Για όποιον έχει ζήσει, όπως εγώ, τις ελληνικές προεκλογικές εκστρατείες των δεκαετιών 1970-1980, της εποχής του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, των τεράστιων συγκεντρώσεων στην Πλατεία Συντάγματος, των πλαστικών σημαιών και των χιλιάδων γιγαντοαφισών σε όλη τη χώρα, η προεκλογική περίοδος στην Ιαπωνία μοιάζει σχεδόν αφύσικη: αν εξαιρέσει κανείς τα φορτηγάκια των υποψηφίων με τα μεγάφωνά τους που ταράζουν περιστασιακά την ησυχία και τις στάσεις τους για ομιλίες λίγων λεπτών κοντά στους σταθμούς-κέντρα της κάθε γειτονιάς, είναι πολύ πιθανό ο περιστασιακός επισκέπτης να μην καταλάβει καν ότι η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Και ακόμα και αν το καταλάβει, πιθανότατα δε θα καταλάβει πώς λειτουργεί το σύστημα εκλογής των βουλευτών στη, σχεδιασμένη κατά το βρετανικό σύστημα ιαπωνική Δίαιτα με τις δύο βουλές της.
Όπως σχεδόν όλα τα πράγματα στην Ιαπωνία, το πολιτικό σύστημα διαμορφώθηκε την περίοδο του μεγάλου μεταρρυθμιστή αυτοκράτορα Μέιτζι∙ το σύστημα βασίστηκε στα δυτικά πρότυπα αλλά στον σχεδόν ενάμιση αιώνα που μεσολάβησε, τροποποιήθηκε δεκάδες φορές ώστε να αντανακλά τις αλλαγές της κοινωνίας, τις μετακινήσεις πληθυσμών από την ύπαιθρο στις πόλεις και τις μεταβολές που επηρεάζονται από την παγκόσμια πολιτική. Παράλληλα, και σε ό,τι αφορά τις προεκλογικές εκστρατείες, οι νόμοι καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να υπάρχει ισορροπία μεταξύ μεγάλων και μικρών κομμάτων, μεταξύ πλούσιων και λιγότερο πλούσιων υποψηφίων και μεταξύ ενημέρωσης και προπαγάνδας: περιορισμένος χρόνος των κομμάτων στην τηλεόραση, μέχρι φέτος απαγόρευση της χρήσης του Ίντερνετ για τις εκστρατείες, πλήρης αποστασιοποίηση των ανηλίκων (δηλαδή των κάτω των 20) από κάθε πολιτική δραστηριότητα, αφισοκολλήσεις μόνο μικρών αφισών μόνο σε συγκεκριμένα σημεία κ.α.
Επειδή η ανθρώπινη φύση είναι όπως είναι, όλα αυτά δεν έχουν την αποτελεσματικότητα που θα ήθελαν οι εμπνευστές τους: το σύστημα εκλογής και κατανομής των εδρών είναι απίστευτα περίπλοκο, οι πολίτες καλούνται αμέσως μόλις ενηλικιωθούν να επιδείξουν πολιτική βούληση και ωριμότητα χωρίς να έχουν εκπαιδευθεί γι αυτό, η πολιτική σκηνή της χώρας είναι από τις πιο διεφθαρμένες του αναπτυγμένου κόσμου (ο μέσος όρος θητείας των ιαπώνων πρωθυπουργών είναι περίπου ένας χρόνος), οι δημοφιλέστεροι πολιτικοί είναι, συχνά, οι πιο αμφιλεγόμενοι (ο τέως κυβερνήτης του Τόκιο, Ισιχάρα Σίνταρο, ο δήμαρχος της Οσάκα, Χασιμότο Τόρου και ο «σκιώδης σογκούν» Οζάουα Ιτσίρο είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα) ενώ και μόνο το γεγονός ότι η Ιαπωνία κυβερνάται επί πάνω από μισό αιώνα από το ίδιο κόμμα δείχνει βαθιά πολιτικά ελλείμματα∙ ότι η κοινωνία εξακολουθεί να λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά είναι μάλλον απόδειξη ότι οι ιάπωνες απλώς αγνοούν τους πολιτικούς και κάνουν αυτό που ξέρουν ότι πρέπει να γίνει.
