Και ενώ οι γλωσσολόγοι εξακολουθούν να ερίζουν σχετικά με το αν οι Ινουίτ (αυτοί που μέχρι πριν από μερικά χρόνια αποκαλούσαμε «Εσκιμώους») έχουν ή δεν έχουν 50 διαφορετικές λέξεις για το «χιόνι», όσοι αποπειραθούν να μάθουν ιαπωνικά θα συνειδητοποιήσουν το πολύ λιγότερο διαφημισμένο γεγονός ότι η συγκεκριμένη γλώσσα έχει αρκετές δεκάδες λέξεις για τη «βροχή». Όσοι δε επισκεφθούν τη χώρα και μείνουν για τουλάχιστον δυο-τρεις εβδομάδες, θα καταλάβουν και γιατί συμβαίνει αυτό: δεν υπάρχει καμία περίοδος, καμίας εποχής που να μη βρέχει –λιγότερο ή περισσότερο, για μερικά λεπτά ή για δύο συνεχόμενα εικοσιτετράωρα, με ψιχάλες ανεπαίσθητες σαν σπρέι ή με σταγόνες μεγάλες σαν πιάτα του καφέ. Το σχόλιο κάποιων υπερβολικών εκπατρισμένων, ότι η Ιαπωνία δεν έχει τέσσερις εποχές αλλά μια, τη βροχερή, ακούγεται κάπως κακοπροαίρετο –και συνήθως είναι- όμως δεν απέχει τόσο από την πραγματικότητα.
Όχι ότι το κλίμα της Ιαπωνίας είναι ενιαίο –η χώρα είναι αρκετά μεγάλη ώστε να έχει έξι κλιματολογικές ζώνες που ποικίλλουν από το υγρό ηπειρωτικό στο Χοκάιντο, ανάλογο με το κλίμα της κεντρικής Ευρώπης ως το υποτροπικό στην Οκινάουα που μοιάζει με το κλίμα του Μεξικού, της Ινδίας και σχεδόν όλης της Αφρικής. Αν δε συνυπολογίσει κανείς τις ιδιαιτερότητες που προσθέτει η μικρή απόσταση από την Ασία, τα ατέλειωτα βουνά που θυμίζουν τα Χάιλαντς της Σκωτίας τα δύο μεγάλα ρεύματα Κουροσίο και Ογιασίο, ο μουσώνας στις αρχές του καλοκαιριού και οι τυφώνες στο τέλος του και μέχρι και τα μέσα του φθινοπώρου, ο καιρός γίνεται αρκετά περίπλοκος ώστε να προσφέρει αμέτρητες ευκαιρίες για ανώδυνη καθημερινή ψιλοκουβέντα. Όμως αν υπάρχει ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό μέσα σ’ όλες αυτές τις μετεωρολογικές παραλλαγές, αυτό είναι η πανταχού παρούσα βροχή.
Στον αγώνα εναντίον της, οι Ιάπωνες δοκιμάζουν τις οργανωτικές τους ικανότητες: ομπρέλες και αδιάβροχα κάθε είδους πουλιούνται παντού και πάντοτε, όταν βρέχει τα καταστήματα καλύπτουν τις –κατά κανόνα χάρτινες- σακούλες τους με ειδικά πλαστικά καλύμματα (χαριτωμένη λεπτομέρεια: για να καταλάβουν πελάτες και υπάλληλοι, ειδικά των πολυκαταστημάτων, ότι άρχισε να βρέχει, η διεύθυνση βάζει διακριτικά στα μεγάφωνα το «Singing in the rain»), στις εισόδους δημοσίων κτηρίων και μαγαζιών εμφανίζονται ειδικές συσκευές που τυλίγουν τις βρεγμένες ομπρέλες του κοινού με στενόμακρες πλαστικές θήκες ώστε να μη στάζουν, σημεία για να ακουμπήσει κανείς την ομπρέλα του υπάρχουν ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία, καφέ και εστιατόρια διαθέτουν πετσέτες για τους μουσκεμένους πελάτες και τα σότεν-γκάι (商店街), οι εμπορικοί δρόμοι, συχνά έχουν στεγασμένα πεζοδρόμια. Και παρότι τίποτα από αυτά δε σταματάει τη βροχή, έχεις τουλάχιστον την αίσθηση –ή, έστω, την ψευδαίσθηση- ότι η κατάσταση είναι κάπως πιο υποφερτή.
