Δύο χρόνια

Φωτογραφία © Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης

Το σκέφτηκα πολύ αν θα γράψω κάτι με αφορμή τη σημερινή επέτειο. Πρώτον, επειδή θεωρώ ότι είναι άδικο αυτό που κάνουν τα περισσότερα ξένα ΜΜΕ τα τελευταία δύο χρόνια, να ταυτίζουν δηλαδή την Ιαπωνία με την καταστροφή στο Τοχόκου και, κυρίως, με το ατύχημα στο εργοστάσιο της TEPCO στη Φουκουσίμα –στην πρώτη περίπτωση με τη γνωστή (και συχνά κροκοδείλια) θλίψη αυτών που δε βιώνουν μια συμφορά προς αυτούς που τη βιώνουν και στη δεύτερη με ένα συγκεκαλυμμένο αυστηρό κούνημα του δαχτύλου προς τους «υπεύθυνους» για το γεγονός. Και δεύτερον, επειδή η ημέρα εκείνη παραμένει τόσο ζωντανή σχεδόν σε κάθε διάσταση της ιαπωνικής ζωής που από κάποιο σημείο και πέρα παύεις να την προσέχεις∙ μ’ άλλα λόγια, η αίσθηση που έχω αποκομίσει προσωπικά είναι ότι ο απόηχος αυτού που έγινε πριν από δύο χρόνια δεν έχει σβήσει ώστε η σημερινή μέρα να είναι όντως «επέτειος».

Όπως έγραψα και σε ένα από τα πρώτα μου γράμματα, τo «Κουράγιο Ιαπωνία», η 11η Μαρτίου του 2011 έχει συνδεθεί με αμέτρητες εκδηλώσεις των ιαπώνων, μεγάλες και μικρές, σημαντικές και ασήμαντες. Οι εικόνες τόσο από την ίδια την ημέρα όσο και από την πραγματικότητα που άφησε πίσω της αναπαράγονται διαρκώς, κάποτε και με αισθησιακή διάθεση (οι ιάπωνες δεν είναι άτρωτοι στον κιτρινισμό), αλλά συνήθως προκειμένου να προαχθεί η διάθεση για αλληλεγγύη προς τους ανθρώπους που ζουν στις περιοχές που πλήγηκαν και η επούλωση του τραύματος που άφησε σε ολόκληρη τη χώρα. Και με κάθε αναφορά, λεκτική  η οπτική, υπάρχει η σιωπηλή υπενθύμιση ότι αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα στο Τοχόκου πιθανότατα θα γίνει αύριο στο Τόκιο, στο Χοκάιντο ή στο Κιούσου –και να είναι ακόμα χειρότερο.

Από την άλλη, αισθάνομαι κάπως περίεργα να μην αναφερθώ καθόλου στην ημέρα: ξέρω ότι στο Τοχόκου οι σειρήνες θα ηχήσουν στις 2:46 και ότι χιλιάδες άνθρωποι, τόσο εκεί όσο και σε όλη τη χώρα θα σταθούν για λίγο σε ένα ναό, θα ρίξουν μερικά κέρματα στο παγκάρι και θα κάνουν μια ευχή ή μια προσευχή για αυτούς που πήρε μαζί του το μαύρο κύμα αλλά και για τον εαυτό τους, ελπίζοντας ότι την ημέρα που το κύμα θα ξανάρθει θα βρίσκονται αρκετά μακριά. Όλοι θα θυμηθούν πού βρίσκονταν εκείνη την ημέρα, εκείνη τη στιγμή και όλοι θα αισθανθούν ένα ρίγος μισό χαράς που δε βρέθηκαν εκεί και μισό ενοχής που κάποιοι άλλοι βρέθηκαν. Και ύστερα θα συνεχίσουν την ημέρα τους –αν υπάρχει κάτι που διδάσκει ο τόπος αυτός είναι ότι το μόνο πράγμα που μένει σταθερό είναι η δύναμη να συνεχίζεις.

ENGLISH

Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει συνεργαστεί με πλειάδα εφημερίδων, περιοδικών (τόσο του γενικού όσο και του ειδικού τύπου) και εκδοτικών οίκων και με ειδίκευση στο Ίντερνετ, τις πολεμικές τέχνες και την Ιαπωνία όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Από το 2012 μέχρι το 2016 έγραφε την εβδομαδιαία στήλη στο GreeceJapan.com "Γράμματα από έναν αιωρούμενο κόσμο" και το 2020 κυκλοφόρησε το ομότιτλο βιβλίο του. Περισσότερα στη συνέντευξη που είχε δώσει στο GreeceJapan.com.

Η αναδημοσίευση περιεχομένου του GreeceJapan.com (φωτογραφιών, κειμένου, γραφικών) δεν επιτρέπεται χωρίς την εκ των προτέρων έγγραφη άδεια του GreeceJapan.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Πρόσφατα