Είχε όλα τα στοιχεία για να γίνει ένα εξαιρετικό δράμα: σαμουράι (ο Οΐσι Κουρανοσούκε και οι άλλοι 46 ακόλουθοι του φεουδάρχη του Άκο, στο σημερινό νομό Χιόγκο), αριστοκράτες (ο φεουδάρχης από το Άκο, Ασάνο Ναγκανόρι Τακούμι νο Κάμι, και ο αξιωματούχος στην αυλή του σογκούν, Κίρα Γιοσιχίσα), εντυπωσιακό σκηνικό (το κάστρο του σογκούν, η κατοικία του Κίρα, ο ναός Σενγκάκουτζι), τιμή (η προσβολή στον Ασάνο από τον Κίρα και ο τραυματισμός του δεύτερου από τον πρώτο), τιμωρία (η καταδίκη του Ασάνο σε σεπούκου/αυτοκτονία για την επίθεση), αφοσίωση (η απόφαση των 47 να πάρουν εκδίκηση για τον Ασάνο), υπομονή και επιμονή (ο χρόνος σχεδιασμού και προετοιμασίας), μάχη (η επίθεση στην κατοικία του Κίρα και η εκτέλεσή του), κορύφωση (η νυχτερινή πορεία τους από την κατοικία του Κίρα ως το Σενγκάκουτζι για να αποθέσουν το κομμένο κεφάλι του Κίρα στον τάφο του Ασάνο) και τραγικό επίλογο (η παράδοσή τους στις αρχές, η καταδίκη τους σε σεπούκου και η ταφή τους δίπλα στον Ασάνο).
Και έγινε! Λιγότερο από 50 χρόνια μετά το περιστατικό, η ιστορία των «47 πιστών σαμουράι από το Άκο» εμφανίστηκε πρώτα στο κουκλοθέατρο Μπουνράκου, μετά στο Καμπούκι, με τίτλο «Καναντεχόν Τσουσινγκούρα» (仮名手本忠臣蔵) και έκτοτε παραμένει μια από τις πιο αγαπημένες ιστορίες των Ιαπώνων με πάνω από δέκα κινηματογραφικές αποδόσεις και πάνω από 20 τηλεοπτικές, αμέτρητα βιβλία, κόμικς και ετήσια ανεβάσματα στη σκηνή του Καμπούκι κάθε Δεκέμβριο ώστε να συμπίπτουν με την επέτειο του γεγονότος, τη 14η του μήνα. Όσοι μάλιστα επισκεφθούν εκείνη την ημέρα το Σενγκάκουτζι στη Σιναγκάουα, δέκα λεπτά από το σταθμό της JR θα γίνουν μάρτυρες μιας εικόνας αντίστοιχης μ’ αυτή που είδαν οι κάτοικοι του Έντο εκείνη τη χιονισμένη νύχτα του 1703: 47 σαμουράι να περιδιαβαίνουν τους δρόμους με το κομμένο κεφάλι του Κίρα μέσα σε έναν μπόγο και με προορισμό τον ναό και τον τάφο του Ασάνο.
Υπάρχει λόγος που οι Ιάπωνες αναφέρονται στην ιστορία χρησιμοποιώντας το θεατρικό της τίτλο («Τσουσινγκούρα»): στη συλλογική τους συνείδηση έχει καταγραφεί η θρυλική της εκδοχή και όχι η πραγματική. Αυτή στην οποία ο Ασάνο ήταν ένας άξεστος, ερωτύλος χωριάτης που επιτέθηκε αδικαιολόγητα σε έναν μάλλον άκακο ηλικιωμένο γραφειοκράτη, ο μέθυσος Οΐσι ήταν διαβόητος για την ανικανότητά του τόσο στη μάχη όσο και στα διοικητικά καθήκοντα του επικεφαλής ακολούθου και οι υπόλοιποι 46 ενεπλάκησαν στην ιστορία όχι από αφοσίωση στον Ασάνο αλλά για να υπερασπιστούν τη δική τους τιμή και ελπίζοντας ότι αν τη γλύτωναν θα κέρδιζαν πόντους στα μάτια μελλοντικών εργοδοτών-φεουδαρχών∙ η συμπάθεια προς τους τραγικούς ήρωες είναι τόσο διαδεδομένη στην Ιαπωνία ώστε να υπάρχει ειδική λέξη γι αυτή («χόουγκαν-μπιΐκι»/判官贔屓), εξ ου και τα αμέτρητα ματσάκια θυμίαμα που καίνε πάντοτε μπροστά στους τάφους των 47 και του Ασάνο στο Σενγκάκουτζι…
