε φορά. Όποτε συμβαίνει αυτό, η διάθεση αλλάζει, η επίδειξη γίνεται διασκεδαστική και νιώθεις ότι σε ανταμείβει. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι «οι ελληνικοί χοροί είναι έτσι» ή ίσως επειδή έχω επίγνωση του τι σημαίνει το όνομα Κέφι. Όταν κρατάς τα χέρια με τον διπλανό στην αίθουσα, όταν πιάνεσαι ώμο με ώμο, αυτό είναι ο ελληνικός χορός, έχει ένα είδος δύναμης, μια ενέργεια, ήξερες ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα; Επειδή δεν έχω κάνει χορούς από άλλες χώρες, δεν ξέρω αν αυτό ισχύει και για άλλους χορούς. Όμως στους ελληνικούς χορούς, όσο περισσότερο ασχολείσαι με το δεύτερο μισό, τόσο περισσότερο μπερδεύονται αυτοί που είναι στο πρώτο μισό. Δεν τα έχουν ακούσει ποτέ, και τα βήματα είναι μια συνεχής επανάληψη. Αναρωτήθηκα αν θα πάει έτσι για σαράντα λεπτά, όμως έχει διαφορά. Αλήθεια, συγγνώμη προς την Ελλάδα, στην αρχή ήμουν αγχωμένη για το πώς θα φανεί. Πώς θα το παρουσιάσουμε; Είχα αγχωθεί πολύ για το πώς θα πάνε αυτά τα σαράντα λεπτά, πότε θα ήταν σημαντικές στιγμές και οι κορυφώσεις; Τελικά, εκείνη την ώρα, οι χορευτές από το δεύτερο μισό άρχισαν να ενθουσιάζονται, και η άλλη μεριά ακολούθησε επίσης. Όταν το δεύτερο μισό αρχίσει να κουράζεται, θα δεχτούν υποστήριξη και θα ανέβουν ξανά ακόμα περισσότερο. Αυτό έμαθα στα «Πολιτισμικά Λάιβ» του Μάνζα-Όνσεν. Γι’ αυτό νιώθω ότι μαθαίνω πολλά πράγματα από δραστηριότητες σαν αυτές.
Τελειώνοντας, έχετε κάποιο μήνυμα για τους ανθρώπους στην Ελλάδα;
Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ, πολύ, την Ελλάδα. Πράγματι, έχει τόσο εξαίσιο πολιτισμό, τραγούδια, χορούς, παραδοσιακές στολές. Ακόμη και η στάση του σώματος όταν χορεύεις, οι καλόκαρδοι άνθρωποι, η ζεστή καρδιά. Αυτό το έμαθα στην Ελλάδα, τόσες φορές που πήγα. Ευχαριστώ γι’ αυτό. Βέβαια, όσον αφορά την Ελλάδα, την ίδια την χώρα, αντιλήφθηκα ότι εμείς οι Ιάπωνες, εγώ η ίδια, μπορούμε να γίνουμε αποδεκτοί στους χορούς, να μπούμε μέσα στον κύκλο και να γίνουμε ένα. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Είναι παράξενο, αλλά όταν πηγαίνω στην Ελλάδα γίνομαι χαμογελαστή γεμάτη ενέργεια, νιώθω πιο γενναιόδωρη απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι στους άλλους, πιο ευγενική. Βγάζει κάτι τέτοιο η Ελλάδα. Γι’ αυτό νομίζω ότι οι άνθρωποι ονειρεύονται το Αιγαίο, αυτή την υπέροχη θάλασσα, τις πόλεις και το φαγητό. Εκτός των άλλων, υποδέχονται καλά τους επισκέπτες. Αυτό έχω καταλάβει, οπότε γι’ αυτό ευχαριστώ.
Σας ευχαριστούμε πολύ. Ευχόμαστε του χρόνου να έχετε την ευκαιρία να δώσετε παραστάσεις και μπροστά στο κοινό στην Ελλάδα.
Και ένα βίντεο από παράσταση
Ο ιστότοπος του χορευτικού συγκροτήματος ΚΕΦΙ