Έπειτα από τρία χρόνια αναμονής λόγω της πανδημίας, φέτος έτρεξαν στον Μαραθώνιο του Τόκιο (Κυριακή 5 Μαρτίου) και οι ερασιτέχνες δρομείς. Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με κάποιους από τους Έλληνες δρομείς – συνολικά έτρεξαν 13 άνδρες και 1 γυναίκα – και τους ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκαν μαζί μας τις εντυπώσεις τους από τη συμμετοχή τους αλλά και από την Ιαπωνία!
Ο πρώτος Μαραθώνιος του Μάνου Κελαϊδίτη ήταν ο Μαραθώνιος της Αθήνας. Στο Τόκιο έφθασε πιο κοντά στο στόχο του, που είναι ο τερματισμός και στους 6 μαραθώνιους της σειράς Αbbot World Marathon Majors. Ήδη είχε τρέξει στο Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο και απομένει η Βοστώνη!
Έμαθα για τους 6 Abbot World Marathon Majors το 2015, λίγο αφότου ξεκίνησα να τρέχω. Τότε σκεφτόμουν με δέος το να τρέξω στις έξι αυτές πόλεις ανά τον κόσμο, και ιδιαίτερα το Τόκιο, τον πιο απομακρυσμένο προορισμό. Ωστόσο ήταν ένα όνειρο που σκόπευα να κάνω πραγματικότητα, και αφού έτρεξα τον πρώτο μαραθώνιο μου τον Μαραθώνιο της Αθήνας, το έβαλα μπροστά με στόχο έναν μαραθώνιο κάθε χρόνο. Το σχέδιο πήγε σχετικά καλά και έτσι φέτος, στις 5 Μαρτίου, βρέθηκα στην αφετηρία του Μαραθώνιου του Τόκιο.
Έχοντας πλέον γυρίσει πίσω, ο απολογισμός μου βρίσκει μια πολύ καλή διοργάνωση, που όμως μπορεί να βελτιωθεί σε μερικά σημεία. Τα πρώτα εύσημα πρέπει να πάνε στους εθελοντές οι οποίοι παρείχαν εξαιρετική βοήθεια και καθοδήγηση σε κάθε σημείο, από την πρόσβαση στο σημείο εκκίνησης, μέχρι την παράδοση των προσωπικών αντικειμένων. Η τροφοδοσία σε όλη τη διαδρομή ήταν εξαιρετική, οργανωμένη σε πολλαπλά τραπέζια ανάλογα με τον αριθμό του δρομέα, ώστε να μην δημιουργείται συμφόρεση. Η διαδρομή έχει την ιδιαιτερότητα ότι δεν είναι κυκλική αλλά αποτελείται από διάφορα τμήματα κατά τα οποία τρέχει κανείς στην μια μεριά της λεωφόρου, κάνει u-turn και μετά τρέχει στην ανάποδη κατεύθυνση. Προσωπικά δεν μου αρέσει αυτό πολύ, ιδιαίτερα στο τελευταίο κομμάτι όπου είσαι στο 34ο χλμ. και βλέπεις στο άλλο ρεύμα τους δρομείς στο 41ο, έτοιμους να τερματίσουν. Κάτι άλλο που πρόσεξα ήταν ότι εκτός από ένα σημείο, οι τουαλέτες ήταν αρκετά έξω από τη διαδρομή, ιδιαίτερα μια ταμπέλα έδειχνε τουαλέτες στα 2km απόσταση. Κάτι τέτοιο είναι απαγορευτικό για έναν δρομέα, οπότε θα πρέπει να βρεθεί μια λύση για αυτό. Πολύ μακριά από τον τερματισμό ήταν και ο χώρος παράδοσης των προσωπικών ειδών. Μου φάνηκε αιώνας να φτάσω με τα πονεμένα μου πόδια, και γι’ αυτό θα πρέπει να βρεθεί μια καλύτερη λύση στο μέλλον. Οι θεατές ήταν παρόντες σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, και ενώ η ενέργεια τους δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή από τους θεατές στη Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο, ήταν ευχάριστο να παρατηρεί κανείς τη διαφορετική κουλτούρα στις εκδηλώσεις τους.
Εν κατακλείδι, πέρα από την μικρή μου γκρίνια, η συνολική εμπειρία, σε συνδυασμό με λίγες επιπρόσθετες μέρες παραμονής στο Τόκιο, θα μου μείνει αξέχαστη. Δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω μακρύτερα μέσα στην Ιαπωνία, οπότε ένα δεύτερο ταξίδι μελλοντικά, θεωρείται απαραίτητο!
Ευχαριστώ πολύ!
Μάνος Κελαϊδίτης
