Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο την πρώτη φορά που μπήκα σε ένα μαγαζί πατσίνκο δεν ήταν οι σειρές των απορροφημένων παικτών που έμοιαζαν να είναι κομμάτι των μηχανών με το δεξί τους χέρι σταθερά καρφωμένο στο στρογγυλό κουμπί χειρισμού του παιχνιδιού. Ούτε τα έντονα χρώματα και τα φώτα στα ταμπλό των μηχανών –αν μείνει κανείς στην Ιαπωνία αρκετά αποκτάει ανοσία στα φωτιστικά και χρωματικά ερεθίσματα λόγω του πλήθους τους. Αυτό που με σόκαρε ήταν ο θόρυβος: ήταν η πρώτη φορά που η έκφραση «ηχητικό τείχος» αποκτούσε πλήρες νόημα στο νου μου (για την ακρίβεια η δεύτερη αν συνυπολογίσω τη συναυλία των Motörhead πριν από σχεδόν 30 χρόνια στο γήπεδο του Σπόρτινγκ) καθώς το συνδυασμένο ηχητικό αποτέλεσμα επιβαλλόταν σε όλες τις αισθήσεις. Προφανώς μόνο τις δικές μου καθώς τόσο οι παίκτες όσο και οι, χαμογελαστοί φυσικά, υπάλληλοι του μαγαζιού δεν έδειχναν να πτοούνται ιδιαίτερα.
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι παίκτες του πατσίνκο αντέχουν να κάθονται με τις ώρες μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον. Ίσως γιατί ποτέ δεν αισθάνθηκα ιδιαίτερη έλξη για τον τζόγο και όσο και αν η ιαπωνική κοινωνία θέλει να κρατάει τα προσχήματα, το πατσίνκο είναι τζόγος: οι παίκτες κερδίζουν τις ασημένιες μπίλιες των μηχανών, τις ανταλλάσσουν με βραβεία στο γραφείο του μαγαζιού και στη συνέχεια πηγαίνουν τα βραβεία σε ένα μικρό, διακριτικό γραφειάκι έξω από το μαγαζί και τα ανταλλάσσουν με μετρητά (παρότι όλοι ξέρουν τη διαδικασία, η φαινομενική διάκριση του δεύτερου γραφείου από το μαγαζί αρκεί για να καλυφθεί το γράμμα του νόμου που θέλει τις μπάλες-μάρκες να μην μπορούν να ανταλλαχθούν με χρήματα μέσα στο μαγαζί-καζίνο). Όμως πολλοί από αυτούς μπαίνουν στο μαγαζί το πρωί (κάνοντας ουρά πριν ακόμα ανοίξει) και φεύγουν το βράδυ, την ώρα που κλείνει –και τα πατσίνκο κλείνουν αργά.
Ίσως να έχω επηρεαστεί από όλα όσα έχω διαβάσει κατά καιρούς περί του τζόγου και περί της επίδρασής του στους παίκτες-εξαρτημένους όμως κάθε φορά που περνάω έξω από ένα πατσίνκο (ειδικά αν βρίσκεται κάπου στην επαρχία) ή κάθε φορά που βλέπω έξω από μια οικοδομή τις πινακίδες των κατασκευαστών να ενημερώνουν ότι το κτήριο που κατασκευάζεται θα είναι ένας ακόμα ναός της μικρής ασημένιας μπίλιας αισθάνομαι κάπως περίεργα. Αν και έχω αποδεχτεί πλήρως το γεγονός ότι η Ιαπωνία δεν είναι η χώρα που ονειρευόμουν μικρός –για την ακρίβεια χαίρομαι που δεν είναι!- η εικόνα των αμίλητων ανθρώπων βυθισμένων στη θάλασσα του θορύβου και με τα φώτα νέον να αντανακλούν στα πρόσωπά τους, είναι καταθλιπτική από μόνη της και επιβεβαιώνει όλα εκείνα τα στερεότυπα περί των παθογενειών της σύγχρονης ιαπωνικής κοινωνίας. Από την άλλη, όλα τα στερεότυπα έχουν κάποιο αντίκρισμα –στην κρίση καθενός επαφίεται πόσο απόλυτο θα το θεωρήσει.
